Μια ζωή περίπου
Η ταπεινότητά μου στη διαδρομή των 87 χρόνων που έζησε γνώρισε τις εξής ιστορικές χρονιές για τη χώρα που η ελαία και η πορτοκαλέα συνεχίζουν με τον ανθό τους να την ομορφαίνουν και να την χαρακτηρίζουν και βεβαίως να συμβάλλουν στον πλούτο της.
Γεννήθηκα σε άλλη οικονομική κρίση και μια επιδημία του Δάγκειου, όπου και με υποχρέωσε ως πρώτη τροφή να δοκιμάσω το γάλα μιας νεογέννητης ονίσκης.
Κατόπιν έζησα την κατάλυση της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, το πραξικόπημα του Κονδύλη και τον ερχομό του Βασιλέως Γεωργίου του Β’ παιδιόθεν.
Και μετά μόλις οκταετής έζησα τον απόηχο της Δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά με ό,τι αυτή σήμαινε για τη χώρα και τους πολίτες που αισθάνονταν και ενεργούσαν ως δημοκράτες.
Κατόπιν μόλις δωδεκαετής έζησα την κήρυξη του πολέμου, το έπος της Αλβανίας εξ ακοής βέβαια και τους ανηλεείς βομβαρδισμούς στο Καλαμάκι της Κορινθίας από Ιταλούς, Γερμανούς και κατόπιν τη συμμαχική αεροπορία. Κατοχή, Αντίσταση και έξαρση πατριωτική και θάνατος, ώσπου να φέξει η μέρα της λευτεριάς.
Και μετά Εμφύλιος, τρομοκρατία και ό,τι συνεπάγονταν αυτά για πολλούς Έλληνες.
Ξεπεράστηκαν όλα αυτά και πριν ακόμα ανασάνει η χώρα από μια Δικτατορία ανέλαβε να μας σώσει από τι; Ας είναι, τελείωσε η Δικτατορία μετά το «ηρωικό» πολυτεχνείο και φάνηκε ο ορίζοντας για τη χώρα αίθριος και για τους πολίτες η ζωή τους μια ανάσα ειρήνης και δημοκρατίας.
Δεν προλάβαμε να γευτούμε την ειρήνη, τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή μας πορεία με οικονομική βελτίωση και ήρθε η κρίση η οικονομική και μαζί της τα γεράματά μου πλέον.
Έλπιζα τα παιδιά μου να μη γνωρίσουν εθνικές περιπέτειες και η τελευταία κρίση χτύπησε την πόρτα μας με επιπτώσεις βαριές για τη ζωή και την οικονομία.
Έτσι τέλειωσε η ζωή, μια ζωή περίπου…