Πλησιάζοντας προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα: ποιόν να ψηφίσουμε και γιατί;
Κατ’ αρχήν η σημασία των εκλογών δεν προκύπτει μόνο από το τι σημαίνουν αυτές για εμάς αλλά και από τη σημασία που τις προσδίδουν οι άλλοι και κύρια οι φορείς της εξουσίας.
Πιο απλά αν η κυβέρνηση θα πανηγυρίσει ως νίκη της την επικράτηση των φιλοκυβερνητικών συνδυασμών και θα το εκλάβει ως υποστήριξη της κυβερνητικής της πολιτικής και ακόμα χειρότερα στη συνέχισή της με ακόμα σκληρότερα μέτρα, τότε το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών είναι άρρηκτα δεμένο με το συμφέρον του κάθε δημότη – πολίτη.
Ο άνεργος, ο ανασφάλιστος, ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο μισθωτός των 400 ευρώ, ο υπό απόλυση δημόσιος υπάλληλος, ο χρεωμένος επαγγελματίας, ο νέος που παίρνει το δρόμο προς την ξενιτιά, ψηφίζοντας στις δημοτικές εκλογές τον φίλο του, τον συγγενή του, τον συμπαθητικό επικεφαλής, που σέρνονται όμως στο κυβερνητικό άρμα, θα πρέπει να ξέρει ότι ψηφίζει τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, ψηφίζει την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, ψηφίζει ναι στα μέτρα που πάρθηκαν αλλά και στα νέα μέτρα που ετοιμάζουν σε βάρος του.
Ακόμα και αν καταψηφίσει την συγκυβέρνηση στις ευρωεκλογές το μήνυμα καταδίκης της θα είναι θολό αν δεν είναι σαφής η καταδίκη της και στις δημοτικές εκλογές και στις Περιφερειακές εκλογές.
Το μήνυμα λοιπόν στις εκλογές στις 18 και 25 Μαΐου θα πρέπει να είναι και στις τρεις κάλπες το ίδιο και σαφές. Καταδίκη της συγκυβέρνησης, καταδίκη του μνημονίου, ανάδειξη εκείνων των δυνάμεων που θα προχωρήσουν στην κατάργηση του μνημονίου, τη διαπραγμάτευση για τη μείωση του μεγαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους, την παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας.
Αυτό το μήνυμα φοβάται η συγκυβέρνηση γι’ αυτό και έπαιξε το παιχνίδι, με την ημερομηνία των εκλογών, με τους «ανεξάρτητους» κομματικούς της υποψηφίους, με το κοινωνικό μέρισμα ως το τυρί της φάκας, με την υποστήριξη πάντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Και κάτι ακόμα. Καταψηφίζοντας ο δημότης τις φιλοκυβερνητικές παρατάξεις καταψηφίζει τα μέτρα της συγκυβέρνησης κατά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (μείωση πόρων πέραν του 60%, ιδιωτικοποίηση νερού, καθαριότητας, κατάργηση του αυτοδιοίκητου, αύξηση γραφειοκρατίας κλπ.) αλλά παράλληλα καταδικάζει και την αδράνεια όλων αυτών των φιλοκυβερνητικών διοικήσεων των δήμων που αποδέχτηκαν και στην ουσία στήριξαν αυτά τα μέτρα.
Μέτρα που φτωχαίνουν τους δήμους, περιορίζουν τα έργα, μειώνουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες, αυξάνουν το κόστος για τον δημότη, αποξενώνουν τον δημότη από την διοίκηση του δήμου, με ευθύνη εδώ και του νόμου του Καλλικράτη.
Να είναι καθαρό. Με αυτή την κυβέρνηση, με αυτά τα μέτρα, καμιά δημοτική αρχή δεν μπορεί να σταθεί αντάξια των δεσμεύσεών της και των προσδοκιών των ψηφοφόρων της. Ακόμα χειρότερα όμως αν υπακούει δουλικά την κυβέρνηση, αν έχει υποκλέψει την ψήφο των πολιτών με ένα δήθεν ανεξάρτητο προσωπείο, αν δεν έχει αγωνιστική διάθεση και ακόμα αν έχει αλλεργία στη συμμετοχή των δημοτών στα της διοίκησης του Δήμου.
