Συνεχίζουμε και σήμερα το αφιέρωμά μας στη Ρεθεμνιώτικη συμμετοχή στον πόλεμο της Κορέας με μερικά ακόμα αποσπάσματα από το ημερολόγιο του αξέχαστου Μάρκου Γιουμπάκη του σημαντικού πολιτιστικού παράγοντα και από τους στυλοβάτες της πνευματικής ζωής του τόπου.
Η αντίστασις του εχθρού έχει σπάσει παντού, το τάμα μας προχωρεί θραύοντας μικροαντιστάσεις του εχθρού. Όλοι οι σχηματισμοί του 9ου Σώματος δηλαδή Αμερικανικά, Βρετανικά, Αυστραλιανά, Νεοζηλανδικά, Καναδικά, Γαλλικά, και Νοτιοκορεατικά στρατεύματα έχοντας ως κεφαλή το Τάγμα μας και από την ηγεσία του Στρατηγού Μπράουν προελαύνουν ακάθεκτα προελαύνουν τον 38. Παραλ.
Η Βοντζού καταλαμβάνεται, αφήνομε πίσω το Χοεγκτουγκ και σε σχηματισμό λαβίδος προσπαθούμε να παγιδεύσωμεν τον εχθρό εις τα χιονισμένα βουνά της Κορέας.
Για πρώτη φορά αρχίζουν πλέον αι καταρρακτώδεις βροχαί αι οποίαι μετατρέπουν τας οδούς εις χειμάρρους παρεμποδίζουσα την κίνηση των αρμάτων μάχης. Η ορατότης όμως είναι σχετικώς καλή και έτσι επιτρέπει εις την αεροπορία να κατατσακίσει τον υπάρχοντα εχθρό.
Από παντού κάθε επαφή με τον εχθρό έχει χαθεί και μόνο η αεροπορία τους ανακαλύπτει, τους χτυπά αδιάκοπα, ενώ ταυτοχρόνως σημειώνει ισχυράν συγκέντρωση εχθρικών στρατευμάτων εις την περιοχή του Σιπιόγκ στον τομέα των Αγγλικών στρατευμάτων.
Εις τους άλλους τομείς με το πέρασμα των ημερών αρχίζει να γίνεται αισθητή η αντίστασης του εχθρού όμως να παρεμποδίσουν προέλαση των στρατευμάτων του Ο.Η.Ε.
Αυτά συμβαίνουν εις τον κεντρικόν τομέα που πρωτοπόρο πάντα δρα το Ελληνικό Τάγμα. Εις τον δυτικό Τομέα όμως την πρωτοβουλία την έχουν ακόμη οι Κινέζοι. Εξακολουθούν συνεχώς να παρενοχλούν τας θέσεις των συμμαχικών στρατευμάτων και μόνο ένα τάγμα της 13ης Νοτιοκορεατικής Μεραρχίας αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και εκδιώκει τον εχθρό από το Χουγιτσόνκ.
Η τήξις όμως της χιόνος και αι καταρρακτώδεις βροχαί παρεμποδίζουν κάθε ενέργεια επιθετική και έτσι ο αγών μετατρέπεται εις αγώνας περιπόλων. Εις τον Ανατ. Τομέαν επικρατεί ησυχία. Τα συμμαχικά στρατεύματα έχουν φθάσει στον 38 παράγ.
Την πρωτοβουλία εδώ την έχει η αεροπορία και το Ναυτικό. Το θωρηκτό Μισούρι βομβαρδίζει καθημερινώς τις βορειανατολικές ακτές της Κορέας, ενώ Βρετανικά αεροπλάνα αεριοπροωθούμενα τύπου «Σαντερλαντ» ορμώμενα από Αεροπλανοφόρο «Θησεύς» κεραυνοβολούν σιδηροδρομικάς εγκαταστάσεις και άλλους στρατιωτικούς στόχους της Β. Κορέας.
Αυτή είναι εν ολίγοις η στρατιωτική κατάστασης εις το μέτωπο της Κορέας έπειτα από τη λαμπρά μας νίκη του Ανώνυμου. Το τάγμα μας χωρίς καθόλου να ξεκουρασθεί έπειτα από τους σκληρούς μα πάντα νικηφόρους αγώνας του προχωρεί και αποτελεί την κορυφή της όλης επιτιθετέας δυνάμεως του συμμαχικού σχηματισμού.
