Πολλοί ισχυρίζονται, ανάμεσά τους κι εγώ, ότι η ανθρώπινη φύση πορεύεται με δύο οδηγούς. Το νου και την ψυχή.
Εάν προσπαθήσουμε να πολιτικοποιήσουμε αυτούς τους οδηγούς με τα σημερινά πολιτισμικά δεδομένα, θα κατατάξουμε, τον μεν νου στο καπιταλιστικό πολιτικό σύστημα, τη δε ψυχή στο ουμανιστικό σοσιαλιστικό πολιτικό σύστημα. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι γεννιόμαστε σοσιαλιστές, εκπαιδευόμαστε κατά την παραγωγική ηλικία, από το (σημερινό) δίδυμο παιδεία-εκπαίδευση για να γίνουμε επιτυχημένοι καπιταλιστές και καταλήγουμε σοσιαλιστές στην τρίτη ηλικία ΕΑΝ καθίσουμε με ειλικρίνεια να κάνουμε ταμείο.
Στην τρίτη ηλικία οι περισσότεροι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κοινωνία αποτελεί το ιστορικό υποκείμενο, η πολιτική, σε κάθε της έκφραση, πρέπει να είναι το μέσο επίτευξης των στόχων της κοινωνίας και, η διαχείριση, μέσω σύγχρονων δομών και τεχνικών, το εργαλείο εξυπηρέτησης της κοινωνίας των ανθρώπων.
Τι βιώνουμε σήμερα;
Ένα αγωνιώδες δημοσιονομικό συμμάζεμα πάνω στις δομές μιας μονοσήμαντης οικονομικής παγκοσμιοποίησης με εργαλείο τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το υποκείμενο, το πραγματικό συστατικό της κοινωνίας, τον άνθρωπο.
Στον αντίποδα βρίσκονται εκείνοι που έχουν αντιληφθεί το αδιέξοδο και αναζητούν μια νέα οικονομική δομή εναρμονισμένη με τις δομές ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος, το οποίο είναι η αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης των επιμέρους κοινωνικών δομών και εκφράσεων, κάτω από τις ειδικές συνθήκες κάθε χώρας.
Σήμερα φαίνονται καθαρά ρωγμές στο οικονομικό υπόβαθρο της «βιομηχανικής κοινωνίας», το οποίο υπήρξε το κύριο στοιχείο επιβολής της, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Οι ρωγμές ήδη πιέζονται να ανοίξουν περισσότερο α) από την αυξανόμενη αυτονομιστική και εθνικιστική δράση από μερίδα κοινωνικών ομάδων που δε μπορούν να συνειδητοποιήσουν την παγκοσμιοποίηση της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής δομής και των προβλημάτων τους και αντιδρούν βίαια β) από την ύπαρξη και δράση κοινωνικών ομάδων (πολυπολιτισμικότητα, πολυφυλεκτικότητα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών), θυμάτων της βιομηχανικής περιόδου που δεν έλαβαν υπόψη τους οι πατέρες της θεωρίας της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και γ) από τη δυναμική συγκρότηση κοινωνικών δυνάμεων που μάχονται τις δομικές αξίες της μονοσήμαντης οικονομικής παγκοσμιοποίησης (πράσινοι, οικολόγοι, εναλλακτικοί κ.α.)
Τι εκφράζουν σήμερα τα πολιτικά κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου;
ΣΥΡΙΖΑ: Ο επαναστάτης σκλάβος που εκτελεί ανεπιθύμητη εργασία έχοντας συνέχεια στο μυαλό του την ελευθερία του.
Σε πολιτικό επίπεδο καλείται να εφαρμόσει μια πολιτική, που βρίσκεται έξω από τα πλαίσια του προγραμματικού και ιδεολογικού του λόγου.
Γιατί ζήτησε πρόσφατα την εντολή να διαχειρισθεί κάτι που δεν πιστεύει;
Επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία κι επειδή θέλει, στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις λειτουργίας των διοικητικών δομών να δώσει το δικό του κοινωνικό στίγμα.
Σίγουρα παίζει το πολιτικό του κεφάλι κορώνα – γράμματα, αλλά ο τολμών έχει πιθανότητα επιτυχίας, ο μη τολμών και μόνιμα καταγγέλλων, καμία.
Κλειδιά για την επιτυχία αποτελούν, η τήρηση της συλλογικότητας στην πράξη καθώς και η ακεραιότητα των μελών του, στην κυβέρνηση.
