Εκλογές λοιπόν
Έχουμε υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό, για πρώτη φορά στη χώρα μας, γυναίκα, έστω υπηρεσιακή πρωθυπουργό, ως τις εκλογές. Ας είναι, η πολιτική ζωή της χώρας με τη γυναίκα πρωθυπουργό, έστω και προσωρινά, σημειώνει μία πρόοδο. Το λεγόμενον «ωραίο φύλο», όσο περνά ο καιρός, κερδίζει πολιτικό έδαφος, ενώ τα άλλα «εδάφη» τα έχει καταλάβει από καιρό.
Πάμε σε εκλογές με τον Συνασπισμό της αριστεράς διασπασμένο και ένα μέρος του εναντίον του κ. Τσίπρα, που υπέγραψε τη συμφωνία με τους εταίρους στα πλαίσια των απαιτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απαιτήσεων που έχουν σχέση με τις πάγιες της Ευρωρπαϊκής Ένωσης θέσεις για αναδιοργάνωση του ελληνικού κράτους και την εξάλειψη πολλών κοινωνικών και εργατικών διεκδικήσεων, που είχε περάσει στην οργάνωση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Έχουμε γράψει πολλές φορές σε αυτήν τη στήλη ότι οι μεταρρυθμίσεις που ζητά, που απαιτεί η Ε.Ε, είναι ό,τι ακριβώς προ εικοσαετίας πρότειναν οι εφτά κύριες δυνάμεις, αλλά βρήκαν αντίσταση από το εργατικό κίνημα που τότε ήταν πιο ισχυρό με την ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία και το κίνημα των αδεσμεύτων σε διαφορετική κατεύθυνση.
Πάμε λοιπόν σε εκλογές με τη διεκδίκηση από τον κ. Τσίπρα της εξουσίας και την αριστερά διασπασμένη, που τον κατέστησε πρωθυπουργό.
Είναι προς σκέψη αν ο κ. Τσίπρας με την πολιτική του και την υπογραφή της συμφωνίας έδειξε ότι σκέφτηκε ρεαλιστικά ή απλά προσγειώθηκε για να μη χάσει την εξουσία στις ευρωπαϊκές απαιτήσεις.
Και εν τέλει, τι είναι ρεαλιστικό σήμερα στην Ελλάδα και τι ουτοπική επιδίωξη. Οι εκλογές θα δείξουν τι ακριβώς οι πολίτες προκρίνουν.
