Είναι φορές που η ρουτίνα σε πνίγει, έτσι παίρνεις τους δρόμους. Η διέξοδός σου η φυγή. Νιώθεις φυλακισμένος, σαν να ζεις μια ζωή που σου επέβαλλαν. Σου μιλάνε για ελευθερία και δικαιώματα, μα εσύ ξέρεις ότι ακολουθείς πιστά τη φωνή που βουίζει στα αυτιά σου από μικρό παιδί. Μάλιστα πλέον έχει πάψει να αντηχεί, μιας και ξέρεις ακριβώς τι να κανεις. Προκαθορισμένα τα «πρέπει» και κατευθυνόμενα τα «θέλω».
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Όταν ερχόμαστε στη ζωή είναι ήδη προκαθορισμένο για εμάς τόσο το όνομα όσο και το επώνυμό μας. Καθώς γινόμαστε ενός χρόνων βαπτιζόμαστε -παίρνοντας και κουβαλώντας για μια ζωή πέρα από την θρησκευτική μας ταυτότητα και τα πιστεύω άλλων. Από όταν αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε και να θυμόμαστε, μαθαίνουμε ελληνικά, όντας Έλληνες υπήκοοι. Από το νηπιαγωγείο ακόμη πρέπει να μπαίνουμε σε σειρά, να στοιχιζόμαστε σαν στρατιωτάκια και φυσικά να ακούμε τη δασκάλα μας. Μπαίνοντας στο δημοτικό αποστηθίζουμε αρχικά την αλφάβητο, μετά την προπαίδεια και στη συνέχεια την ιστορία. Από το δημοτικό λοιπόν μέχρι το λύκειο, η ιστορία είναι μία και μοναδική… η ελληνική και συγκεκριμένα αυτή που διδασκόμαστε στο σχολείο. Έτσι θέλοντας και μη μας ξυπνάνε με το ζόρι πατριωτικά αισθήματα και ένα φόβο για ό,τι ξένο και διαφορετικό. Στα 16 μας πρέπει να επιλέξουμε το επαγγελματικό μονοπάτι που θα ακολουθήσουμε. Γι’ αυτό πρώτα πρέπει να στερηθούμε το παιχνίδι με τους φίλους κι όλος ο ελεύθερός μας χρόνος να ταυτιστεί με το διάβασμα. Έτσι τα υπόλοιπα δύο χρόνια ακολουθούν την μονοτονία του διαβάσματος και των φροντιστηρίων. Κι ανάθεμα αν απ’ αυτές τις ατέλειωτες ώρες διαβάσματος σου μένει κάποια γνώση και πληροφορία. Μετά μας ανακοινώνεται ότι περάσαμε κι ότι η παπαγαλία ξανά προς τη δόξα τραβά. Στο πέρας των τεσσάρων χρόνων τα αγόρια μαθαίνουν ότι για να γίνουν κι επισήμως άντρες αρχικά θα καθαρίσουν τουαλέτες, ενώ παράλληλα θα προφυλάξουν τη χώρα από τον εχθρό.
Κι έτσι φτάνοντας 30 πρέπει να κάνεις τη δική σου οικογένεια, γιατί ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τη γυναίκα! Τελικά τα κατάφερες κι έκανες μέσα στα «επιτρεπτά» πλαίσια το δικό σου παιδί. Αφού το βαπτίσεις, του μάθεις τα βασικά, ήρθε η ώρα να πάει κι αυτό σχολείο για να μάθει τα ίδια με εσένα. Τα χρόνια πέρασαν κι οι προσωπικές σου επιθυμίες και φιλοδοξίες, έχουν αντικατασταθεί απ’ τα όνειρα για το μέλλον του παιδιού σου. Νοσταλγείς τα φοιτητικά σου χρόνια, τους παιδικούς σου έρωτες, τους φίλους που έλεγες ότι θα κρατήσεις για πάντα… Όλα όσα αποτελούν παρελθόν, γιατί οι στιγμές χάθηκαν κι η μοναδική σου προτεραιότητα ήταν να δουλέψεις για να ζήσεις με αξιοπρέπεια την οικογένειά σου! Έτσι οι άνθρωποι ήρθαν απ’ την ζωή σου, πέρασαν, σου άφησαν ένα σημάδι και χάθηκαν, γιατί ο κόσμος σου έπρεπε να περιοριστεί στα 2 με 3 πρόσωπα της οικογένειάς σου…
Και στο τέλος τέλος στη συνείδησή σου νιώθεις ότι έζησες μια ελεύθερη ζωή… γιατί την ελευθερία στη μάθανε συνυφασμένη με κανόνες και πρέπει! Και τελικά σου αρκεί που μέσα στον κόσμο που φτιάξανε για σένα, έμεινες άνθρωπος… γιατί δεν θα μάθεις ποτέ πως θα ήσουν σε μια πραγματική ελευθερία!
* H Νάντια Σαρρή είναι δασκάλα Ειδικής Αγωγής
