«Θαλασσολεβεντοπνίχτρα…»
Για τους νέους που ίσως δεν ξέρουν μερικά πράγματα από το παρελθόν και για τους παλαιότερους που ίσως ξεχνούν με τα καινούρια βάσανα που αντιμετωπίζουν στη δίνη της οικονομικής κρίσης σε παγκόσμια έκταση και της ιδιαίτερης της πατρίδος μας σοβαρότατη επίδραση θέλω σήμερα να επισημάνω τον λόγο που οι νησιώτες μας δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία στο δράμα των προσφύγων.
Των προσφύγων που θαλασσοπνίγονται καθημερινά κοντά στις ακτές τους, όπου τους πάνε τσουβαληδόν σε αμφιβόλου αντοχής πλεούμενα.
Λοιπόν αγαπητοί μου στα νησιά μας παλιότερα οι χήρες, τα ορφανά και οι μάνες των ναυτικών μας που χάνονταν, πνίγονταν στη θάλασσα, ήταν συνηθισμένο δράμα.
Από τη μια μεριά τα παλιά καράβια που δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις μεγάλες τρικυμίες και βυθίζονταν αύτανδρα.
Και από την άλλη η ολιγωρία των εφοπλιστών, οι ναυτικοί μας που στη συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν νησιώτες, πνίγονταν στις θάλασσες και οι θρήνοι που ακολουθούσαν στα νησιά δεν είχαν τελειωμό.
Είναι γνωστό το θρηνητικό τραγούδι στους παλιότερους που έλεγε:
«Θαλασσολεβεντοπνίχτρα
θάλασσα φαρμακερή,
συ που κάνεις το νησί μας
πάντα μαύρα να φορείς…».
«Μάνα θα πάω στα καράβια», έλεγεν ο νιος νησιώτης λες και η απόφασή του αυτή ήταν μια απόφαση με πιθανές τραγικές συνέπειες…
Έτσι λοιπόν αγαπητοί φίλοι βλέπω εγώ τουλάχιστον το ενδιαφέρον των νησιωτών μας για τη διάσωση των προσφύγων που θαλασσοπνίγονται καθημερινά στις ακτές τους.
Έτσι βλέπουμε με κίνδυνο και αφάνταστες δυσκολίες οι νησιώτες μας και κυρίως οι ναυτικοί να ρισκάρουν ακόμα και με τη δική τους ζωή για να σώσουν μετανάστες που θαλασσοπνίγονται.
Μωρά, παιδιά, γυναίκες, μάνες και ανήλικες μαζί με ενήλικες άνδρες, τους άνδρες τους κινδυνεύουν καθημερινά και πνίγονται αρκετοί. Τραγικό να βλέπεις μωρά και παιδάκια σ’ αυτή τη δραματική και πολλές φορές θανατηφόρα προσπάθειά τους να πιάσουν στεριά, παρά τη βοήθεια που δέχονται.
