Που είναι ο πνευματικός κόσμος της χώρας;

Ο Παλαμάς σκέφτεται για δυο μόνο λεπτά και λέει στους δημοσιογράφους.. «Αυτό το λόγο θα σας πω! Δεν έχω άλλον κανένα! Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα!!!» η συνέχεια στα πεδία των μαχών, ακόμα και στους πιο ανιστόρητους είναι πασίγνωστη και δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Ο Κωστής Παλαμάς κάνοντας ακόμα ένα βήμα, μαζί με άλλους Έλληνες λόγιους, προσυπογράφει την έκκληση των Ελλήνων διανοούμενων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου, με την οποία αφ’ ενός μεν καυτηρίαζαν την κακόβουλη ιταλική επίθεση, και αφ’ ετέρου, διέγειραν την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων, για ένα νέο κοινό πνευματικό Μαραθώνα.
27 Φεβρουαρίου 1943. Ο ισάξιος, κατά πολλούς, του Διονύσιου Σολωμού, νεότερος εθνικός ποιητής Παλαμάς, πεθαίνει στο σπίτι του στην οδό Περίανδρου 3 στην Πλάκα. Οι Έλληνες, μαθαίνοντας την αδιανόητη και ασύλληπτη γι’ αυτούς είδηση από στόμα σε στόμα, με ταχύτητα αστραπής, αρνούνται να το πιστέψουν, γιατί είχαν ξεχάσει πως ο γέρο Παλαμάς ήταν κι αυτός ένας κοινός θνητός, όπως έγραψε στο ημερολόγιό της η Ιωάννα Τσάτσου. Οι Γερμανοί απαγορεύουν οποιαδήποτε διαδήλωση. Την επόμενη μέρα οι Έλληνες, όπως σχεδόν πάντα «υπάκουοι», ειδικά σε περιόδους κατοχής στον κατακτητή, «υπακούουν στους δικούς τους άγραφους νόμους» και κατεβαίνουν για την κηδεία του περίπου ένα εκατομμύριο κόσμος, σε μια Αθήνα που λιμοκτονεί κάτω από τη γερμανική μπότα! Οι γερμανοί έκπληκτοι όχι μόνο δεν τολμούν να αντιδράσουν, αλλά καταθέτουν και στεφάνι εκ μέρους του ίδιου του Χίτλερ! η πρώτη μαζική εθνική ανάταση σε κατακτημένη χώρα από τους γερμανούς, είναι γεγονός, με όλο τον ελληνικό λαό να τραγουδά τον εθνικό ύμνο, χωρίς να ανοίξει μύτη! Στο ξόδι του Παλαμά, στο Α νεκροταφείο, ο πνευματικός κόσμος της χώρας δίνει βροντερό «παρών»: Σπύρος Μελάς, Μαρίκα Κοτοπούλη, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Ηλίας Βενέζης, Ιωάννα Τσάτσου, Γιώργος Κατσίμπαλης, Σωτήρης Σκίπης και πολλοί άλλοι, στέλνοντας τα μηνύματα που τους αναλογούσαν σε πολλούς αποδέκτες.
«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα… Βογκήστε τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !» Αυτόπτες μάρτυρες λένε πως όταν ο Άγγελος Σικελιανός απάγγειλε αυτούς τους στίχους από το ποίημα του «Παλαμάς», η φωνή του ακούγονταν μέχρι τις στήλες του Ολυμπίου Διός!
20 Σεπτεμβρίου του 1971 πεθαίνει ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Στις 22 γίνεται η κηδεία του, που παίρνει αντιδικτατορικό χαρακτήρα ενάντια στη χούντα. Ο λαός τραγουδά απαγορευμένα τραγούδια όπως το «πότε θα κάνει ξαστεριά» και «στο περιγιάλι το κρυφό» γραμμένο από τον ίδιο. Ακόμα θυμάμαι, παιδί στο γυμνάσιο τότε, τους γονείς μου που δεν είχαν ιδιαίτερη μόρφωση, να ακούνε το μήνυμα του από το BBC ενάντια στη δικτατορία και να κλαίνε. «Όσο μένει η ανωμαλία τόσο προχωρεί το κακό. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και μπορώ να το πω: «μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή».
Φεβρουάριος του 2013 η Ελλάδα είναι μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τα γνωστά προβλήματα της οικονομικής κρίσης, που συνεχίζεται για έκτο συνεχή χρόνο και που έχει εξαθλιώσει τους περισσότερους Έλληνες. Κάθε φορά τα νέα φορολογικά μέτρα που παίρνονται είναι τα τελευταία, μέχρι τα επόμενα! Καινούριοι κατακτητές, αλλά με άλλου είδους όπλα, που για την ώρα δεν έχει μπορέσει να βρεθεί αντίδοτο από τη χώρα μας. Η αντίσταση μηδενική. Ο ραγιαδισμός σε όλο του το μεγαλείο. Σκοτεινές δυνάμεις που έχουν αιματοκυλίσει επανειλημμένα την υφήλιο, αλλά δυστυχώς δεν της έγιναν μάθημα, είναι και πάλι στο προσκήνιο, πατώντας καλά εκεί που ξέρουν, για να αναρριχηθούν στην κορυφή. Στην απογοήτευση την εξαθλίωση και τον φόβο του κόσμου, που είναι φανερή πλέον σε ολόκληρη τη χώρα.
Σήμερα δεν ψάχνω να βρω ούτε Παλαμάδες ούτε Σεφέρηδες, για να υπάρξει αφορμή για εθνική ανάταση για τούτες τις σίγουρα δύσκολες ώρες που περνά η πατρίδα μας. Που να τους βρεις άλλωστε; Στη λαϊκή δεν πουλάνε τέτοιους! Όλο και περισσότερο όμως αναρωτιέμαι… που είναι σήμερα ο πνευματικός κόσμος της χώρας (με εξαίρεση τον Μίκη Θεοδωράκη που έχει κάνει συγκεκριμένες δηλώσεις) και τι κάνει; Υπάρχει ή δεν υπάρχει; Τι περιμένει, για να συμπαρασταθεί έστω στους Έλληνες πολίτες, όπως οι παραπάνω που προανέφερα. Ίσως όταν ο Παλαμάς έγραφε τους παρακάτω στίχους στην ποιητική συλλογή του «η πολιτεία και η μοναξιά» το 1912, να «έβλεπε» εκατό χρόνια μπροστά, σ’ εμάς τους σημερινούς Έλληνες. «Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη· κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι, στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι. Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται. Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους! Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται. Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι. Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι, Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι· Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!».
Τελικά επειδή καθένας μας φέρει την όποια ευθύνη στο μέτρο που του αναλογεί, φοβάμαι πως όλοι εμείς που σιωπούμε για όλα τα άνομα και απίστευτα που συμβαίνουν στη χώρα μας, την εποχή των συνεχών μνημονίων, των χαρατσιών, των συνεχώς νέων φόρων, που έχουν εξαντλήσει τους πολίτες και την αγορά, τους άνεργους που ξεπερνούν πλέον το ενάμισι εκατομμύριο, μήπως τελικά είμαστε ένα βήμα από το να επαληθεύσουμε τη φράση που είχε πει ο γάλλος φιλόσοφος και διανοούμενος Ζαν Πωλ Σαρτρ: «Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε και να πράττετε ανάλογα, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε».