Τα χελιδόνια
Τα χελιδόνια φύγανε για χώρες πιο φιλόξενες με τα γούστα τους. Τα σύρματα που έβλεπα καθημερινά να γεμίζουν από την παρουσία τους μετά από τα ταχύτατα βολ πλανέ τους, από τις 15 Αυγούστου μένουν άδεια και ο αέρας χωρίς το πλήθος των φτερωτών αυτών δεξιοτεχνών με την ψαλιδωτή ουρά και την επίσημη μαυρόασπρη παρουσία τους.
Δεν περίμενα τόσο γρήγορα, στο κατακαλόκαιρο, να μας αφήνουν τα χελιδόνια για χώρες θερμές και φιλόξενες για τα γούστα τους.
Δεν είχα βέβαια μια ζωή προσέξει τις συνήθειές τους με λεπτομέρειες. Ταξιδευτές ανθεκτικοί και χρήσιμοι για τον άνθρωπο που τους προστάτευε από τις κακές συνήθειές μας. Όταν είμαστε μικρά παιδιά και ζιζάνια, πετροβολούσαμε τους ιπτάμενους αυτούς προστάτες μας από τα έντομα και οι μεγάλοι και οι δάσκαλοι μάς ορμήνευαν για τη χρησιμότητά τους.
Όταν ήμουν στη Σαουδική Αραβία και για πρώτη φορά τον χειμώνα, που εκεί δεν είναι καθόλου χειμώνας, έβλεπα τους γνώριμους φτερωτούς φίλους μας να πετούν, μού προξένησε και χαρά και έκπληξη.
Τώρα που στα τέλη της ζωής παρακολουθούσα με ενδιαφέρον τη συμπεριφορά των χελιδονιών στον αέρα, μού φάνηκε για πρώτη φορά η παρουσία τους καθημερινά σαν κάποια ελπίδα κι έκπληξη. Φύγανε λοιπόν τα χελιδόνια ή απλά άφησαν της πόλης τα στέκια τους.
Πετούν με ταχύτητα και χάρη και χτίζουν τις φωλιές τους σαν τους πιο καλούς τεχνίτες και σε αφήνει έκπληκτο η μαστοριά τους, όπως και η χάρη και η ταχύτητα με την οποία πετούν, κυνηγώντας τα έντομα που αποτελούν την κύρια αν -όχι τη μόνη- τροφή τους. Η φύση με αφήνει έκπληκτο για ένα σωρό ιδιαιτερότητές της και εκπληκτικές φυσικές ιδιότητες των πλασμάτων της, των πετούμενων και των επίγειων.
Και πάντα, παρατηρώντας τη, θυμάμαι το έργο του Φλαμαριόν που διάβασα, έφηβος ακόμα και με εντυπωσίασε, που είχε τίτλο «ο θεός εν τη φύσει».
Ναι μάλιστα, ο θεός είναι και η φύση με τις φανταστικές ιδιαιτερότητές της…