Και πάλι στη φωτιά
Έτσι προελαύνοντας φθάνομε στο τελευταίο οχυρό προ του 38ου παραλλήλου στο Γιογκντουρί. Εδώ η αντίστασις του εχθρού αυξάνεται σημαντικά και το τάγμα μας αναγκάζεται να σταματήσει για να ετοιμασθεί για επίθεση. Είναι η 17η Μαρτίου και αι ετοιμασίες αρχίζουν. Εδώ ο εχθρός έχει τρομερή οχύρωση, δεν είναι σαν το Χροενγκσογκ της 1η Μαρτίου που έπεσε εύκολα και χωρίς καμία απώλεια. Εδώ όμως τα πράγματα αλλάζουν, μπροστά μας είναι ένα μεγάλο και ορμητικό ποτάμι έχει πλάτος περί τα 6 μέτρα και βάθος 1-1,5 μέτρο πίσω από ποτάμι υψώνεται το απότομο 326 με αρκετά μικρά υψωματάκια γύρω του. Έπρεπε λοιπόν το τάγμα μας να καταλάβει το 326, έπρεπε να περάσει το ποτάμι και να βρεθεί πάνω στο 326.
Οι Κινέζοι έχοντας όλον τον καιρό το είχαν ανασκάψει και το είχαν γεμίσει ορύγματα, διέθετα βαρείς όλμους και πυροβολικό Ρωσσικού τύπου 112 χιλιοστών.
Όμως στο τάγμα μας έπεσε ο κλήρος να καταλάβει αυτό το οχυρό, ο Διοικητής μας αναθέτει στο λοχαγό Καραμαζάκη το βάρος όλης της επιχειρήσεως στο δεξιόν του θα ενεργούσε ο 3ος λόχος ο οποίος θα κατελάμβανε το δεξιόν του 326.
Σ’ αυτό το ύψωμα το 443 διεξήγαγε σκληρό αγώνα η περίφημος 27 Αγγλική Ταξιαρχία. Τα άρματα της Μεραρχίας μας είναι στη διάθεσή μας, καθώς και σμήνη Αγγλικής αεροπορίας.
Οι Δ/ρίες του 2ου Λόχου ετοιμάζονται για την αναχώρηση επί κεφαλής τους είναι ο Ανθ/γος Κύρου και Ανθ/στης Μεταξάκης, εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο Μεταξάκης ήταν ο Αξιωματικός Λέσχης του Τάγματός μας, ως εκ τούτου έμενε πάντα στα Β’ κλιμάκια και δεν ελάμβανε μέρος εις τας επιχειρήσεις.
Η Κρητική του όμως ψυχή δεν τον άφηνε αναπαυμένο. Αλλεπάλληλες αιτήσεις εστέλνοντο εις τον Διοικητή μας να λάβει μέρος εις τας επιχειρήσεις. Επιτέλους μια από αυτές τις αιτήσεις έγινε δεκτή και ετσι ο Μεταξάκης τώρα στη μάχη αυτή του 326 θα λάβει το βάπτισμα του πυρός στο Κορεάτικο μέτωπον. Είναι γεμάτος χαρά και τρίβει αδιάκοπα το μεγάλο τους μουστάκι καθ’ ην στιγμήν λαμβάνει τις τελευταίες οδηγίες από τον Διοικητή μας.
Μα και ο Κύρου δεν πάει πίσω είναι ο πιο τολμηρός και ο πλέον καταδεκτικός Αξιωματικός του Τάγματός μας, έχει γίνει Ανθ/γος από δεκανέας, όλους τους βαθμούς έχει πάρει επ’ ανδραγαθεία και έχει κουράγιο να φθάσει στο βαθμό του Στρατηγού. Μ’ αυτούς λοιπόν ο Λοχαγός Καραμαλάκης θα προσπαθούσε να καταλάβει το 236.
Η μάχη του 326
Πριν ακόμη ο ήλιος ρίξει τις ακτίνες του πάνω στον κορυφή του 326 ο δεύτερος λόχος του Λοχαγού Καραμαλάκη εξορμά εναντίον των εχθρικών θέσεων.
