Η νέα κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ πρέπει να πείσει ότι μπορεί και θέλει να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στις δομές του κράτους και την οικονομία προκειμένου να οδηγηθούμε από τη σταθεροποίηση στην ανάταση και στο μεγάλο ζητούμενο, που είναι η ανάπτυξη μέσω της οποίας θα κερδίσουμε το μεγάλο στοίχημα της ανεργίας και κυρίως της ανεργίας των νέων.
Η αποφασιστικότητα και η αδιαφορία για ένα πρόσκαιρο πολιτικό κόστος πρέπει να είναι τα όπλα της νέας κυβέρνησης Σαμαρά. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Τα άλλοθι έχουν χαθεί εδώ και καιρό… Μόνο έτσι θα αποκτήσει «σάρκα και οστά» το λεγόμενο «Succes Story»…
Αλλά η κατάσταση αυτή έχει τελικά διευθύνσεις και ονόματα! Αλήθεια, τι σκέφτονται σήμερα ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και η κ. Λούκα Κατσέλη για όσα λίγα χρόνια πριν έλεγαν εναντίον της κινεζικής επένδυσης της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά;
Αναγνωρίζουν το λάθος τους; Όμως έπρεπε να έχουν τη δύναμη της αυτοκριτικής και την αυτογνωσία να αντικρίσουν την πραγματικότητα και να ζητήσουν συγγνώμη για την τότε στάση τους. Κυρίως από τους ανέργους που θα είχαν βρει καιρό τώρα εργασία αν είχαν «τρέξει» από τότε οι διαδικασίες… Όμως, η μικροπολιτική ήταν στην υπηρεσία της συλλογής ψήφων και δεν επέτρεπε μια καθαρή ματιά στα γεγονότα. Ακολουθούσαν κατά πόδας του ΣΥΡΙΖΑ και την τακτική του «Όχι σε όλα»!
Αδυνατούν πολλοί να κατανοήσουν πόσο πολλά εκατομμύρια ευρώ απαιτούνται προκειμένου μια επένδυση να αποδώσει λίγες δεκάδες ή εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο αγωγός ΤΑΡ. Πρόκειται για τον αγωγό που θα μεταφέρει το αζέρικο φυσικό αέριο από την Κασπία στην Ευρώπη και θα διέρχεται από την Ελλάδα. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες απευθείας επενδύσεις στη χώρα μας, ύψους 1,5 δισ. ευρώ που θα δημιουργήσει 2.000 άμεσες και 10.000 έμμεσες θέσεις εργασίας. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η Ελλάδα αναβαθμίζεται γεωπολιτικά στον τομέα της ενέργειας. Τι φανερώνει το παράδειγμα του αγωγού ΤΑΡ; Μα το αυτονόητο ότι όταν λειτουργούμε συστηματικά και οργανωμένα μπορούμε να πετύχουμε σημαντικά πράγματα.
Μέχρι πρόσφατα η επιχειρηματικότητα και οι επενδύσεις θεωρούνταν ως κάτι το ύποπτο, το «αμαρτωλό», το εξ ορισμού σκανδαλώδες, κάτι που έπρεπε με κάθε τρόπο να το πολεμήσουμε.
Το μόνο που γινόταν αποδεκτό ήταν η δημιουργία κρατικοδίαιτων οργανισμών-επιχειρήσεων για το βόλεμα των (κάθε φορά) «δικών μας παιδιών»! Και, φυσικά, η τροφοδοσία (με αδιαφάνεια φυσικά) κρατικοδίαιτων -ιδιωτικών(;)- επιχειρήσεων στα πλαίσια της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής… Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στα Μνημόνια και στο χείλος της αβύσσου!
Το περίεργο είναι ότι ακόμα και τώρα ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού μας προσωπικού αδυνατεί να συνειδητοποιήσει(;) το νέο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό τοπίο και συμπεριφέρεται με ιδεοληψίες, ταμπού και πρακτικές άλλων δεκαετιών. Πατάει πάνω στον πόνο και τη δυστυχία των πολιτών, χαϊδεύει αυτιά, υπόσχεται δήθεν ένα καλύτερο μέλλον που όμως, με σίγουρα οδηγεί πέρα από την άβυσσο! Αντί, δηλαδή να πει την αλήθεια στους πολίτες και να βγει μπροστά «επιθετικά» και με δυναμισμό καλλιεργεί ψευδαισθήσεις μόνο και μόνο για τη συλλογή ψήφων…
Είναι, όμως, αναγκαίο να… ενηλικιωθούμε. Πολίτες και πολιτικό προσωπικό οφείλουμε σε ένα χρόνο από τώρα -που η τρόικα θα αποτελεί παρελθόν- να έχουμε διαμορφώσει ένα άλλο τοπίο στο κράτος, τη διοίκηση, την οικονομία, τους θεσμούς, τη διαχείριση, τη νοοτροπία. Μόνο, έτσι, θα έρθει η απεξάρτησή μας από μια νέα «Ύπατη Αρμοστεία». Αν δεν καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να οργανώσουμε ένα κράτος σύγχρονο τότε θα παραμείνουμε για πολλά πολλά χρόνια «υποτελείς» στα Μνημόνια και τις εξαρτήσεις των δανειστών-εταίρων μας…
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας στον δρόμο προς την δική του ενηλικίωση οφείλει να κατανοήσει τα νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Με γνήσια αυτογνωσία και αυτοκριτική να σταθεί στο ύψος του. Με θάρρος και αποφασιστικότητα να πολιτευτεί μακριά από λογικές και πρακτικές πολιτικού κόστους. Να ενεργεί με γνώμονα το αύριο αυτού του τόπου και να μη χαϊδεύει αυτιά. Με σχέδιο, όραμα, ρεαλισμό και αξιοποίηση των «αρίστων» σε κάθε τομέα να οργανώσει το μέλλον αυτού του τόπου.
Εμείς οι πολίτες στην πορεία ενηλικίωσής μας οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των δικών μας ευθυνών. Να ξεχάσουμε την «ανταλλαγή»: ψήφων με ρουσφέτια, να στηρίξουμε πρόσωπα που δεν μας λένε ευχάριστα λόγια μόνο και μόνο επειδή «παίζουν με τον πόνο μας», να έχουμε τη δύναμη να… «διαβάζουμε (και να αντιλαμβανόμαστε) τι κρύβεται πίσω από «λόγια του αέρα», να δίνουμε ευκαιρίες σε νέους και άφθαρτους πολίτες να ασχοληθούν με τα κοινά, να μην μένουμε μόνο στο δύσκολο παρόν, αλλά να αναζητούμε ένα ρεαλιστικό και ελπιδοφόρο μέλλον. Κι όλα τούτα, αφού πρώτα κάνουμε κι εμείς τη δική μας αυτοκριτική. Η πολιτική ενηλικίωση (πολιτών και πολιτικού προσωπικού) είναι μια δύσκολη υπόθεση. Είναι, όμως, ο μόνος δρόμος που οδηγεί στο μέλλον…
Είτε τον ακολουθούμε και έτσι μπορούμε να ελπίζουμε είτε παραμένουμε στο χείλος της αβύσσου με μόνη προοπτική την πτώση στο κενό…
Διαλέγουμε και παίρνουμε!
