Ποιος καθορίζει την πολιτική ατζέντα;

Ποιος έχει σήμερα την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων; Ποιος κρατάει την μπάλα στα πόδια του και «κάνει παιχνίδι»; Ποιος καθορίζει την πολιτική ατζέντα; Τα αστικά πολιτικά κόμματα (κεντρώα και δεξιά) ή η κυβερνητική πλειοψηφία και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ;

 

Πώς καταφέρνει η Αριστερά την ώρα που εφαρμόζει ένα σκληρό μνημόνιο να συγκρατεί το μεγαλύτερο μέρος των εκλογικών της δυνάμεων;

 

Είναι σε μεγάλο βαθμό η απογοήτευση και η κόπωση μιας κοινωνίας που έχει υποστεί τα πάνδεινα με την εφαρμογή των δυο πρώτων μνημονίων και μια διαμορφωμένη αντίληψη σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ναι μεν εφαρμόζει ένα ακόμα μνημόνιο αλλά «πληρώνει τα σπασμένα» των κυβερνήσεων του παρελθόντος και παρόλα αυτά κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να «πάρει λίγα από τους πολλούς και πολλά από τους λίγους», όπως συνεχώς επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός. Η επικοινωνιακή, λοιπόν, προσέγγιση και οι τακτικισμοί του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης συμβάλλουν στη συγκράτηση εκλογικών δυνάμεων δίνοντας «πολιτικό» αέρα στην κυβέρνηση, επιτρέποντάς της να περνά σκληρά μέτρα χωρίς αναταράξεις τέτοιες που- σε διαφορετική περίπτωση-θα κλόνιζαν τα θεμέλια της. Δείχνουν να «σφίγγουν τα χέρια» και να εφαρμόζουν μια «δεξιά» πολιτική με περίσσια ομοφωνία και με τη συνδρομή μιας επικοινωνιακής τακτικής (αρκετά αποτελεσματικής μέχρι στιγμής) ξεπερνούν την κριτική των αστικών πολιτικών κομμάτων περί σκληρής «νεο- φιλελεύθερης «και αντιλαϊκής πολιτικής. Μια κριτική που από πολλούς «εισπράττεται» με αρκετό σουρεαλισμό μιας και την εκλαμβάνουν ως εξής: «Η Δεξιά κατηγορεί την Αριστερά ότι εφαρμόζει δεξιά πολιτική!» Κι εδώ υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος κυρίως για τη Νέα Δημοκρατία, να εγκλωβιστεί σε μια λάθος στρατηγική και λόγω μιας εσωτερικής – εσωκομματικής ιδεολογικής «αντιπαράθεσης», μεταξύ «μεταρρυθμιστικής τάσης» και εκείνη της «κοινωνικής δεξιάς».

 

Οι κυβερνώντες όμως φαίνεται να έχουν ως στόχο τους την «κάλυψη- προστασία ή τη μικρότερη δυνατή επιβάρυνση», των πολιτών με μηνιαίο εισόδημα μέχρι 1.000 το πολύ 1.200 ευρώ και ταυτόχρονα τη μεγάλη επιβάρυνση των εισοδημάτων πάνω από αυτό το όριο…

 

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης «υπενθυμίζουν» στην κυβέρνηση ότι «άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα πράττει με την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου». Αναρωτιέται κανείς αν όσοι ασκούν την κριτική αυτή θα επιθυμούσαν ο ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει μετακινηθεί από όσα υποσχόταν τόσο προεκλογικά όσο και τα χρόνια που καθόταν στα έδρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης! Κάποιοι άλλοι πάλι – από την αντίπερα πολιτική όχθη- ακούγονται να λένε: «Αν αυτά τα μέτρα παίρνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς φανταστείτε τι θα γινόταν στην περίπτωση που κυβερνούσαν οι προηγούμενοι…».

 

Όσο λοιπόν τα αστικά πολιτικά κόμματα αδυνατούν να επιτύχουν μια σχέση εμπιστοσύνης με τα κοινωνικά στρώματα που τους «γύρισαν την πλάτη» τόσο το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να φτάνει στα αυτιά μεγάλου τμήματος των ψηφοφόρων.

