Όταν τον Ιούνιο του 2012 η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ αποφάσισαν να σχηματίσουν την τρικομματική κυβέρνηση, ο σκοπός τους ήταν να συνεχιστεί η βοήθεια (δάνεια κ.λπ.) προς τη χώρα μας με προφανή σκοπό να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας και να επιτευχθεί η ανάκαμψη. Δεν είχαν όμως καταρτίσει προγραμματική κυβερνητική συμφωνία όταν σχημάτισαν την τρικομματική συμφωνία. Αυτή η συμφωνία υπεγράφη περίπου 15-20 μέρες μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης. Βέβαια η συμφωνία δεν έγινε με βάση τις πολιτικές ρεαλιστικές προτάσεις, αλλά με βάση πολιτικά ευχολόγια. Επόμενο ήταν η συμφωνία να μην τηρηθεί από το πρώτο κόμμα, το οποίο είχε όχι μόνο τον πρωθυπουργό, αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία των υπουργών. Επειδή η ΝΔ ήθελε να κυβερνά ως να ήταν μονοκομματική η κυβέρνηση με μία «τσόντα» ολίγων υπουργών από το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ η ευθύνη για την μη ύπαρξη ουσιαστικής προγραμματικής συμφωνίας, βαρύνει την επιπολαιότητα του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.
Όταν τα συγκυβερνώντα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ συνειδητοποίησαν επιτέλους ότι η κυβερνητική σύμπραξη ήταν ανισοβαρής, εις βάρος τους, τότε κατάλαβαν ότι πρέπει να υπάρξει νέα προγραμματική συμφωνία και ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Τότε αφενός το πρόβλημα της ΕΡΤ και αφετέρου οι δημοσκοπήσεις «ανάγκασαν» τον Φ. Κουβέλη να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Έτσι μετά την συμφωνία του Β. Βενιζέλου να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση και δεδομένης της επείγουσας ανάγκης να αντικατασταθούν οι αποχωρούντες υπουργοί της ΔΗΜΑΡ, πάλι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν πρόλαβαν να καταρτίσουν τη νέα προγραμματική συμφωνία. Ήδη έχει περάσει ένας μήνας από τον σχηματισμό της δικομματικής κυβέρνησης και οι διαρρέουσες πληροφορίες αναφέρουν ότι η νέα προγραμματική συμφωνία θα είναι έτοιμη δυο μήνες μετά την συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης.
Ένα δίμηνο για να καταρτιστεί η προγραμματική συμφωνία είναι μεγάλος πολιτικός χρόνος που πάει χαμένος. Η χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται έχει επείγουσα ανάγκη από εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, που πρόπλασμά του πρέπει να είναι η προγραμματική κυβερνητική συμφωνία. Το θέμα είναι η καθυστέρηση της κατάρτισης της προγραμματικής συμφωνίας να παραμείνει το μόνο σχετικό πρόβλημα. Είναι απόλυτη ανάγκη η προγραμματική συμφωνία να εφαρμοστεί κατά γράμμα από την κυβέρνηση και να μην μείνει «στα χαρτιά», όπως και η προηγούμενη. Γιατί όταν η κυβέρνηση δεν εφαρμόζει κάποιο πρόγραμμα, τότε πορεύεται με τις προσωπικές πολιτικές των υπουργών. Και όπως είναι φυσικό, με προσωπικές πολιτικές δεν είναι δυνατόν να ξεφύγουμε από την μέγγενη της κρίσης. Δεύτερον, η προγραμματική συμφωνία πρέπει να αναφέρει ρητά τις μεταρρυθμίσεις που σκοπεύει η κυβέρνηση να φέρει εις πέρας καθώς και χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους, έτσι ώστε να σταματήσει και ο κλεφτοπόλεμος των υπουργών απέναντι στις υποχρεώσεις τους.
Τρίτον, θα πρέπει να υπάρξει ένας σχεδιασμός κοινωνικής στήριξης των ανέργων, των συνταξιούχων και των λοιπών θυμάτων της ύφεσης, μια ύφεση που εν μέρει πυροδοτήθηκε από τις κυβερνητικές αποφάσεις και τις μνημονιακές προβλέψεις.
Τέλος, τέταρτον θα πρέπει να περιέχει ένα σχεδιασμό οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας. Πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένα ελληνικό σχέδιο υπέρβασης της κρίσης και να σταματήσει το σίριαλ του να «φορτώνουμε» όλες τις αποτυχίες μας στο «λάθος σχέδιο του μνημονίου».
Το μνημόνιο μπορεί πράγματι να έχει λάθος σχεδιασμό, αλλά ο σχεδιασμός αυτός είναι ο μοναδικός σχεδιασμός που υπάρχει σήμερα στη χώρα. Στο βαθμό που το σχέδιο του μνημονίου είναι λάθος ή έστω δεν είναι το καλύτερο δυνατόν, τότε τα κυβερνητικά κόμματα είναι υποχρεωμένα να φτιάξουν ένα ελληνικό σχέδιο, που να εξοβελίζει τα λάθη του μνημονίου.
