Η κυβερνώσα Αριστερά διεκδικεί την πρώτη θέση στην προτίμηση των ψηφοφόρων στις ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής, επιδεικνύοντας με υπερηφάνεια τα πρωτεία που κατέχει σε ορισμένους τομείς. Και επειδή τα γενικά πρωτεία της στον κυνισμό, την αναισχυντία και την αναξιοκρατία αποτελούν πλέον κοινό τόπο, θα περιοριστώ σε τρεις συγκεκριμένους τομείς.
Μοναδικό είναι το γεγονός ότι η απήχηση των στελεχών της στην κοινωνία βρίσκεται λίγο πάνω από το μηδέν. Δεν φαίνεται να κερδίζει κανέναν από τους μεγάλους Δήμους και ίσως χάσει όλες τις Περιφέρειες. Τα στελέχη της είναι τόσο απαξιωμένα, ώστε σε 72 Δήμους δεν βρήκε υποψηφίους και σε άλλους 52 οι υποψήφιοι αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας τη στήριξη που τους πρόσφερε. Το επιχείρημα ότι «δεν πρόλαβαν» να δημιουργήσουν ερείσματα στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι έωλο· διότι η αλήθεια είναι ότι πολλά στελέχη τους κάνουν ό,τι χρειάζεται για να γίνουν αντιπαθή, άλλοι βάζουν το κόμμα πάνω από την αυτοδιοίκηση και άλλοι είναι απλώς ανεπαρκείς. Το παράδοξο της σχεδόν μηδενικής απήχησης ενός κόμματος στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ενώ από την άλλη διεκδικεί ποσοστό 20% έως 25% στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές, έχει εξήγηση με ονοματεπώνυμο: «Αλέξης Τσίπρας» – αν και πλέον δυσκολεύεται ακόμη και αυτός να συγκινήσει τα πλήθη, τόσο που αναγκάζεται να μετακινεί Ρομά με πούλμαν, για να διασώσει τα προσχήματα στις ανοικτές προεκλογικές συγκεντρώσεις του.
Η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση εξαγοράς ψήφων με δώρα και ρουσφέτια «επί της κάλπης»: από επιδόματα μέχρι δωρεάν διόδια μέχρι την αύξηση του αριθμού των εισακτέων στα ΑΕΙ. Επιδεικνύει το πρωτείο του «υπερπλεονάσματος», ενώ την ίδια στιγμή περίπου διακόσιες χιλιάδες συμπολίτες μας αναμένουν να εκδοθεί η σύνταξή τους (κύρια, επικουρική, εφάπαξ), ενώ άλλοι αναμένουν να εξοφλήσει το κράτος υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων απέναντί τους· και ακόμη, δεν χρηματοδοτούνται υπηρεσίες ζωτικής σημασίας για τη ζωή και την ασφάλειά μας (δημόσια υγεία, Αστυνομία, Πυροσβεστική κ. ά.), που παρουσιάζουν άκρως επικίνδυνες ελλείψεις.
Η κυβέρνηση έχει παραδώσει τη χώρα στο έλεος συμμοριών (που βαφτίστηκαν «συλλογικότητες»), με τα μέλη των οποίων έχει διακηρύξει κατά καιρούς την ιδεολογική της συγγένεια και τις ενέργειες των οποίων είτε υποβαθμίζει είτε αποδοκιμάζει μόνο στα λόγια. Τα πρωτεία σε αυτόν τον τομέα αρκούν για να αποδείξουν ότι είναι κυβέρνηση των «ολίγων». Το γεγονός όμως ότι σημαντικός αριθμός συμπολιτών μας επιλέγει την κυβερνώσα Αριστερά στις δημοσκοπήσεις, παρόλο που οι θεωρίες κατά της «καταστολής» και της «αστυνομικής βίας» απευθύνονται σε ένα περιορισμένο ακροατήριο, αρκεί για να επιβεβαιώσει ότι έχουμε πάρει από καιρό διαζύγιο με τη λογική.
* Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