Και ενώ η Αγγλική Αεροπορία κτυπά αδιάκοπα τους Κινέζους τα άρματα «Πάττον 5» μεταφέρουν τους άνδρες μας στη βόρεια όχθη του ποταμού. Ο εχθρός όμως δεν αδρανεί με πυροβολικό και ολμοβόλα προσπαθεί να σπάσει τη ορμητικότητα μας κτυπώντας μας αδιάκοπα.
Μα και ο Ψυχογιός δεν τους αφήνει έτσι. Έχει λάβει εντολήν από τον κ. Αμπούζη να βαρέσει με την ψυχή του όπως και πράγματι όλοι οι σωλήνες των όλμων έχουν πυρακτωθεί από την συνεχή βολή πυκνά νέφη καπνού έχουν καλύψει τα εχθρικάς θέσεις και έτσι δίδεται η ευκαιρία στον 2ο Λόχο να διασχίσει σαν αστραπή το βαλλόμενο πεδίο. Τα αλεξίσφαιρα παιδιά του Καραμαλάκη σκαρφαλώνουν πάνω στα αντερίσματα ενώ πίσω τους τα άρματα μάχης με τα πυροβόλα τους αναγκάζουν τα εχθρικά πολυβολεία να σιωπήσουν. Μια αλλαγή πορείας όμως μια στροφή της άλλης επιχειρήσεως του άφθαστου λοχαγού Καραμαλάκη φέρει την νίκην εκμεταλλευόμενος την σύγχυσίν του εχθρού από το διαρκές σφυροκόπημα παρακάμπτει το 326 και βρίσκεται στο διάσελο μεταξύ 443 και 326.
Έτσι ο 2ος Λόχος βρίσκεται τώρα στα νώτα του κεντρικού σημείου στηρίγματος της εχθρικής τοποθεσίας. Ήταν τόσο ξαφνική η ενέργεια αυτή ώστε οι Κινέζοι βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση. Ο κύριος Καραμαλάκης όμως και πάλι ενεργεί δραστηρίως ούτως ώστε να μη δώσει καιρό στον εχθρό να συνέλθει από την πρώτη έκπληξη και να αντιδράσει καταλλήλως.
Το βάρος τώρα της περαιτέρω ενέργειας το αναλαμβάνει ο Ανθ/γος Κύρου με τη διμοιρία του αυτός πλέον θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Ο Ψυχογιός ακόμη κτυπά το ύψωμα κοντεύει μεσημέρι, χωρίς να σταματήσει. Οι άνδρες μεταφορών του Ανθ/στού Βέργου έχουν πεθάνει από την κούραση μεταφέροντας βλήματα. Είναι τα Λ.Ο.Μ του Τάγματος μας αποτελούνται δε από Κορεάτες χωρικούς που αυθορμήτως οι μεν επιστρατευμένοι οι δεν ήλθαν να βοηθήσουν το Τάγμα μας έχουν λοχαγό τους τον Ανθ/στη Βέργο και τους επιβλέπουν οι άνδρες της Ε.Σ.Α. τώρα όμως όλοι αυτοί οι Κορεάται είναι στην διάθεσιν του Ψυχογιού, μεταφέρουν αδιάκοπα βλήματα που αμέσως με όλμους εξαποστέλονται στον εχθρό έτσι δίδει την ευκαιρία στον Ανθ/γο Κύρου να δράσει αμέσως και έπειτα από μια ολιγόωρη μάχη να βρεθεί στον κορυφή του 326 με σχετικώς μηδαμινές απώλειες. Στη μάχη αυτή εκτός των άλλων τραυματίσθηκε ο Λοχαγός Καραμαλάκης στο πόδι και ο Ανθ/στης Μεταξάκης με πολλαπλά τραύματα στον δεξιό βραχίονα, ετραυματίσθη ενώ όρθιος και με το περίστροφο στο χέρι κτυπούσε τον εχθρόν.
Η άφιξις και άλλων στρατιών
Κάποτε τέλος πάντων σταματούμε. Βρισκόμεθα μέσα σ’ ένα πολύ μεγάλο χωριό λόγω του ότι όμως το χωριό αυτό δεν είναι έρημο.