 

Πώς άραγε αξιολογούν αυτή την κατάσταση και κυρίως την κριτική των αστικών πολιτικών δυνάμεων τόσο οι πολίτες – ψηφοφόροι όσο και οι εκτός Ελλάδας ( θεσμοί- δανειστές). Είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι πολίτες που έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος επιλογή όχι μόνο λόγω του backfire effect (βλ. άρθρο «Αντιπολίτευση με (#)hashtag ή επιχειρηματολογία;»/ «Ρεθεμνιώτικα Νέα» 24/5/2016) αλλά και λόγω της εμπειρίας τους από τα δυο πρώτα μνημόνια όπου κατά την άποψη μεγάλου τμήματος της κοινής γνώμης τα σχέδια των τότε κυβερνώντων ναυάγησαν και οι πολίτες βρέθηκαν σε δεινή θέση χωρίς κανένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας. Αρκετοί από αυτούς θεωρούν (ακόμα και τώρα μετά την ψήφιση των σκληρών μνημονιακών μέτρων του τρίτου προγράμματος) ότι δεν έχουν κάτι άλλο να χάσουν ενώ την ίδια στιγμή ελπίζουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα στηρίξει τους πλέον αδύναμους με ένα στοιχειώδες δίχτυ κοινωνικής προστασίας και δεν θα τους εγκαταλείψει… Στα κοινωνικά αυτά στρώματα έχει παγιωθεί η άποψη ότι ο δικός τους «κατήφορος» άρχισε όταν στην εξουσία βρισκόταν τα αστικά πολιτικά κόμματα (κεντρώα και δεξιά). Είναι λοιπόν δύσκολο να μεταπειστούν και όχι μόνο να αποδεχθούν ότι έκαναν λάθος επιλογή αλλά επιπλέον να δώσουν θετική ψήφο σε εκείνους που λίγους μήνες πριν με τον ίδιο τρόπο είχαν πολιτικά καταδικάσει ως υπεύθυνους για την δική τους φτωχοποίηση. Το «πολιτικό άλμα» είναι μεγάλο και πολύ δύσκολο να γίνει σε σύντομο μάλιστα χρονικό διάστημα… Σε ό,τι έχει να κάνει τώρα με το πώς «διαβάζουν» οι θεσμοί- δανειστές τα γεγονότα η εντύπωση που υπάρχει είναι ότι για αυτούς μετράει το …αποτέλεσμα, δηλαδή η εφαρμογή μιας πολιτικής που έχει συμφωνηθεί, αφού πρώτα «έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι», όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Αδιαφορούν αν το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα θα το πετύχει μια δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση…

 

Ο πολιτικός χρόνος έχει τους δικούς του ρυθμούς… Σήμερα φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων … Κανείς όμως δεν μπορεί να «προφητεύσει» με απόλυτη επιτυχία την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας. Μπορούμε να κάνουμε εκτιμήσεις βασιζόμενοι στην εμπειρία μας στα χρόνια της κρίσης και στην πολιτική αντίδραση των πολιτών.

 

Τα αστικά πολιτικά κόμματα (δεξιά και κεντρώα) έχουν αρκετό δρόμο μπροστά τους στην προσπάθειά τους για πολιτική αλλαγή. Ο ΣΥΡΙΖΑ – και αυτό αποτελεί μια πρώτη εκτίμηση – δεν θα κατρακυλήσει στα ποσοστά του παλαιού «Συνασπισμού». Στη σημερινή πολιτική – οικονομική συγκυρία η απήχηση του στην κοινωνία είναι στα επίπεδα του 20% -22%. Σε περίπτωση που θα είχαμε πρόωρες εκλογές – όπως εξακολουθεί να ζητά η ΝΔ- το ποσοστό αυτό θεωρείται βέβαιο ότι θα αυξηθεί, αν λάβουμε υπόψη μας το πολιτικό κλίμα που θα διαμορφωθεί και τα συνήθη διλήμματα που κυριαρχούν στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Ο πολιτικός δρόμος λοιπόν για τα κόμματα αυτά είναι μακρύς και επίπονος προκειμένου – χωρίς λαϊκισμούς αλλά με γνώμονα το συμφέρον της χώρας- την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασίας- να κερδίσουν την εμπιστοσύνη διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων με αντικρουόμενες επιθυμίες…