Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ούτε ότι αξιολογούμε τα ιστορικά γεγονότα με ψυχραιμία ούτε ότι οι παραλληλισμοί με το ιστορικό παρελθόν γίνονται με προσοχή τόσο από το πολιτικό προσωπικό όσο και από τους πολίτες. Πολλές φορές, βέβαια, οι πολίτες ακολουθούν τον δρόμο των πολιτικών, χωρίς να κρίνουν τα όσα λέγονται… Λες και δεν έχουμε διδαχτεί το παραμικρό από λαθεμένες κρίσεις τους ακόμα και στο πρόσφατο παρόν…
Είναι (επέτειος του Πολυτεχνείου) ακούμε -αντί για ιδέες και προτάσεις- μόνο συνθήματα όπως: «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73», ή ότι έχουμε «πολιτική χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα»… Η δε περίπτωση της ΕΡΤ επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ως ένας αγώνας των (πρώην) εργαζομένων (μερικών δεκάδων πρώην κρατικο-κομματικο-δίαιτων συνδικαλιστών, λέμε εμείς…) για τη δημοκρατία και την ελεύθερη έκφραση, όταν λίγους μήνες πριν οι ίδιοι άνθρωποι την χαρακτήριζαν «αμαρτωλή»… Μεγάλη η αγωνία τους να στηρίξουν μια άποψη -ένα σύνθημα- όπως τα παραπάνω…
Αδυνατούν, ίσως, να αντιληφθούν ότι με τη στάση τους αυτή -εξομοιώνοντας, κατά κάποιο τρόπο ιστορικά γεγονότα με αυτονόητες πράξεις της διοίκησης με στόχο της, την εφαρμογή των νόμων- δεν προσθέτουν ούτε… αγωνιστικότητα στις σημερινές τους κινητοποιήσεις (λ.χ. για την ΕΡΤ) και ταυτόχρονα υπάρχει σοβαρός «κίνδυνος» στα μάτια κάποιων να υπάρξει μια -έστω και μικρή- «απομυθοποίηση» ενός σημαντικού ιστορικού γεγονότος της σύγχρονης -πρόσφατης- ιστορίας μας… Την ίδια στιγμή (έστω και φραστικά-λεκτικά) συνεχίζουν μια τακτική που ξεφεύγει από το πολιτικό ήθος ευπρέπειας και που πρώτα έχει περάσει από διάφορα στάδια λ.χ. χαρακτηρισμοί συναδέλφων τους πολιτικών ως Μερκελιστών, Γερμανοτσολιάδων, δοσίλογων, Τσολάκογλου κ.ά. Η συμπεριφορά αυτή -καθόλου πολιτική ή κριτική- έχει περάσει σε αριστερά έντυπα (ΒΛ. Unfollow) αλλά και σε ένα τμήμα των πολιτών… Η προσπάθεια, υποθέτουμε, είναι να καλλιεργηθεί ένα κλίμα που θα συντηρεί μια εγρήγορση – έναν «επαναστατικό» προσανατολισμό ελπίζοντας τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα σε πολιτικά (όχι… όχι…), σε κομματικά κέρδη…
Η κριτική -και μάλιστα η αυστηρή κριτική- είναι πάντα αναγκαία, όπως και η κατάθεση ουσιαστικών προτάσεων-ιδεών… Αυτή, όμως, η δήθεν πολιτική συμπεριφορά των λεγόμενων αντιμνημονιακών πολιτικών σχηματισμών (εντός και εκτός Βουλής) δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με αυτό…
Το αντίθετο, μάλιστα… Όταν φτάνει στους πολίτες που υποφέρουν από την πολυεπίπεδη κρίση λειτουργεί -σε κάποιους εξ αυτών- πολλαπλασιαστικά, αλλά και πάλι, δυστυχώς… αρνητικά!
