Κάθε χρόνο, λέγονται και γράφονται πολλά από πολλούς για το Νοέμβρη του 1973 και τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Για τις ιδέες και τις αξίες που ενέπνευσαν τον αγώνα τους και οδήγησαν στην καταξιωμένη στη συνείδηση και στην ψυχή κάθε φιλοπάτριδα, δημοκρατικού και ελεύθερου πολίτη θυσία τους.
Στο σημερινό, όμως, σημείωμα, που αφιερώνεται στη μνήμη τους, θα θέλαμε να φιλοξενήσουμε δύο εδάφια από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, τα οποία κρύβουν μεγάλα και σημαντικά διδάγματα για τη νέα γενιά του καιρού μας. Και αυτό, διότι και η σημερινή νεολαία, έχοντας υπόψη τα ήθη των αρχαίων ημών προγόνων και τους αγώνες της γενιάς του Πολυτεχνείου, μπορεί να ορθώνει αποτελεσματικά το ανάστημά της και να αντιπαλεύει επιτυχώς τα καθημερινά εμπόδια στο δρόμο προς την αρμονική ένταξη και την υγιή συνύπαρξη σε ένα κοινωνικό σύνολο.
Γράφει, λοιπόν, ο Αθηναίος ρητοροδιδάσκαλος των κλασικών χρόνων Ισοκράτης στο έργο του «Φίλιππος» μεταξύ άλλων και ότι «…όλος ο κόσμος αγαπάει αυτούς που πρόσφεραν τα περισσότερα αγαθά σε όλους τους Έλληνες και όχι αυτούς που απόχτησαν την πιο μεγάλη δύναμη μόνο για τον εαυτό τους…» (παρ. 145, Μτφρ. Στ. Μπαζάκου-Μαραγκουδάκη. 1967. Ισοκράτης. Πανηγυρικός, Φίλιππος. Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις. Αθήνα: ΟΕΔΒ). Με άλλα λόγια, ο συγγραφέας διατυπώνει τη διαχρονική ισχύος άποψη ότι ο κόσμος πάντα επαινεί και εξαίρει όσους παραμέρισαν το εγώ τους και όσα το ευχαριστούν και πρόταξαν το κοινωνικό καλό και το δημόσιο συμφέρον.
Και το δεύτερο απόσπασμά μας προέρχεται από τον πασίγνωστο σε όλους ιστορικό Θουκυδίδη, ο οποίος βάζει τούτα τα λόγια (βιβλίο 2, κεφάλαιο 61.4, μετάφραση Ε. Λαμπρίδου) στο στόμα του αρχηγέτη της Αθηναϊκής Ηγεμονίας του 5ου αι. π.Χ. Περικλή για να δείξει και αυτός ότι οι ώριμοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες προτάσσουν ό,τι ωφελεί την κοινωνία και τους συνανθρώπους τους ακόμα και στους χαλεπούς καιρούς: «…Όμως εσείς, πολίτες μιας μεγάλης πολιτείας, κι αναθρεμμένοι με συνήθειες ανάλογες μ’ αυτήν, χρέος έχετε και πρόθυμοι να είστε να υπομένετε τις πιο μεγάλες συμφορές, και να μην εξευτελίσετε την αξίωση του μεγαλείου της, (γιατί το ίδιο φαίνεται να καταφρονούν οι άνθρωποι τόσο εκείνον που από νωθρή δειλία πέφτει πιο κάτω από τη φήμη που επικρατεί γι’ αυτόν, όσο και να μισούν όποιον ορέγεται με αναίδεια μεγαλύτερη φήμη απ’ ό,τι του ταιριάζει), αλλά παραμερίζοντας τον πόνο για τις προσωπικές σας συμφορές, να καταπιαστείτε να σώσετε την πολιτεία…».
Στα αφτιά μας, εδώ και πενήντα σχεδόν χρόνια κάθε Νοέμβρη, ηχεί το σύνθημα, «Το Πολυτεχνείο του ’73 (και ό,τι αυτό έφερε και σημαίνει πλέον για τους Έλληνες της εποχής μας) ζει!». Μα για να γίνει πράξη, λοιπόν, το σύνθημα αυτό, απαιτεί διαρκή αγώνα, ο αγώνας, όμως, απαιτεί θυσίες και οι θυσίες πρέπει να ξεκινούν από την ιδιωτική μας ζωή. Δηλαδή χωρίς άργητα ή προφάσεις να τα δίνουμε όλα προκειμένου, μαζί και με τη βοήθεια της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας, να νικάμε κάθε ασύνετη κομπορρημοσύνη ή άλλα νοσηρά πάθη, π.χ. αρχομανία και θεσιθηρία και φιλοχρηματία, που, αντί να συνενώνουν τα πλήθη, απομακρύνουν τον ένα πολίτη από τον άλλο και τους αποξενώνουν στην πολυποίκιλα δύσκολη καθημερινότητά μας…
