Είναι το δικό μας, αυτό που βρίζουμε, αυτό που κοροϊδεύουμε, αυτό που περιφρονούμε. Όσο κι αν δεν μας αρέσει να παίρνουμε ευθύνη απέναντί του, είναι το δικό μας σύστημα που μας ταλαιπωρεί κι είναι επίσης δικό μας αυτό που ανεχόμαστε.
Αυτό το κράτος θρέψαμε κι αυτό μας έθρεψε. Αυτό το κράτος τώρα ξεψυχάει από το χρέος, που είναι το δικό μας χρέος. Κι αν άλλοι φάγανε κι άλλοι κλέψανε το κράτος μας, το δικό μας κράτος υποφέρει και πέφτει απάνω στο δικό μας ώμο.
Καλούμαστε τώρα να υποφέρουμε από τραγικά σφάλματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μας εμπιστεύτηκε, που μας εκμεταλλεύτηκε, που κοροϊδέψαμε και εξαπατήσαμε. Το έλλειμμά μας, είναι το δικό μας έλλειμμα κι αυτό το λάθος των δέκα ολόκληρων μονάδων του εθνικού εισοδήματος είναι το δικό μας λάθος, που θα πληρώσουμε πολύ ακριβά.
Αυτό το κράτος πρέπει να το αγαπήσουμε, γιατί είναι δικό μας και γιατί το προδώσαμε και γιατί του χρωστάμε.
Δεν υπάρχουν περιθώρια πια για αναζήτηση ευθυνών αλλού, πέρα από εμάς, γιατί πολύ απλά το κράτος μας είμαστε εμείς κι η μοναδική ελπίδα είμαστε εμείς, γιατί όπως και να το κάνουμε είμαστε δικοί του πολίτες.
Πάνω στην ταμπέλα «πωλείται», πρέπει να κολλήσουμε: ζητείται γιατρός να θεραπεύσει τον ασθενή, ζητείται θεός να τον αναστήσει, ζητείται λαός να το υπηρετήσει και να το αγαπήσει.