Ακραίες θέσεις, οδηγούν κάποιους σε ακραίες συμπεριφορές… Αρχίζει, έτσι, ένας φαύλος κύκλος… Τότε οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι…
Κοινή αφετηρία τέτοιων αντιδράσεων -δηλώσεων- πρακτικών η αντίθεση στο Μνημόνιο… Μα όλοι τους ξεχνούν κάτι απλό… Κανείς μας δεν λατρεύει το Μνημόνιο! Σε λίγο καιρό, ελπίζουμε να είναι παρελθόν για τη χώρα, τουλάχιστον στην έκταση-ένταση-πίεση που το ζούμε μέχρι τώρα! Την ίδια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι πολλές φαυλότητες που ζούσαμε χρόνια τώρα κάποια στιγμή έπρεπε να αντιμετωπιστούν είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε το Μνημόνιο… λ.χ. το «καμποτάζ», η πραγματικά αμαρτωλή ΕΡΤ, οι φαυλότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση, οι άνευ αντικειμένου οργανισμοί, ο τρόπος διοίκησης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, η φαύλη εξουσία των κρατικο(κομματικο)δίαιτων συνδικαλιστών που συνδιοικούσαν τις ΔΕΚ, η ανορθολογική κατανομή του προσωπικού στο δημόσιο, οι στρεβλώσεις και οι ανισορροπίες κ.α. Όσο όλα τούτα και πολλά ακόμα λειτουργούσαν ως ένα «πρυτανείο» τόσο κάποια στιγμή θα φτάναμε σε πιο οδυνηρά μέτρα, όπως λ.χ. οι απολύσεις…
Δεκαετίες ζούσαμε με δανεικά, με ακριβά δανεικά! Σε μια εικονική και πλαστή οικονομία, που δαιμονοποιούσε σε μεγάλο βαθμό την επιχειρηματικότητα και φούντωνε την ανεργία.
Για όλα τούτα φταίει, άραγε, το Μνημόνιο; Για τον κακό μας εαυτό (πολιτικών και πολιτών) φταίμε εμείς οι ίδιοι! Πόσα θα είχαμε αποφύγει, αν χρόνια τώρα κάναμε προσπάθεια για μια ορθολογική διαχείριση; Οι πολιτικοί μας «έδιναν τον τόνο» και οι πολίτες ακολουθούσαμε ζητώντας όλο και περισσότερο μια δανεική και πλαστή πραγματικότητα. Ένα «όνειρο», που έγινε εφιάλτης! Αυτός ο φαύλος κύκλος των πολιτικών με τους πολίτες-ψηφοφόρους τους δεν άφηνε περιθώρια η χώρα να αποκτήσει αυτογνωσία και να έχει μια ρεαλιστική ματιά για τα πράγματα…
Ήρθε η κατάσταση στο απροχώρητο… Στη βίαιη προσαρμογή με τους λάθος χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου -με ένα λάθος μείγμα οικονομικής πολιτικής-, με ένα πρώτο μνημόνιο «γραμμένο ουσιαστικά στο πόδι», με αποτέλεσμα το «σοκ» να είναι τόσο ισχυρό και οι αδικίες μεγάλες… Οι θυσίες των πολιτών, ένας γολγοθάς! Όμως, έχοντας σιγά σιγά κερδίσει αξιοπιστία και εμπιστοσύνη στο εξωτερικό τους τελευταίους μήνας, θα ήταν «καθαρή τρέλα» να τα αφήσουμε όλα τούτα να πάνε χαμένα…
Είναι άδικο οι θυσίες των πολιτών να κρεμαστούν (και να χαθούν) στα «κάγκελα» της ΕΡΤ, στις συνδικαλιστικές φαυλότητες, στις υποσχέσεις για επαναγορά ΔΕΚΟ, στα συνθήματα και τις στρεβλώσεις που μας οδήγησαν στις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους…
Το οικονομικό πλεόνασμα είναι χρήσιμο… Οι ιδέες -οι ρεαλιστικές προτάσεις είναι χρήσιμες…
Το πλεόνασμα, όμως, συνθημάτων – λαθεμένων νοοτροπιών – κραυγών- λαθεμένων εξομοιώσεων και γενικά ακραίων συμπεριφορών είναι απολύτως περιττό…
Το παρελθόν, η ιστορία, τα λάθη θα πρέπει να μας διδάσκουν…
Με πλεόνασμα αυτογνωσίας, αυτοκριτικής, ρεαλισμού μπορούμε να κάνουμε βήματα μπροστά… Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο!
pgiannoulakis@yahoo.gr