Ζωντάνεψε η μνήμη
Μάης του ’41 στο Καλαμάκι της Κορινθίας στην είσοδο του Ισθμού, όπου καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου γνώρισε η οικογένειά μου βομβαρδισμούς από τους Ιταλούς, που άφηναν τις βόμβες από ψηλά τα αεροπλάνα και μακριά από το στόχο και μετά από τα Γερμανικά αεροπλάνα που ο τρόμος ήταν μεγάλος. Τελικά έπεσαν αλεξιπτωτιστές Γερμανοί για να προλάβουν τους υποχωρούντες Άγγλους που έφευγαν από τη Μεσσηνία για την Κρήτη.
Και μετά ο ουρανός γέμισε αεροπλάνα, πολλά αεροπλάνα Γερμανικά.
Ρώτησα τον πατέρα μου «που πάνε όλα αυτά τ’ αεροπλάνα πατέρα».
«Στην Κρήτη πάνε, αλλά εκεί θα γίνει μακελειό…»
Πράγματι άρχισε η «Μάχη της Κρήτης» το Μάη του ’41. Η ηρωική αντίσταση των συμμάχων και των κρητικών πολιτών όσων δεν ήταν στρατευμένοι μαζί με άνδρες της Χωροφυλακής, πολέμησαν και προξένησαν στους Γερμανούς απώλειες μεγάλες και η καθυστέρησή τους για την επίθεση στη Ρωσία της επίθεσής τους οπότε ο «Στρατηγός Χειμώνας» με την ηρωική αντίσταση του Ρωσικού στρατού και λαού άλλαξε την πορεία του πολέμου που κατέληξε μετά το Στάλινγκραντ και την αιχμαλωσία τους στο Βερολίνο να κυματίζει η κόκκινη σημαία και ο Χίτλερ με τους στενούς συνεργάτες του να αυτοκτονήσει από την απελπισία του.
Η Μάχη της Κρήτης λοιπόν κατά την πρόβλεψη του πατέρα μου και κατά την Κρητική παράδοση και ψυχή, έκανε τη ζωή δύσκολη των Γερμανών προτού πέσει στα χέρια τους.
Είναι γνωστοί οι ηρωισμοί των συμμάχων στρατιωτών και των Κρητών πολιτών και οι απώλειες που προξένησαν στου Γερμανούς, πράγμα που τους εξαγρίωσε και φέρθηκαν απάνθρωπα εκτελώντας πολίτες και καίγοντας τις εστίες των.
Αυτά τα ξέρετε αγαπητοί αναγνώστες και η ιστορία τα ‘χει καταγράψει.
Έτσι παρακολουθώντας τις σελίδες των «Ρ.Ν.» και πάλι φέτος ζωντάνεψε η μνήμη και της ιστορίας της Μάχης της Κρήτης τα γεγονότα, που εμάς των γηραιότερων ένα δάκρυ κυλάει αυθόρμητα και μια ανατριχίλα περηφάνιας γι’ αυτό τον λαό τον αδάμαστο.