Οι τρομοκρατικές επιθέσεις αυτοκτονίας συνεχίζονται, νικώντας τη σύγχρονη τεχνολογία του Μεγάλου Αδελφού και όλος ο «πολιτισμένος» πολιτικός κόσμος συμπαρίσταται λεκτικά (‘Je suis Paris’, ‘Je Suis Bruxelles’) περισσότερο από φόβο παρά από αλληλεγγύη. Εκείνος που συμπάσχει πραγματικά και είναι αλληλέγγυος είναι ο απλός κοσμάκης, ο οποίος και εισπράττει τα αποτελέσματα του συμπαντικού νόμου της «δράσης-αντίδρασης». Μιας παράλογης τρομοκρατικής αντίδρασης ντυμένης με τον Ισλαμικό θρησκευτικό μανδύα, απέναντι σε μια οικονομίστικη «λογική» δράση, μιας σύγχρονης Σταυροφορίας. Μιας Σταυροφορίας που με πρόσχημα τη στήριξης της «Αραβικής Άνοιξης» θα έβαζε χέρι στον ‘μαύρο χρυσό’ της περιοχής κάνοντας, άκριτα, φίλο τον εχθρό (ISIS), του εχθρού τους (Άσαντ). Είναι φανερό ότι ο πολιτισμός μας περνάει κρίση από τη στιγμή που εξελίσσονται στρεβλά κάποιοι από τους πυλώνες του (θρησκεία, επιστήμη-τεχνολογία, πολιτικό σύστημα).Οι πυλώνες αυτοί αντί να αλληλοστηρίζονται δομικά, συγκρούονται και αλληλοαναιρούνται σε μια συνειδητή ή ασυνείδητη, αλλά συνεχή προσπάθεια αλληλομηδενισμού τους. Σήμερα βιώνουμε τη σύγκρουση ενός Θεοκρατικού Πολιτισμικού ρεύματος (Ισλαμικού) και ενός Διαχειριστικού-Οικονομίστικου Πολιτιστικού ρεύματος. Τι θέλουν οι Ισλαμιστές; Μια «τέλεια», οικουμενική, κοινωνία που θα λειτουργεί σύμφωνα με το Κοράνι και τη Σαρία. Για το Ισλάμ δεν αρκεί να εφαρμόζεται το Κοράνι και η Σαρία σε ένα κομμάτι του κόσμου. Πρέπει, σύμφωνα με τις προσταγές του Αλλάχ, να υποταχθούν στον ισλαμικό νόμο όλοι οι άπιστοι, αλλιώς πρέπει να πεθάνουν. Που έγκειται το πρόβλημα στο Οικονομίστικο πολιτιστικό ρεύμα; Στο ότι οι διαχειριστικές διοικητικές δομές, προκειμένου να διαιωνίσουν την εξουσιαστική παρουσία τους στο πλαίσιο της κοινωνίας, σχηματοποιούν την ψευδαίσθηση ότι η διαχείριση μπορεί να ταυτιστεί και να αντικαταστήσει την έννοια της κοινωνίας και της πολιτικής. Δυστυχώς αυτό ακριβώς βιώνουμε σήμερα στο πετσί μας κατά την εφαρμογή των μνημονίων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες de facto ασκούν διαχειριστική πολιτική. Αλίμονο δε, εάν τελικά αποδεχθούμε μια λύση για το εθνικό χρέος τέτοια που θα το καθιστά απλά διαχειρίσιμο κι όχι βιώσιμο.
*Όπως αναφέρει ο Μ. Μπέγζος, στο πλαίσιο ενός τέτοιου πολιτισμικού ρεύματος «Κανένας ηθικός φραγμός, κανένα θεολογικό όριο δεν μπορούν να αναχαιτίσουν ή να επηρεάσουν την οικονομική δραστηριότητα του ατόμου. Με αυτόν τον τρόπο όμως κινδυνεύει η ιδιωτική πρωτοβουλία να εκφυλιστεί σε ατομική υστεροβουλία. Χάνονται τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και στην αυθαιρεσία, την πρωτοβουλία και την υστεροβουλία, το κέρδος και την κερδοσκοπία».
Με αφορμή το προσφυγικό/μεταναστευτικό ρεύμα μπήκαν στο καθημερινό λεξιλόγιο μας, οι λέξεις πλουραλισμός και πολυπολιτισμικότητα αλλά με αρκετή σύγχυση. Ο πλουραλισμός είναι αξία και πρέπει να εκλαμβάνεται ως αξία. Η πολυφωνία που προϋποθέτει συνεπάγεται ανεκτικότητα. Ο πλουραλισμός απορρίπτει τον δογματισμό, τη θρησκοληψία και τον φανατισμό. Ο πλουραλισμός απειλείται τόσο όταν το κράτος ταυτίζεται με την Εκκλησία και τη θρησκεία (όπως συμβαίνει στις ισλαμικές χώρες) όσο και όταν το κράτος πολιτικοποιεί την κοινωνία (όπως συνέβαινε στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού»). Παρά τη διεθνή αποσταθεροποίηση και την ανάπτυξη της ισλαμικής θεμελιοκρατίας, η πολυπολιτισμικότητα θεωρείται λαθεμένα διεύρυνση του πλουραλισμού. Η πολυπολιτισμικότητα ακολουθεί αντίθετη πορεία. Αντί για την προώθηση μιας «συνεκτικής πολυμορφίας» ή μιας «πολυμορφικής συνεκτικότητας», προωθεί και προβάλλει τις ξεχωριστές ταυτότητες της κάθε ομάδας, συχνά τις δημιουργεί, τις αναδεικνύει, τις υποδαυλίζει. Το αποτέλεσμα της πολυπολιτισμικότητας είναι μια κατατεμαχισμένη κοινωνία με στεγανά, εχθρικά, τμήματα μεταξύ τους, τα οποία κραδαίνουν βιαίως ισχυρές ταυτότητες «διαφορετικότητας» και στερούνται επιθυμίας και ικανότητας να ενσωματωθούν. Η πολυπολιτισμικότητα δεν υπερβαίνει τον πλουραλισμό – τον καταστρέφει. Υπάρχει μόνον ένας τρόπος ειρηνικής συνύπαρξης με όρους ελευθερίας σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Η αφομοίωση, η πλήρης ένταξη των ξένων στον κύριο κοινωνικό κορμό στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Πλήρης ένταξη σημαίνει επιθυμία του ανήκειν, σεβασμό της χώρας υποδοχής, διάχυση της παλιάς ταυτότητας στην καινούργια.
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
