Κάθε σπίτι έχει και από μιαν εξώπορτα. Η εξώπορτα βρίσκεται στην είσοδο του σπιτιού. Την ανοίγουμε, για να μπούμε μέσα ή όταν βγαίνουμε έξω. Την κλείνουμε, όταν παραμένουμε μέσα στο σπίτι, ώστε να είμαστε ασφαλείς. Την κλείνουμε και όταν βρισκόμαστε έξω, ώστε το σπίτι να μην κινδυνεύει από απρόσκλητους εισβολείς.
Σε κάθε σπίτι, όμως, υπάρχουν και τα παράθυρα. Το παράθυρο είναι ένα άνοιγμα σε τοίχο, κανονικού σχήματος, συνήθως ορθογωνίου, που εξυπηρετεί τον αερισμό και τον φωτισμό ενός εσωτερικού χώρου κτιρίου όχι όμως και την είσοδο σε αυτόν. Η τυχόν χρησιμοποίηση ενός παραθύρου για είσοδο στο σπίτι σημαίνει συνήθως παραβίαση της ασφάλειάς του και ελλοχεύει κινδύνους για το εσωτερικό του κτιρίου και τους ανθρώπους του.
Ο κάθε νόμος σε μιαν ευνομούμενη πολιτεία είναι σαν την εξώπορτα του σπιτιού. Η σωστή τήρησή του βοηθά τους πολίτες μόνιμα να νιώθουν ασφάλεια στη δημόσια ζωή τους και να μη φοβούνται μήπως κινδυνέψει η ιδιωτική τους ζωή. Και τα επιμέρους άρθρα κάθε νόμου μοιάζουν με τα παράθυρα της οικίας, απ’ όπου εισέρχεται το ηλιόφως, δηλαδή η ελπίδα για αρμονική , χάρη στις διατάξεις του νόμου, συνύπαρξη των πολιτών.
Έχουμε, όμως, και τους πλάγιους τρόπους παράκαμψης των νόμιμων και των τυπικών διαδικασιών, τα λεγόμενα «παραθυράκια». Τα «παραθυράκια», λοιπόν, μπορεί να διευκολύνουν πρόσκαιρα κάποιους να κάνουν τη δουλειά τους όπως αυτοί θέλουν, να εξυπηρετήσουν δηλαδή τα συμφέροντά τους, αλλά επιφυλάσσουν κινδύνους για τους άλλους ανθρώπους που μένουν στο σπίτι, όσους εναποθέτουν τη ζωή τους δηλαδή στην απαρέγκλιτη τήρηση των νόμων.
Όταν, λοιπόν, χτίζουμε ένα σπίτι ή στήνουμε μια πολιτεία, φροντίζουμε οι πόρτες και οι νόμοι να είναι θωρακισμένοι έτσι, ώστε να μην αφήνουν περιθώρια έξωθεν παραβίασης. Συνάμα, οσάκις φτιάχνουμε παράθυρα ή νομοθετούμε, φροντίζουμε να μην αφήνουμε παραθυράκια, «διευκολύνσεις», τα οποία αργά ή γρήγορα ίσως και να αποβούν σε βάρος όλων μας ως μελών του οργανωμένου κοινωνικού συνόλου…
(*Στη Μαρία μου)
