Πόλεμος στην Ουκρανία

Του ΣΤΡΑΤΟΥ ΜΑΝΙΑΒΟΥ*

Πολλοί, από πρωθυπουργούς δυτικών χωρών μέχρι διάφορους κοντυλοφόρους, προσπαθούν να παρουσιάσουν το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως τις δυνάμεις της δημοκρατίας της ειρήνης και της ασφάλειας. Διακηρύσσουν ότι τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι αποτέλεσμα της επιδίωξης των «αυταρχικών καθεστώτων της Ανατολής» για να ταράξουν την «Ειρήνη που είχαν επιτύχει οι δυτικές δημοκρατίες» και άλλα τέτοια, που δεν τα πιστεύει κανείς πια.

Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να συσκοτιστεί η αιτία του ιμπεριαλιστικού πολέμου και να αποδοθεί στις επιλογές «απολυταρχικών ηγετών» και όχι στην όξυνση των ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών, τον έλεγχο εδαφών με οικονομική σημασία και σφαιρών επιρροής. Θέλουν να στοιχηθούν οι λαοί με τις επιλογές του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να προβληθεί η αστική δημοκρατία των κρατών – μελών τους ως «παράγοντας σταθερότητας».

Όσο όμως κι αν προσπαθούν να προβάλουν την αστική δημοκρατία των κρατών του «δυτικού κόσμου» ως τον παράγοντα διασφάλισης των «διεθνών Συνθηκών» και της «ειρήνης», η πραγματικότητα τους διαψεύδει πλήρως. Η αλήθεια είναι ότι η διπλωματία, οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» που διαμορφώνουν οι αστικές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις προετοιμάζουν το έδαφος του ιμπεριαλιστικού πολέμου με τον ίδιο – και πολλές φορές ακόμα πιο αποτελεσματικό – τρόπο, από τις «αυταρχικές» δυνάμεις που και αυτές αποτελούν μορφές διακυβέρνησης της εξουσίας του κεφαλαίου.

Αυτοί είναι που ψηφίζουν τους πολεμικούς εξοπλισμούς σε καιρό «ειρήνης», για να είναι έτοιμοι για τη διεξαγωγή του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Εκπονούν και υλοποιούν σχέδια για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τους τάξης της χώρας τους στον διεθνή ανταγωνισμό. Επικυρώνουν στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες, διμερείς και πολυμερείς συμμαχίες που προετοιμάζουν το έδαφος.

Χρειάζεται να θυμηθούμε ότι ο πόλεμος και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Μάλι, έγιναν από τις «δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες» του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκή Ένωση, που σήμερα κόπτονται για τους αμάχους στην Ουκρανία. Αλήθεια, σε εκείνες τις χώρες, δεν υπήρχαν άμαχοι; Δεν υπήρχαν πρόσφυγες; Ήταν οι ίδιοι που ψηφίζοντας υπέρ του πολέμου έδωσαν την άδεια να σκοτωθούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ανά την υφήλιο, με το πρόσχημα ότι τους σώζουν από «δικτάτορες και ανελεύθερα καθεστώτα» που «απειλούσαν την ανθρωπότητα» και κατόπιν απένειμαν βραβεία Νόμπελ Ειρήνης στους σφαγείς των λαών. Τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποίησε και η Ρωσία, για την εισβολή.

Στη χώρα μας οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες με ΗΠΑ , Γαλλία, Ισραήλ, προωθήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, τώρα και τα προηγούμενα χρόνια, και επικυρώθηκαν με όλες τις «διαδικασίες» που προβλέπει το αστικό κοινοβούλιο. Οι ΝΑΤΟικές βάσεις επεκτάθηκαν απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα όχι επειδή τις «επέβαλε» ένα «απολυταρχικό καθεστώς», αλλά σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, με ιμπεριαλιστικές συμφωνίες που προετοίμασε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ολοκλήρωσε η τωρινή της ΝΔ.

Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολική Ευρώπη επικυρώθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο διαχρονικά, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη Συμφωνία των Πρεσπών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που άνοιξε τον δρόμο για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.

Πόσο διαφέρουν, τελικά, οι «φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης» από τα «απολυταρχικά καθεστώτα της Ανατολής»;

Το δίπολο «δυτική δημοκρατία ή αυταρχισμός της Ανατολής» είναι έντεχνα φτιαγμένο για να κρύψει τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, που δεν είναι άλλος από τη διασφάλιση της δικτατορίας του κεφαλαίου και της δυνατότητάς του να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη.

Η προσπάθεια αυτή δεν είναι τυχαία. Αποσκοπεί, στην μεγαλύτερη αποδοχή των πολεμικών σχεδιασμών των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ευρωπαϊκή Ένωση στον ανταγωνισμό τους με Ρωσία και Κίνα.

Στην πράξη, κάθε καπιταλιστικό κράτος διασφαλίζει με όλους τους θεσμούς και τις λειτουργίες του να προχωρά απρόσκοπτα η κερδοφορία της τάξης των καπιταλιστών, είτε αυτοί στην αστική προπαγάνδα ονομάζονται «ολιγάρχες» είτε «επενδυτές με επιχειρηματικό πνεύμα».

Στα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, που θέλουν να αυτοπροβάλλονται ως το αντίπαλο δέος του «αυταρχισμού», παίρνονται μέτρα ενάντια στο εργατικό κίνημα, περιστέλλονται συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα. Σε πολλές χώρες της ΕΕ είναι απαγορευμένα Κομμουνιστικά Κόμματα για να μην υπάρχει η παραμικρή υπόνοια αμφισβήτησης της δικτατορίας της αστικής τάξης. Σε όλες τις αστικές δημοκρατίες της «Δύσης» η ψήφος των εργαζομένων είναι μόνο τυπικά ίση με εκείνη της αστικής τάξης, που έχει στα χέρια της τα «κλειδιά» της οικονομίας, τα ΜΜΕ και πολλούς ακόμα τρόπους για να προπαγανδίσει τις στρατηγικές της επιλογές και να εκβιάσει για την υποταγή στον καπιταλιστικό μονόδρομο, με τον φόβο της ανεργίας.

Εξάλλου ήταν αυτά τα «δυτικά φιλελεύθερα κράτη» της Ευρωπαϊκή Ένωση και του ΝΑΤΟ που παρενέβησαν στην Ουκρανία ήδη από το 2004, προκαλώντας μια «πορτοκαλί επανάσταση» για να την εντάξουν στη δική τους σφαίρα επιρροής, και σ’ αυτό το πλαίσιο απαγορεύτηκε άμεσα από το νέο «δυτικού τύπου καθεστώς» η δράση των κομμουνιστών και ενισχύθηκε η φρικιαστική δράση των φασιστικών ταγμάτων.

Σοσιαλισμός, η απάντηση στη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου

Υπάρχει επιλογή για την εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία ενάντια στη φρίκη του πολέμου. Είναι ο δρόμος της πάλης για να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να κλείσουν τώρα οι αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας. Είναι ο δρόμος της πάλης ενάντια στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, ώστε οι εργαζόμενοι και ο λαός ταυτόχρονα με τα παραπάνω να διεκδικήσουν τα ίδια τα «κλειδιά» της οικονομίας, τον πλούτο που παράγουν, με το πέρασμα της εξουσίας στα δικά τους χέρια.

Γιατί αυτή είναι η πραγματική διέξοδος σήμερα. Η εργατική εξουσία και ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική απάντηση ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου και όλες τις μορφές διακυβέρνησης που έχει, είτε με αστική δημοκρατία είτε όχι, που φέρνει μαζί της τη φρίκη του πολέμου. Η εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση είναι το φωτεινό παράδειγμα ότι οι λαοί (Ουκρανοί και Ρώσοι, Αρμένιοι και Αζέροι) που σήμερα θρηνούν από την πολεμική σύγκρουση των ιμπεριαλιστών, έζησαν ειρηνικά επειδή είχαν οι ίδιοι την εξουσία στα χέρια τους και όχι οι εκμεταλλευτές τους.

Απέναντι στην ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο υπάρχει η ειρήνη της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού, η ειρήνη που προϋποθέτει την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που είναι και το πραγματικό διεθνιστικό καθήκον κάθε λαού!

* O Στράτος Μανιαβός είναι μέλος του γραφείου της Τ.Ε. Ρεθύμνου του ΚΚΕ