Οι μασκοφόροι
Του Γιώργου Φρυγανάκη
Από αύριο, που θα καεί ο βασιλιάς Καρνάβαλος,
θα ξαναβάλουμε τις καθημερινές μας μάσκες.
Αυτές που στην ορχήστρα της ζωής
μεταμορφώνουν τις μορφές
σε πάμπολλα μορφώματα,
γιατί ‘ναι πολλαπλή
η αναλήθεια,
ενώ η αλήθεια μία.
Μάσκες «παντός καιρού»
«στιγμής» και «εποχιακές».
Μάσκες που πέφτουν μόνο
την ώρα της λιποθυμιάς
του ύπνου ή του θανάτου.
Μάσκες που επιλέγουμε εμείς
ή μας τις επιβάλλει η κοινωνία.
Μάσκες ανάγκης και προστασίας.
Μάσκες «πένθιμες» ή «νηπενθείς».
Μάσκες της «ευθυμίας» ή «αθυμίας»,
της «ευαρέσκειας» ή «δυσαρέσκειας»,
του «ενδιαφέροντος» ή της «αδιαφορίας».
Μάσκες «σεμνότητας» και «ταπεινότητας»,
«ευλάβειας», «ευγένειας» και «ευπείθειας».
Μάσκες του «λαϊκού» και « δημοκράτη»,
του «αδογμάτιστου» ή «ρηξικέλευθου»,
του «ανθρωπιστή» και «πατριώτη»,
του «μεγαλόψυχου» και «υπεράνω»,
του «ιδεολόγου» και «οικολόγου».
του «αθώου» και «ανεύθυνου»
ή του «έμπιστου» και «φερέγγυου».
* * *
Στο βιοπάρτι το μασκέ ξεχνάμε τι φορούμε,
γίνεται «αίσθησή» μας η ψευδαίσθηση
και «αμφίεση» η μεταμφίεσή μας,
το προσωπείο «πρόσωπο» μας
και «βάθος» μας η επιφάνεια!
* * *
Μήπως η αναλήθεια επικρατεί,
γιατί η αλήθεια δεν αντέχεται;
Και μήπως δίχως μάσκες
δεν θα υπήρχε η κοινωνία;
Αυτό που ξέρουμε ως «κοινωνία»…
