Αισιόδοξος
Με την πολιτική, ως πολίτης και όχι ως πολιτικός, από την παιδική μου ηλικία είχα σχέση και δράση, που κυρίως είχε να κάνει με τη στάση των προσωπικοτήτων που κυβέρνησαν την Ελλάδα με τη «συμμαχική» επέμβαση. Άλλα χρόνια τότε και άλλες οι δυνατότητες που μας ενέπνεαν, τους δημοκρατικούς και αριστερούς πολίτες.
Σήμερα, τώρα, και με τη νίκη του αριστερού κόμματος υπό την ηγεσία του νεαρού Αλέξη, έχουν γίνει τα πράγματα, υποτίθεται, καλύτερα για τον εργαζόμενο και μη εργαζόμενο αθελήτως πολίτη.
Βέβαια η αριστερά που κέρδισε τις εκλογές διασπάστηκε, και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κάπου μπερδεύτηκε με τις απαιτήσεις των Ευρωπαίων και κυρίως της Γερμανίας, για μέτρα σε βάρος των αδυνάτων κυρίως τάξεων προκειμένου, όπως λένε, η χώρα μας να μπει στη δυνατότητα της ανάπτυξης, κατά τη γερμανική άποψη.
Οι μέρες και οι ώρες τελειώνουν και οι πολίτες, κυρίως οι αριστεροί πολίτες, προβληματίζονται μεν, αλλά τελικά, όπως δείχνουν τα γκάλοπ, θα επιλέξουν τον κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργό και το κόμμα του ως κυβερνητικό κόμμα.
Η αριστερά που αποσχίστηκε από τον Συνασπισμό δεν έχει τη δυνατότητα να κόψει την αριστερά του κ. Τσίπρα από την επανεκλογή.
Δεν ξέρω αν οι αναγνώστες των «Ρ.Ν.» με βρίσκουν πολύ αισιόδοξο ή αν προ της κάλπης θα αλλάξουν τη ρότα του Αλέξη.
Το όνομα Αλέξης τελικά τα τελευταία χρόνια συνδέθηκε με αγωνιστές της δημοκρατίας και του λαϊκού κινήματος και έγινε συμβολικό…
Προσωπικά, διατηρώ τη φιλοσοφία των κλασικών μας παγκόσμιων ηγετών, του εργατικού κινήματος, παρά τις όποιες ήττες που συνέβησαν.
Να πω την αλήθεια τον Αλέξη «τον πάω», όπως θα έλεγε ο ιεράρχης που αποδήμησε εις Κύριον. Τον πάω και ελπίζω.
