Ένα απ’ τα πιο αξιόλογα «αξιοθέατα» της πόλης τείνουν να γίνουν τα… κυνοδρόμιά της -πρώην πεζοδρόμια!!!
Εκτός από την υπερβολική «αγάπη» που δείχνουμε προς τους συμπολίτες και συνανθρώπους μας -τα στοιχεία αντλούνται από τα αστυνομικά ρεπορτάζ-, εσχάτως δείχνουμε υπέρμετρο ζήλο για τα συμπαθή μεν, άτυχα δε, τετράποδα, με τα οποία κυκλοφορούν συχνότερα πολλοί, παρά με τα παιδιά τους!!
Κλασική εικόνα να τραβά το «αφεντικό» με μοδάτη αλυσίδα ή διάφορες ιμάντες, ταλαίπωρα σκυλάκια και ενίοτε μεγάλοι ν’ αντιστρέφονται οι ρόλοι, αφού κύνες τραβολογούν αυτοί τους εμφανώς ανήμπορους κηδεμόνες τους.
Μέχρι εδώ το θέαμα είναι υποφερτό, αλλά όταν το σκυλάκι κάνει κάποια «στάση» σε κάποιο τοιχίο, λάστιχο ή δέντρο τα πράγματα επιδεινώνονται όχι μόνο οπτικά αλλά και οσφρητικά! Διόλου σπάνια δε τα συμπαθή τετράγωνα, εκτός από «πι-πι» προχωρούν και σε άλλου είδους «εξαγωγές» με αποτέλεσμα όσοι έπονται περπατώντας αφηρημένοι να νιώσουν το απρόσμενο «πατινάζ», ακολουθούμενο από αρκετές «ευχές» για τους προπορευόμενους ζωόφιλους.
Πάει πολύς καιρός που οι πεζοί έχουν εγκαταλείψει τα πρώην πεζοδρόμια, αφού αυτά έχουν αλλάξει χρήση.
Επιπλέον, αν δείτε σε καιρούς μνημονίων, ζευγάρια παπουτσιών σε σχετικά καλή κατάσταση σε κάδους απορριμμάτων, αυτό οφείλεται σε κάποια άτυχη στιγμή των κατόχων τους.
Απορίας άξιον είναι πώς οι φιλόζωοι, προσφέρουν θαλπωρή και φροντίδα σε κάτι «αστικού» τύπου λυκόσκυλα, πιτ-μπουλ, μπόξερ, μπουλντόκ κλπ. Καλά το τσιουά, αλλά τι θέλουν την ταλαιπωρία τη δική τους, αλλά και των υπολοίπων συμπολιτών τους με τις συγκεκριμένες ράτσες, που- ειρήσθω εν παρόδω- η «ανάγκη» τους είναι περισσότερο ευμεγέθης και δύσοσμη από των πιο μικρών σκυλιών.
Μου έχει συμβεί να περπατώ αμέριμνος και η συμβαδίζουσα να εκστομίζει κάποια «γλυκόλογα» όπως π.χ. «μωρό μου, έλα πες μου κάτι…» και να μου πάρει ώρα να συνειδητοποιήσω -προς απογοήτευσή μου- ότι ο επιχειρούμενος «διάλογος» της κοπέλας αφορούσε τον μικροσκοπικό κύνα και όχι εμένα. Προφανώς οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν κρίση και γεννιέται η ανάγκη σύσφιξης των σχέσεων μας με τους σκύλους, αλλά το περίφημο «σκυλίσια ζωή», αντιστρέφεται σε πλείστες περιπτώσεις, αφού η «ανθρώπινη ζωή» τείνει να γίνει πολύ χειρότερη.
Σε κάθε περίπτωση και παρά το γεγονός ότι σε λίγο δε θα μπορούμε να περπατάμε στα πεζοδρόμια της πόλης απ’ τη βρώμα και τη δυσωδία τα τετράποδα κάθε ράτσας μου είναι συμπαθέστερα απ’ τους «ιδιοκτήτες» τους που ταλαιπωρούν και τα ζώα και εμάς με τη «λόξα» που θεωρούν «ζωοφιλία»!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