Σταυλιζόμεθα έξω από τα σπίτια δίπλα σε ένα ποτάμι. Σε δυο μέρες έλαμπε παντού Ελληνική ομορφιά με μεγάλη Ελληνική σημαία φτερουγίζει ψηλά ενώ εμείς δροσεροί, καθαροί ετοιμαζόμεθα να υποδεχθούμε τους καινούριους στρατιώτας που θα έλθουν από την Ελλάδα.
Ήδη τα αυτοκίνητά του Τάγματος μας έχουν κατέβει στη Σουβόν για να τους παραλάβουν.
Η αγωνία μας είναι μεγάλη. Τους περιμέναμε για να γελάσομε λίγο μαζί τους. Κάθε ένας μας έχει και δικό του τρόπο πάντως η αλήθεια είναι ότι θα διασκεδάσωμε λίγο εκμεταλλευόμενοι την πρώτη τους εντύπωση.
Και έτσι το βράδυ της 22ας Μαρτίου, ενώ όλοι μας παρακολουθούμε Σινεμά και Θέατρο οι περισσότεροι ακούμε από μακριά τα αυτοκίνητά μας που με τα συνθηματικά των κλάξον μας προειδοποιούσαν για τον ερχομό τους.
Σαν σίφουνας όλοι μας Αξιωματικοί και Στρατιώται τρέχομε στον δρόμο προς προϋπάντησή τους.
Οι πρώτοι από αυτούς έχουν πηδήσει από τα αυτοκίνητα τους είναι γεμάτοι σκόνη από τον δρόμο και φορούν μισά αμερικάνικα και μισά ελληνικά, εμείς όμως δεν ξεχωρίζομε από τους Αμερικάνους γι’ αυτό και οι περισσότεροι από μας παίζουν τον ρόλο του Αμερικάνου ενώ άλλοι πιο τολμηροί αρχίζουν να κόβουν κάτι υπερβολικές ψευτιές τεραστίων διαστάσεων.
Κάποιος νέος προσφέρει Ελληνικό τσιγάρο σε παλιό από μας και για την ακρίβεια στον Δεκανέα Ζαχαρίου από τον Βόλο προσφέροντας του όμως, ενώ οι προβολείς των αυτοκινήτων και οι αναμμένες φωτιές φωτίζουν, του προσφέρει και φωτιά ανάβοντάς τον αναπτήρα του Αμέσως ο Ζαχαρίου ορμώντας σβήνει τον αναπτήρα λέγοντάς τους «άτιμε πας να μας κάψεις; απέναντί μας είναι οι Κινέζοι και συ ανάβεις αναπτήρα»; Έντρομος ο νεοφερμένος ζητά συγνώμη και ρωτά γιατί είμεθα άοπλοι.
Η σαστιμάρα του η έκπληξίς του ίσως και ο φόβος του δεν άφησε να προσέξει ότι ο καταυλισμός είναι γεμάτος φωτιές και τα αυτοκίνητα σκορπούν εκτυφλωτικό φως με τους προβολείς του.
Ποιο κάτω άλλος νέος προσπαθεί να γίνει αντιληπτός από κάποιο σοβαρό Αμερικάνο που δεν είναι άλλος από τον Θεσσαλονικιώτη Αποστολίδη.
Τα πειράγματα και τα αστεία κρατούν όλη νύχτα κανείς δεν πάει για ύπνο. Καπνίζομεν ελληνικά τσιγάρα και τους αφήνομε να μας λένε για την Ελλάδα. Διψούμε για νέα και κάθε ένας έχει και κάποιο πατριώτη του να του πη για τον τόπο του μόνο εγώ δεν είχα γιατί στη δεύτερη αποστολή δεν ήταν κανείς από το Ρέθυμνο.
Ήταν ένα όμορφο και συγκινητικό πράγμα αυτό ρωτούν για την Κορέα και εμείς για την Ελλάδα. Κοιτούσαν με περιέργεια τους Κορεάτες που είχαμε κοντά μας και ρωτούσαν γι’ αυτούς. Κάποιος τολμηρός ρωτά: «έχει ρε όμορφα κορίτσια εδώ;».
