Φόβοι και ελπίδες
Ακούω τις απόψεις της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, καθώς και των πέριξ αυτών δεξιών και αριστερών, καθώς και της Χ.Α. τις απειλητικές εναντίον πάντων θέσεις.
Όμως η ανησυχία μου, η αγωνία μου θα έλεγα είναι πως θα ξαναβρούν δουλειά αυτοί που την έχασαν και ιδιαίτερα πως οι νέοι μας με προσόντα και όνειρα θα βρουν το δρόμο της δικαίωσης των προσπαθειών τους.
Και ακόμα -να μην το ξεχνάμε- πως το μεροκάματο και ο μισθός θα επανέλθουν ως αξίες στα παλιά επίπεδα, και πως θα αυξηθούν ακόμα, ανάλογα με την προσφορά και την ποιότητά της των ανθρώπων της εργασίας και της παροχής υπηρεσιών στα πλαίσια τουλάχιστον του οικονομικού συστήματος.
Και βέβαια η ανησυχία μου και μάλιστα σε βαθμό πολύ μεγάλο εκδηλώνεται εσώψυχα για το αν η κρίση θα ξεπεραστεί τελικά χωρίς εμπλοκή στις διεθνείς σχέσεις, τέτοια που θα ‘χει ως αποτέλεσμα την επιδίωξη της λύσης των αντιπαλοτήτων σε μια σύγκρουση πολεμική με εμβέλεια σε περιορισμένες περιοχές και όπλα κλασικά ή θα έχει ευρύτερη αναφορά και οπλικά συστήματα απόλυτα τελευταίας δυνατότητας και ισχύος, οπότε γαία πυρί μιχθήτω και δραστικός περιορισμός του πληθυσμού της γης και των δυνατοτήτων επιβίωσης των ανθρώπων.
Το ιστορικό παρελθόν της ανθρωπότητας είναι τέτοιο που δεν μπορεί κανείς να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη για την αυτοσυγκράτησή της, στη χρήση των μέσων που θα χρησιμοποιηθούν σε μια τέτοια σύγκρουση παγκόσμιας εμπλοκής.
Είμαι υπερβολικός θα σκέπτεσαι αγαπητέ αναγνώστη αλλά η ιστορία των πολέμων δείχνει ότι ουδέποτε στο παρελθόν υπήρξε αυτοσυγκράτηση των εμπολέμων σε ότι έχει σχέση με τα νέα όπλα.
Παλιότερα τα αέρια ήταν ένα μέσο πολεμικό, που θεωρούνταν εξοντωτικό παρ’ όλα αυτά η Γερμανία στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και η Ιταλία στο 2ο παγκόσμιο έκαναν χρήση αερίων σε βάρος των αντιπάλων τους και στην Αβησσυνία για όσους θυμούνται.
Ας είναι με πήρε ο κατήφορος της απαισιόδοξης άποψης για την μελλοντική εξέλιξη της διεθνούς κρίσης.
Ελπίζω οι επόμενες γενιές τα παιδιά και τα εγγόνια μας να δουν να παίρνει αισιόδοξη τροπή η κρίση και η ιστορία της ανθρωπότητας.
Δεν φτάνουν όμως οι ευχές και οι ελπίδες. Την ιστορία την επηρεάζουν δραστικά τα συμφέροντα και η οξεία αντιπαράθεσή τους.
Αυτή η λογική πρέπει να πάψει να κυριαρχεί και ο μόνος τρόπος είναι η κατάλυση των συστημικών σχέσεων που επικρατούν στον πλανήτη με πανανθρώπινες σχέσεις φιλίας και συνεργασίας των εθνών.