Δεν πρέπει να έχει και αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά η ψήφος μας; Βεβαίως.
Έχει σημασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές πέραν του όχι στα φιλοκυβερνητικά ή καλυπτόμενα με «ανεξάρτητο» προσωπείο αυτοδιοικητικά σχήματα θα πρέπει να ψηφίσουμε αυτοδιοικητικά σχήματα και ανθρώπους που έχουν δώσει το παρόν στους αγώνες των δημοτών, στα κινήματα πόλης, που έχουν δώσει δείγμα γραφής στην αυτοδιοίκηση, σε συνδυασμούς που λειτουργούν όχι ελέω αρχηγού αλλά με δημοκρατία, σε αυτούς που δεν λογαριάζουν το πολιτικό κόστος, δεν συμπλέουν με τα τοπικά οικονομικά συμφέροντα, σε αυτούς που έχουν και υπόσχονται ανοικτές διαδικασίες και συμμετοχή των δημοτών, μακριά από τζάκια και παρέες.
Αρκεί αυτό; ΟΧΙ.
Μόνη εγγύηση για μια πετυχημένη θητεία της δημοτικής αρχής είναι η συμμετοχή του δημότη στα κοινά. Πιο απλά. Με την επιλογή της ψήφισης μιας δημοτικής παράταξης με τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα πρέπει να υπάρχει παράλληλα και η απόφαση της συμμετοχής του δημότη στα κοινά. Δεν αρκεί η ψήφος. Χρειάζεται η συμμετοχή. Συμμετοχή στο σύλλογο, στο σωματείο, στη γενική συνέλευση του χωριού, παρουσία στις συνεδριάσεις των δημοτικών οργάνων, διατύπωση απόψεων αντιρρήσεων προτάσεων, ανάπτυξη αγώνων για τα προβλήματα της γειτονιάς του χωριού και του δήμου, ανάπτυξη δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ των δημοτών και εν τέλει ανάπτυξη ενός αυτοδιοικητικού κινήματος. Ένα αυτοδιοικητικό κίνημα το οποίο θα είναι σε θέση να προβάλλει και να προωθεί με συμμετοχικές δημοκρατικές διαδικασίες τη λύση των προβλημάτων των δημοτών και του δήμου τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο.
Έτσι που θα μπορούσαμε να πούμε ότι πιο σημαντικό είναι να αναπτυχθεί ένα δυνατό αυτοδιοικητικό κίνημα παρά να έχουμε έναν καλό δήμαρχο γιατί αυτό το αυτοδιοικητικό κίνημα με τα συμμετοχικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά θα μπορεί να επιβληθεί ακόμα και σε έναν μη ικανό δήμαρχο, ενώ θα είναι πιο αποτελεσματικό από έναν καλό δήμαρχο.
Η αποχή από τις εκλογές, η αποχή από τη συμμετοχή στη διοίκηση του δήμου, η γενικότερη αδιαφορία δίνει το δικαίωμα στους άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, η κυβέρνηση να μας ποδοπατά, η δημοτική αρχή να αδιαφορεί και να κυβερνούν, οι παρέες, τα τζάκια, οι ομάδες, ομοτράπεζοι με τα τοπικά οικονομικά συμφέροντα μικρά ή μεγάλα.
Γι’ αυτό παίρνουμε μέρος στις εκλογές, καταψηφίζουμε τη συγκυβέρνηση και τους υποστηρικτές της, ψηφίζουμε αυτούς που έχουν δώσει δείγματα γραφής και συμμετέχουμε στα κοινά ως μόνη εγγύηση για να πιάσει τόπο η ψήφος μας.
* Ο Σταύρος Βουρβαχάκης είναι οικονομολόγος, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό «Ρέθυμνο – Αλληλεγγύη – Ανατροπή»