– Αν έχει λέει; Να τα πιης στο ποτήρι». Και ο κάθε ένας από εμάς αρχίζει να διηγείται τις κατακτήσεις του ενώ οι Νέοι ακούνε με προσοχή και που και πού τους φεύγει κάποιος αναστεναγμός.
Πίσω για ανάπαυση
Παραπάνω από ένα μήνα 39 ημέρες ακριβώς το Τάγμα μας βρισκόταν σε αδιάκοπη κίνηση η μια μάχη διαδεχόταν την άλλη και έτσι δεν μας έμεινε καιρός να αναπαυθούμε καθόλου. Μέρα νύχτα με εντεταμένας τα δυνάμεις μας είχαμε να παλέψωμε με τον εχθρό και με το κρύο. Η παγωνιά ήταν ο χειρότερός μας. Μας τσάκιζε, μας απέλπιζε, μας έκανε να κλονιζόμεθα ηθικώς. Ίσως φανεί απίστευτο ότι υπό θερμοκρασία -28ο και χωσμένος μες στα χιόνια έπρεπε να μένεις ακίνητος ώρες ολόκληρες μέσα στη άγρια νύχτα ενώ κοντά σου πολύ κοντά σου κάποιο μάτι σε παραφύλαγε για να σου χαρίσει το θάνατο. Νυχτερινός σκοπός σε προωθημένη ομάδα η ποιο τραγική στιγμή κάθε στρατιώτου έπρεπε να μένει ακίνητος, γιατί ίσως τα βήματά του η παρουσία του πάνω στον ορίζοντα να γίνει αιτία… της καταστροφής του τότε είναι που ο φόβος αυξάνει την φαντασία κάθε μαύρο στίγμα που βλέπει μπροστά του το περνά για άνθρωπο ή για πλήθος εχθρού πολλές φορές δίδει το σύνθημα του συναγερμού και κτυπά αδιάκοπα κάποιο κορμό δένδρου που το πέρασε για άνδρα του εχθρού. Όλα αυτά όμως τώρα θα ξεχαστούν, τώρα θα πάμε πίσω σε καμμιά πάλη θα ανάψομε φωτιές και θα χορτάσομε ύπνο θα γράψομε γράμματα και θα γλεντήσομε λίγο, άλλωστε πλησιάζει και η25 Μαρτίου και καθώς λέγει ο Δ/της μας θα την γιορτάσομε με μεγαλοπρέπεια.
Έτσι γεμάτοι χαρά μπαίνομεν στα αυτοκίνητα που ολοταχώς προχωρούν προς το Νότο μια ημέρα ταξιδεύαμε με τραγούδια και ανέκδοτα, από όπου και αν παίρνουμε γινόμεθα αντικείμενα ενθουσιασμού από τον Λαό, ο οποίος έχει αρχίσει να επιστρέφει πίσω άλλος για να βρει αν θα βρει το σπίτι του και άλλος για να προσπαθήσει να συγκεντρώσει την οικογένειά του.
Πάνω στα αυτοκίνητα έχωμε γράψει Κορεάτικα και Αγγλικά την λέξη Έλληνες και έτσι μόλις γινόμεθα αντιληπτοί από τον Λαό ακούμε ζητωκραυγές και βλέπομαι χειρονομίες ενθουσιασμού μα και λατρείας αγάπης. Σε κάποιο σταθμό πέφτουν επάνω μας, μας αγκαλιάζουν ενώ γριούλες μας έσφιγγαν στοργικά στη αγκαλιά τους. Και εμείς βαθιά συγκινημένοι τους χαιρετούμε ενώ άφθονες σοκολάτες και καραμέλες μοιράζονται στα μικρά και δυστυχισμένα κορεατόπουλα.
«Κομάσιμνιτά, Γιουλά Χιράπ, Κάρα Κιάϊνές». Ευχαριστώ ζήτω η Ελλάς, Δρόμο στους Κινέζους. Αυτά τα λόγια ξεχωρίζομεν στα άφθονα επιφωνήματα θαυμασμού που χαρίζουν στο διάβα μας.
