Πολιτική κουζίνα

Ο χώρος που ετοιμάστηκε ήταν το μεγάλο «μαγειρείο» – εκεί δηλαδή που «μαγειρεύονται όλα- στην πλατεία του (πρώην) Συντάγματος.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
ΣΥΝΤΑΓΗ
Αφού ανάψουμε δυνατή φωτιά από προσάναμμα ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας, βάζουμε τη χύτρα στη δυνατή φωτιά. Ψιλοκόβουμε πράσινα, μπλε και ροζ κόμματα, που είναι «ληγμένα» και τ’ αφήνουμε να κάψουν μέχρι να «μυρίσει», καβουρντισμένο.
Μετά προσθέτουμε μικροαστό πνιγμένο στα χρέη, άνεργο νεαρό, απολυμένο δημόσιο ή ιδιωτικό υπάλληλο, επιστρατευμένο καθηγητή, απλήρωτο φαρμακοποιό, καταστραμμένο αγρότη, χρεοκοπημένο έμπορο, βιοτέχνη, επαγγελματία. Ανακατεύουμε πολύ καλά το μίγμα μέχρι ν’ αρχίσει να δένει η σάλτσα.
Όταν πια έχει ομογενοποιηθεί και είναι ρευστό, αλλά ταυτόχρονα χυλώνει ρίχνει ο σεφ τα καρυκεύματα και τα μυρωδικά. Γαλανόλευκο αλατοπίπερο με πολλή «πατρίδα», εθνική καθαρότητα και λοιπά εξόχως εθνικοπατριωτικά. Ξαφνικά, αυτό το φαγητό αποκτά μια πολύ δελεαστική γεύση, όπως άλλωστε και όλες οι σκουπιδοτροφές.
Αφού λοιπόν όλα είναι έτοιμα στρώνεται το τραπέζι. Συνήθως προηγείται και καμιά προσευχή, αφού τα «καρυκεύματα» ταιριάζουν και με καμιά «Υπερμάχω». Το τραπεζομάντιλο είναι διακοσμημένο με «μαιανδρικά» σχήματα, που παραπέμπουν στα γεωμετρικά χρόνια της ελληνικής αρχαιότητας και αρχίζει το φαγοπότι.
Γενικά η συγκεκριμένη σπεσιαλιτέ καταναλώνεται βουλιμικά από πολλούς, που είχαν βαρεθεί την ίδια «πρασινομπλέ» σούπα που έτρωγαν χρόνια τώρα. Έβλεπαν κάποια είδη του ζωικού βασιλείου να τρώνε με χρυσά κουτάλια -βλ. για παράδειγμα τον «homo pasokus» -και ζήλευαν.
Όταν ο μικροαστός πεινά, ονειρεύεται καρβέλια και όταν του τα τάξουν oι… σεφ, στρώνονται για τη μάσα, όπως ίσως θα έκανε ο κάθε πεινασμένος.
Το άσχημο είναι πως αυτό το συγκεκριμένο φαγητό προκαλεί παρενέργειες πολύ σοβαρές για την υγεία, σωματική και ψυχική, όσων το καταναλώσουν. Αλίμονο σ’ όποιους τρώνε οτιδήποτε τους σερβίρουν, άλλωστε. Δεν έμαθαν τόσα χρόνια από τις «έτοιμες» τροφές που τους σερβίριζαν στα δείπνα με οικοδεσπότες τους πρετεντερομαγείρους; Τριάντα χρόνια κατανάλωναν τις «πλαστικές» τροφές κι ακόμα να τις χωνέψουν.
Το ερώτημα είναι τι «τροφή» να φάει σήμερα ο κάθε πεινασμένος Έλληνας; Σίγουρα πρέπει ν’ αποφύγει τους πάσης φύσεως «σεφ» που δια του «μενού» και των νέων ή των παλαιών «συνταγών» τους θα τον δηλητηριάσουν σίγουρα. Αν θέλουμε σήμερα να φάμε «λαδωμένο» φαγητό θα πρέπει ν’ αφήσουμε τους καθ’ έξη σεφ και να ετοιμάσουμε μόνοι μας το «φαγητό» μας. Πρέπει τα υλικά που θα χρησιμοποιήσουμε να τα παράξουμε εμείς, απ’ το χώμα το δικό μας. Αρκετά πια με τα «εισαγόμενα» «πρασινογαλαζοροζέ» και τα εσχάτως προκύψαντα «μαύρα» τοξικά δηλητήρια. Τα δοκιμάσαμε δεκαετίες τώρα…