Θεωρείται σήμερα ο πιο δυναμικός, πολυσυλλεκτικός «σοσιαλιστικός» εκφραστής του πολιτικού συστήματος.
ΝΔ : Ο βασιλιάς που βλέποντας τον, ο πιτσιρικάς αναφωνεί «ο βασιλιάς είναι γυμνός!».
Σε πολιτικό επίπεδο ενώ είχε χαθεί η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων στο πρόσωπό της, οι αυλικοί διαβεβαίωναν το αντίθετο.
Μετά την τρίτη συνεχόμενη πολιτική ήττα, η ΝΔ αποφάσισε ότι έπρεπε να αλλάξει πολιτικό κουστούμι. Ποτέ δεν είναι αργά.
Ελπίζω το νέο κουστούμι να είναι χειροποίητο δίνοντας βάρος στον άνθρωπο δημιουργό κι όχι στη μηχανή δημιουργό.
Εκτιμώ ότι το πρόσωπο της κοινωνικής προοδευτικής δεξιάς είναι μονόδρομος για την πολιτική της επιβίωση.
ΧΑ: Ο εθνικοσοσιαλιστής χωροφύλακας του πολιτικού συστήματος που από το ’90 αυτοαποκαλείται «εθνικιστής».
Το 2012 εκμεταλλευόμενη τη συσσωρευμένη αγανάκτηση από την αποτυχία διακυβέρνησης των κομμάτων εξουσίας έγινε πολιτικός αποδέκτης οργισμένων, θυμωμένων και απογοητευμένων πολιτών και κατάφερε να εισέλθει στη βουλή με αποκορύφωση τις πρόσφατες εκλογές όπου κατέλαβε την τρίτη κοινοβουλευτική θέση.
Ελπίζω ότι εδώ να τελειώσει η τελευταία πράξη του τιμωρητικού θυμού των πολιτών και η ΧΑ να επιστρέψει στην πραγματική της δύναμη του ΄90, δηλ. εκτός βουλής. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι μια χαραμάδα ανάκαμψης του ελληνικού προβλήματος και μια ανανέωση προσώπων και πρακτικών από τα κοινοβουλευτικά κόμματα του δημοκρατικού τόξου.
ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ : Εδώ ταιριάζει το «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, να κλαις».
Το ΠΑΣΟΚ αν και πρώτο σοσιαλιστικό μεταπολιτευτικό κίνημα πριν προλάβει να ενηλικιωθεί «παρασύρθηκε» από το μέλι και τη μέθη της εξουσίας προδίδοντας αρχές και οράματα.
Όταν προσπάθησε να ξαναμπεί στον ίσιο δρόμο ήταν αργά ακόμα κι όταν αποφάσισε να συγκυβερνήσει με τον πολιτικό του αντίπαλο, τη ΝΔ, «για το καλό του τόπου».
Η ανυποληψία είχε ήδη κτυπήσει κόκκινο και μαζί της συμπαρέσυρε και τη ΔΗΜΑΡ η οποία κάηκε στο βωμό της «εθνικής προσπάθειας».
Δυστυχώς ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θυμίζουν στην κοινωνία, την πρώτη κατά κράτος, αμαχητί, ήττα της πολιτικής έναντι των αγορών.
Το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει δεξιά», κατάφεραν να το παραφράσουν στο «ο λαός δεν ξεχνά, τι έπραξε η «σοσιαλιστική αριστερά».
Το κρίμα λοιπόν στο λαιμό τους για όσα χρόνια περάσουν για την ανάκαμψη τους ή την απορρόφηση τους στον όμορο ιδεολογικό τους χώρο με ή χωρίς την έγκριση των προέδρων τους!
ΚΚΕ : Το ΚΚΕ αποτελεί την παρεξήγηση της ορθοδοξίας της αριστεράς.
Μετά τη ρωσική επανάσταση, η έννοια της αριστεράς στην Ελλάδα ταυτίστηκε, τελείως αναίτια, με εκείνη του κομμουνιστικού κινήματος και των αρχών του. Η ανιστόρητη αυτή ταύτιση δημιούργησε πλαστές κοινωνικές οριοθετήσεις, χωρίζοντας την ελληνική κοινωνία σε κομμουνιστές και αντιπάλους του κομμουνισμού.
Βασικός αριστερός προσανατολισμός υπήρξε η κομμουνιστική λογική ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», ασχέτως αν το δίκιο αυτό ερχόταν σε σύγκρουση με το περί δικαίου αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Ο δογματισμός και η στατικότητα των ιδεών και των δομών του είναι το κύριο αίτιο της στασιμότητας της δυναμικής του.