Το ταξίδι μας όλο και προχωρεί, περνούμε μέσα από χωριά και πόλεις εντελώς αγνώριστες από τις καταστροφές.
Ξεκούραση
Οι μέρες μας τώρα περνούν ευχάριστες. Βρισκόμεθα πολύ μακριά από την Α’ Γραμμή μέσα σε μια αρκετά φιλική ατμόσφαιρα, το κρύο έχει αρχίσει να υποχωρεί λίγο και τα βράδια είναι χωρίς τρόμους και λαχτάρες. Κινηματογράφος, παίζει κάθε βράδυ ενώ αρκετοί θίασοι μας επισκέπτονται και μας σκορπούν το κέφι και τη χαρά, οι μόνοι οι οποίοι δεν μπορούν ακόμη να συνηθίσουν το περιβάλλον είναι οι καινούριοι αλλά και αυτοί σύντομα θα συνέλθουν και θα προσγειωθούν.
Μαζί όμως με κάθε ευχάριστη απασχόληση μας έχουμε και τη προετοιμασία της εθνικής εορτής. Τα ρούχα μας, τα όπλα μας, και εν γένει ο καταυλισμός μας πρέπει να λάμπει. Αψίδες στήνονται παντού και αι μορφαί των Βασιλέων μας πάνω στο άψυχο χαρτί κρεμασμένες ανάμεσα σε δάφνες μας κρατούν συντροφιά και μας χαμογελούν, τα πάντα έχουν φωταγωγηθεί και η ατμόσφαιρα μοιάζει Ελλάδα.
Συνεχώς καταφθάνουν οι μουσαφίρηδες μας είναι Έλληνες του Αμερικανικού και Τουρκικού Στρατού. Τα Ελληνόπουλα που αν και γεννήθηκαν σε ξένες χώρες δεν ξεχνούν ότι είναι Έλληνες, και έτσι από όλη την Κορέα καταφθάνουν με άδεια για να γιορτάσουν μαζί μας. Τους υποδεχόμεθα με χαρές και τραγούδια και αυτοί μας αγκαλιάζουν με συγκίνηση και δάκρυα. Βρισκόμεθα πλέον στη παραμονή της γιορτής, αργά όμως το απόγευμα ένα θλιβερό άγγελμα ήθελε να μας χαλάσει το κέφι και την όρεξη στις γραμμές της 1ης Μεραρχίας οι Κινέζοι κατόρθωσαν να κάμουν ρήγμα και έτσι ο Μέραρχος αναγκάζεται να αποτραβήξει το 1ο Σύνταγμα από την εφεδρεία ως γνωστό δε το Τάγμα μας αποτελεί το 4ο Τάγμα του 7ου Συντάγματος Ιππικού. Και πάλι η απογοήτευσις και η απελπισία αρχίζει να μας κυριεύει.
Δεν είναι 5 ημέρες που εγκαταλείψαμε την μάχη και να τώρα πάλι στην μάχη μας καλούν και μας διαβεβαιώνουν ότι η εφεδρεία μας θα ήταν πολύχρονη.
Ο Δ/της μας μαζί με τους άλλους Δ/τας φεύγει για αναγνώριση ενώ όλοι μας τον περιμένουμε με αγωνία να επιστρέψει για να μας κατατοπίσει σχετικώς.
Επιτέλους αργά το βράδυ έρχεται και μας φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα. Το Τάγμα μας θα παραμείνει ακόμη 2 μέρες στη εφεδρεία για να γιορτάσει την Εθνική Εορτή μετά θα πάρει και αυτό θέση κοντά στο 7ο Σύνταγμα που ήδη ετοιμάζεται να φύγει για το μέτωπο. Έτσι την εθνικής γιορτή θα την γιορτάσομε στις 26 Μαρτίου γιατί στις 25 είναι το Πάσχα στους Αμερικάνους και έτσι δεν θα μπορέσουν να έλθουν οι προσκεκλημένοι μας.
Το αφιέρωμά μας συνεχίζεται…
Θερμές ευχαριστίες στη Ρίτσα και στον Μανόλη Γιουμπάκη παιδιά του αξέχαστου Μάρκου για την πολύτιμη βοήθεια στο αφιέρωμά μας.