Μετά από τρεις απανωτές ήττες μέσα σε εννέα μήνες αδυνατούν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ) να αξιολογήσουν τα αίτια που οδήγησαν στην εδραίωση μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας. Περιορίζονται σε επιφανειακές αναφορές που απέχουν παρασάγγας από την ουσία…
Μπορούμε λ.χ. να φανταστούμε τι θα γινόταν αν με κυβέρνηση Σαμαρά είχαν εφαρμοστεί τα capital controls, αν ένας υπουργός του βρισκόταν στη θέση του αποπεμφθέντα κ. Δημήτρη Καμμένου, αν κάποιος άλλος σε ανάλογη κατάσταση με τον κ. Φλαμπουράρη ή τον κ. Σταθάκη και αν ερχόταν επί των ημερών του ένα νέο μνημόνιο συνοδευόμενο με μια ακόμα άγρια φοροεπιδρομή σε πολίτες στους οποίους είχαν δοθεί διαφορετικές υποσχέσεις και μηνύματα κατά την προεκλογική περίοδο; Τι θα γινόταν άραγε στην πλατεία Συντάγματος με τους χιλιάδες διαμαρτυρόμενους πολίτες; Η χώρα θα ήταν σε κλοιό απεργιακών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων με τον κίνδυνο η κατάσταση να ξεφύγει- ο έλεγχος να χαθεί – και να οδηγηθούμε σε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική αναταραχή με ό,τι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει…
Κι όμως ο κ. Τσίπρας ό,τι ζήτησε από τους πολίτες- ψηφοφόρους εκείνοι τού το έδωσαν και μάλιστα αρκετά γενναιόδωρα… Νίκη στις ευρωεκλογές (2014), την πρωτιά στις εκλογές του Ιανουαρίου, «περίπατο εκλογικό» στο δημοψήφισμα, νίκη με μεγάλη διαφορά τον Σεπτέμβριο, εκτός βουλής το νεοσύστατο κόμμα Λαφαζάνη, είσοδο στη βουλή του κυβερνητικού του εταίρου των ΑΝΕΛ… Επιπλέον μια Νέα Δημοκρατία που αναζητά νέα ηγεσία χωρίς για την ώρα να έχει σε βάθος αξιολογήσει (όπως προαναφέραμε) τα αίτια της τριπλής ήττας και της μεγάλης πολιτικής μεταστροφής…Όλα «μονά- ζυγά» δικά του!
Η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ – αλλά και σε προσωπικό πολιτικό επίπεδο του κ. Τσίπρα-μοιάζει αποδεκτή από μια μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών παρά την πολιτική και οικονομική μεταστροφή του κυβερνώντος κόμματος σε σχέση με όσα διακήρυττε τόσο τα τελευταία χρόνια όσο και πριν από τις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις…
Έχοντας μάλιστα υπογράψει το τρίτο μνημόνιο και με την αναμονή μιας σκληρής φορολογίας που έρχεται να προστεθεί σε όσα ήδη προηγήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και την ίδια στιγμή έχοντας απολέσει τουλάχιστον το 1/3 προβεβλημένων- κορυφαίων- στελεχών (κόμμα Λαφαζάνη) μπόρεσε να πάρει την πρώτη θέση αποκλείοντας μάλιστα τους πρώην συντρόφους του από τη βουλή.
Η πολιτική λοιπόν κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με όρους επικοινωνίας και εκλογικής τακτικής ούτε φυσικά μόνο ως αποτέλεσμα μιας λαϊκίστικης-πειστικής παρουσίας…
Πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί… Είναι η πολιτική «γοητεία» του Αλέξη Τσίπρα; Είναι η αποστροφή σε πρόσωπα που συνδέθηκαν με πολιτικές που εφαρμόστηκαν στα χρόνια της κρίσης; Είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο κ. Τσίπρας μπορεί και «συνομιλεί» με μεγαλύτερη ευκολία και άνεση με πλατιά στρώματα της κοινωνίας; Είναι, ίσως, η εδραίωση στην κοινή γνώμη μιας αντίληψης (άποψης) ότι μπορεί ο ίδιος να αναγκάζεται να εφαρμόζει μέτρα που δεν πιστεύει μόνο και μόνο για να μην επιβληθούν (από ένα σκληρό- νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό διευθυντήριο) ακραίες επιλογές (λ.χ. Grexit), όμως μπορεί ταυτόχρονα να μετριάσει τις συνέπειες των μέτρων αυτών με ένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας κι αυτό σε αντιδιαστολή με τις προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες πίστευαν και εφάρμοζαν κατά γράμμα μια νεοφιλελεύθερη πολιτική, χωρίς να αντιδρούν σε όσα τούς έφερναν στο τραπέζι οι εταίροι-δανειστές μας. Μήπως -παρά τη συμμετοχή στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αρκετών στελεχών του λεγόμενου «παλαιού ΠΑΣΟΚ»- μεγάλα στρώματα της κοινωνίας στο διαχωρισμό «παλαιό/νέο» (που κυριάρχησε στην προεκλογική περίοδο) κατατάσσουν το κυβερνών κόμμα στην «πολιτική όχθη» του νέου αρνούμενα και να ακούσουν ακόμα τον πολιτικό λόγο άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης χρεώνοντας τα, όχι μόνο με τη διακυβέρνηση της χώρας στα χρόνια της κρίσης, αλλά και με τα «δεινά» δεκαετιών και φυσικά με πρακτικές που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, όταν εκείνα εναλλάσσονταν στην εξουσία; Ξεχνώντας, βέβαια, ότι σε μεγάλο βαθμό η σχέση αυτή ήταν αμφίδρομη (πελατειακές σχέσεις)… Είναι, ίσως, η αντίληψη σε κάποιους ότι δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν (από όσα έχασαν στη διάρκεια εφαρμογής των δύο πρώτων μνημονίων) και ταυτόχρονα η αχνή ελπίδα ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα στοιχειώδες – έστω- κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας… «Δεν θα τους «πετάξει στην άκρη του δρόμου» … Δεν μπορεί- δεν είναι στη δική της πολιτική φιλοσοφία και αντίληψη κάτι τέτοιο, αντιθέτως με εκείνους που έχουν θεό τους το κέρδος!», όπως προ ημερών μού έλεγε ένας μακροχρόνια άνεργος ηλικίας 60 ετών.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τις υποθέσεις στην προσπάθειά μας να δώσουμε μια απάντηση – μια εξήγηση – της πολιτικής κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική ζωή του τόπου… Πολλοί βέβαια ισχυρίζονται ότι οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να υπάρχουν και μετά την αποχώρηση του κ. Λαφαζάνη και άλλων κορυφαίων στελεχών και το μετασχηματισμό σε κόμμα (Λαϊκή Ενότητα) της άλλοτε αριστερής πλατφόρμας. Για τον λόγο αυτό υπάρχουν φόβοι νέων διαφοροποιήσεων σε κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις (λ.χ. προαπαιτούμενα- εφαρμοστικοί νόμοι/ασφαλιστικό- συνταξιοδοτικό- φορολογική πολιτική κ.ά). Κάτι τέτοιο, φυσικά, θα αποτελούσε σοβαρό πολιτικό πλήγμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, για την κυβερνητική σταθερότητα και αναμφίβολα για την πορεία της χώρας.
Ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός… Οι αποφάσεις δύσκολες και με μεγάλο πολιτικό- οικονομικό- κοινωνικό κόστος…
Ό,τι όμως σήμερα εμφανίζεται ως σταθερό, μπορεί αργότερα να αποτελεί αιτία αστάθειας και αβεβαιότητας…
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter:@pgiannoulakis