Κατά τη γνώμη μου, η ορθοδοξία της αριστεράς εκφράζεται από την ουμανιστική και δημοκρατική αριστερή πρόταση του ευρωπαϊκού διαφωτισμού που δυστυχώς έμεινε στο παρασκήνιο των κοινωνικών εξελίξεων για πολλά χρόνια και σήμερα αρχίζει να αποκτά πολιτικό βήμα εξουσίας, με τη μορφή της ριζοσπαστικής αριστεράς.
ΠΟΤΑΜΙ : Το πιστοποιημένο απολιτίκ νέο κόμμα της κοινής λογικής στο ρόλο του θηρευτή των άξιων και δημιουργικών πολιτών της ελληνικής κοινωνίας.
Ένα κόμμα που όπως έδειξαν τα πράγματα είχε σαν στόχο να παίξει το ρόλο του εκβιαστή καταλύτη-ρυθμιστή σε μια λαβωμένη σχετική πλειοψηφία του πρώτου κόμματος.
Η Αχίλλειος πτέρνα του, όπως απεδείχθη, ήταν η έλλειψη ιδεολογικού προσήμου και όπως φάνηκε από τις πρόσφατες εκλογές οι ψηφοφόροι το κατέταξαν στην κατηγορία του χαμαιλέοντα της πολιτικής.
Εκτιμώ ότι μετά το συνέδριο του, θα δοθεί ιδεολογικό στίγμα και αυτό θα καθορίσει και τη μελλοντική πολιτική του επιβίωση.
ΑΝΕΛ : Πατριωτική κοινωνική δεξιά που κέρδισε την εμπιστοσύνη της αριστεράς.
Εάν ο Μειμαράκης πιστώνεται ότι διέσωσε τη ΝΔ από τη συντριβή, τότε ο Καμμένος πρέπει να τιμηθεί από τη ΝΔ ότι κατάφερε πείσει το εκλογικό σώμα ότι, κάτω από ειδικές συνθήκες, είναι δυνατή μια συγκυβέρνηση δεξιάς και αριστεράς όταν αυτή στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό διαφορετικών πολιτικών θέσεων με κοινή πατριωτική αντίληψη.
Σίγουρα μετά την εκλογή νέου αρχηγού στη ΝΔ, θα επιχειρηθεί επανασυσπείρωση της δεξιάς παράταξης. Η ποιότητα και το όραμα του νέου αρχηγού θα καθορίσει και το μέλλον των ΑΝΕΛ. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι η τελευταία κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ (ΛΕΒΕΝΤΗΣ): Η δικαίωση ενός προσωπικού αγώνα 30 χρόνων. Προσωπικά δεν κατανοώ σε μια ώριμη δημοκρατία την ύπαρξη κεντρώου κόμματος. Τουναντίον αποδέχομαι τον όρο κεντρώου ψηφοφόρου υπό την έννοια ότι αυτός βρίσκεται στο στάδιο ιδεολογικής ωρίμανσης (πολιτικοποίησης) μέχρι να αποφασίσει ποιο πολιτικό σύστημα τον εκφράζει περισσότερο, το καπιταλιστικό ή το ουμανιστικό σοσιαλιστικό.
Από κει και πέρα η επιλογή ενός πολιτικού κόμματος εντός του φάσματος προτίμησης είναι πιο εύκολη υπόθεση.
Εάν κανείς διαβάσει την πολιτική διαδρομή του ΛΕΒΕΝΤΗ διαπιστώνει ότι έχει ρίζες στο σοσιαλιστικό όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η επιμονή του να ασχοληθεί με τα κοινά και οι εκρηκτικές αντιδράσεις του, τον κατέταξαν στους γραφικούς της πολιτικής μέχρι το σύστημα εξουσίας με τις συνεχείς αστοχίες του, να του δώσει την ευκαιρία να μπει στη βουλή. Η επιτυχία πιστώνεται προσωπικά στον ίδιο και χρεώνεται ισόποσα στο πολιτικό σύστημα των τελευταίων 30 χρόνων.
Επειδή το κόμμα του έχει ιδεολογικό πρόσημο, άσχετα με τον ουδέτερο τίτλο του, εκτιμώ ότι θα συνεχίσει να υπάρχει στην πολιτική σκηνή, υπό την προϋπόθεση ότι και τα στελέχη του θα έχουν πολιτικό λόγο, που να δικαιολογεί την ύπαρξη τους.
