Πολιτεία και κοινωνία vs τρομοκρατίας

  Μπορούμε, άραγε, να ξεκινήσουμε με μια παραδοχή; Ότι, δηλαδή, η τρομοκρατία είναι ένα «καρκίνωμα» -μια κοινωνική πληγή και τίποτα λιγότερο; Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ένα παραλήρημα (από τη μεριά των δολοφόνων-τρομοκρατών)… Αναφορές για «Γουναράδικα» ή ότι η 17 Νοέμβρη ήταν «ένοπλη προπαγάνδα» ή ότι ήταν ένας «μύθος» που τάχα -κατά την αρρωστημένη σκέψη τους- θα πρέπει να διαφυλαχθεί (;) ηχούν στα αυτιά της κοινωνίας είτε ως κακόγουστο αστείο είτε ως ένα παραλήρημα κατά συρροή δολοφόνων!

 

  Το γεγονός πως κάποιοι έδιναν άδεια κάθε δύο μήνες τα τελευταία χρόνια στον Χριστόδουλο Ξηρό, καταδικασμένο σε έξι φορές ισόβια εξαντλώντας τα περιθώρια του νόμου φέρνει στην επιφάνεια ένα σαθρό σύστημα και μια λάθος εφαρμογή ενός νομικού πλαισίου. Η έρευνα στην υπόθεση αυτή θα πρέπει να βελτιώσει τη διαδικασία χορήγησης αδειών στους κρατούμενους των φυλακών. Σε καμία περίπτωση το μέτρο δεν θα πρέπει να καταργηθεί. Οι όροι (τα κριτήρια) και οι προϋποθέσεις θα πρέπει να αλλάξουν… Αυτό αποτελεί μία, ακόμα ουσιαστική παραδοχή και αναγκαιότητα.

 

  Επιστρέφοντας, όμως, στην πηγή του προβλήματος, την τρομοκρατία, θα πρέπει να σταθούμε με πολύ προσοχή… Η χώρα βρίσκεται σε κομβικό σημείο. Με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να μην αποτελεί πια το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης. Αγωνίζεται με πολύ κόπο και πόνο να σταθεί στα πόδια της. Να γίνει μια φυσιολογική χώρα. Η προεδρεία της Ε.Ε. της δίνει μια μεγάλη ευκαιρία να δείξει εξωστρέφεια. Να εμφανίσει ένα διαφορετικό και ελπιδοφόρο πρόσωπο.

 

  Μια ενδεχόμενη αναβίωση του αντάρτικου πόλης μπορεί να έχει δυσμενείς επιπτώσεις. Ποιος, άραγε, μπορεί να το επιθυμεί αυτό; Ο τόπος έχει πληρώσει βαρύ κόστος τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε ότι έχει να κάνει με το κύρος της χώρας μας σε διεθνές επίπεδο.

 

  Η τυφλή βία των τρομοκρατών έχει αφήσει πίσω της αρκετό πόνο στις οικογένειες των θυμάτων. Χωρίς να έχει ακουστεί μία συγγνώμη. Το αντίθετο, μάλιστα, οι δολοφόνοι (ακόμα και μέσα από τη φυλακή) αγωνιούν για την… «υστεροφημία» τους (!), σαν να έχουν προσφέρει κοινωνικό έργο και περιμένουν να αναγνωριστεί!

 

  Οι μεταξύ τους (δήθεν) διαφορές μας αφήνουν αδιάφορους… Η σκέψη μας βρίσκεται στα θύματα που άφησαν πίσω τους με τη βάρβαρη δράση τους και, φυσικά, στις οικογένειές τους που χρόνια μετά αδυνατούν να πιστέψουν τη συμφορά που τις έχει βρει…

 

  Η δημοκρατία δεν εκδικείται. Αντιθέτως, τιμωρεί τις πράξεις βίας με βάση ένα νομικό πλαίσιο που είναι βασισμένο σε αρχές δικαίου, με σεβασμό στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Παραδοχές – αρχές – αξίες τις οποίες οι τρομοκράτες δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους, όταν στερούν το δώρο της ζωής «δικάζοντας – καταδικάζοντας και εκτελώντας» όποιον εκείνοι αποφασίσουν…

 

  Παρά το ότι η τυφλή βία δεν γίνεται αποδεκτή από το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας μας οι σημερινές συνθήκες μπορούν να αποτελέσουν έδαφος, στο οποίο οι τρομοκράτες επιθυμούν να αναζητήσουν κάποιους υποστηρικτές, όπως η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή βρήκε υποστηρικτές και ψηφοφόρους… Ένας τέτοιος κίνδυνος είναι πάντα υπαρκτός. Η δυστυχία, ο λαϊκισμός, η ανυποληψία του πολιτικού συστήματος, η φθορά θεσμών – αξιών – αρχών, η ανυπαρξία αλληλεγγύης και το έλλειμμα προστασίας σε εκείνους που έχουν μεγάλη ανάγκη από ένα ουσιαστικό δίχτυ προστασίας είναι μερικά από τα αίτια, που σε περιόδους πολυεπίπεδης κρίσης -όπως η τωρινή- δίνουν «φτερά» στα άκρα… Είναι, λοιπόν, αυτονόητο ότι θα πρέπει άμεσα να θωρακίσουμε τη χώρα, να δημιουργήσουμε μια ουσιαστική «γραμμή άμυνας – ασφάλειας», όπου σήμερα παρατηρείται έλλειμμα…

 

  Η βία των άκρων (και η τρομοκρατία) δεν αντιμετωπίζονται μόνο με αστυνομικά μέτρα. Ταυτόχρονα απαιτείται κοινωνική συνοχή, αλληλεγγύη, δίχτυ προστασίας από την πολιτεία και θεσμική θωράκιση. Μόνο έτσι θα αντιμετωπιστούν τα αίτια και δεν θα μείνουμε (ως πολιτεία και κοινωνία) «κυνηγοί μαγισσών»… Είναι, ολοφάνερο, λοιπόν, ότι η καταδίκη πράξεων βίας και τρομοκρατίας μπορεί να αποτελεί ένα πρώτο πολύ ουσιαστικό βήμα την ίδια στιγμή, όμως, στην πράξη θα πρέπει να αντιμετωπιστούν τα αίτια που οδηγούν στην αντικοινωνική αυτή συμπεριφορά και παράλληλα οι αρχές ασφαλείας θα πρέπει να συνεχίσουν να ασκούν το έργο τους με αποτελεσματικότητα. Μια αναβίωση της τυφλής βίας αποτελεί μέγιστη πολυτέλεια τώρα που η χώρα αγωνίζεται να βρει το βηματισμό της…