Πάνε κάμποσα χρόνια που συζητούσα με κάποιον που «συγκέντρωνε άρτια τα παραπάνω προσόντα», για την πολιτική, τους πολιτικούς, αλλά και τον απλό κόσμο στη χώρα μας. Του έλεγα για τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται, υποτίθεται στην πατρίδα μας, με την έλευση του ευρώ, με την παγκοσμιοποίηση και με τις νέες προοπτικές που ανοίγονταν, για τη χώρα και τους πολίτες της, προς το καλύτερο. Δεν είναι όλοι ίδιοι του έλεγα. Θα δεις ότι όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Τότε ήμουν ακόμη πολύ αισιόδοξος. Τώρα απλά έχω προσγειωθεί.
Με άκουγε προσεκτικά, για όση ώρα μιλούσα, κουνώντας αργά το κεφάλι του, αρκετές φορές. Όταν τέλειωσα με κοίταξε μ’ εκείνα τα κουρασμένα, αλλά ακόμα σπινθηροβόλα μάτια, που έχουν βγάλει καμιά εικοσαριά πανεπιστήμια στη ζωή. Με κοίταξε μ’ εκείνο το ήρεμο, της απόλυτης σιγουριάς βλέμμα και άρχισε να μου μιλά παίζοντας τις χάντρες στο πολυπαιγμένο παλιό κομπολόι του. Τον άκουγα, αλλά θες το περίφημο «χάσμα των γενεών», θες η νεανική μου αυθάδεια, ίσως η απειρία μου στη ζωή, μπορεί και όλα μαζί, με εκνεύριζαν. Οι κουβέντες που έλεγε, δεν μου άρεσαν καθόλου τότε. Οι λόγοι του ήταν απλοί, αλλά με την εμπειρία των 90 χρόνων στις πλάτες. Μόνο που εγώ ο επαναστάτης και ξερόλας, όπως όλοι στην ηλικία της εφηβείας, τις έβλεπα μάλλον ηλίθιες… άλλωστε όπως είχε πει και Όσκαρ Ουάιλντ, «Οι γέροι δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα, οι μεσήλικες γνωρίζουν μερικά πράγματα και μόνο οι νέοι ξέρουν τα πάντα!» Κι εγώ σαν νέος τότε, επιβεβαίωνα απλά τον Ουάιλντ! Ήξερα τα πάντα!
Μίλησε για λίγο, μα όσα μου είπε (αργότερα το είδα ξεκάθαρα) ήταν λόγια που μόνο σοφοί μπορούν να σου πουν, αφού δεν έχουν απολύτως τίποτα να χάσουν, ούτε και να κερδίσουν.
Ανάμεσα στα άλλα είπε μερικές κουβέντες, που νομίζω τα περικλείουν όλα, στην ελληνική πολιτική σκηνή και γενικότερα στη ζωή. Να θυμάσαι παιδί μου πάντα, μου είπε, πως «στα σκ… όση ζάχαρη και να βάλεις, κουραμπιέδες δεν θα γίνουν ποτέ!». Η άλλη, που είναι μάλλον πασίγνωστη, ήταν το «κόρακας κοράκου μάτι, ποτέ δεν βγάζει!» και η τρίτη «Μην περιμένεις ποτέ να σου χαρίσουν τίποτα». Ποτέ κανένας, μου είπε, δεν χαρίζει τίποτα χωρίς λόγο και αν θέλεις πραγματικά να καταφέρεις κάτι στη ζωή σου, δούλεψε να το χαρίσεις μόνος σου στον εαυτό σου. Γιατί όλοι αυτοί που προσπαθούν να σε δελεάσουν με «μορφωμένα πανεπιστημιακά» επιχειρήματα, όπως οι πολιτικοί (κυρίως αυτοί μου είπε!), το μόνο που σκέπτονται είναι πως θα σε απομυζήσουν όσο γίνεται περισσότερο και μετά θα σε πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα στο καλάθι των αχρήστων, αδιαφορώντας παντελώς για τις ανάγκες σου!
Με τη νεανική μου αυθάδεια τόλμησα και του είπα: καλά! εσύ παππού είσαι 100 χρόνια πίσω και νομίζεις ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν μπορείς να δεις αυτό που γίνεται σήμερα, γιατί έχεις πεπαλαιωμένες ιδέες. Με απόλυτη ηρεμία, που σου έσπαγε νεύρα, μου απάντησε: δεν θα μαλώσουμε, συζήτηση κάνουμε παιδί μου.
Τα χρόνια πέρασαν, εγώ ανήκω πλέον «σ’ αυτούς που ξέρουν ελάχιστα πράγματα» και ο παππούλης αποδήμησε εις κύριον, έχοντας πάρει μαζί του δυστυχώς, τη μοναδική πανεπιστημιακή μόρφωση της πιάτσας και του πεζοδρομίου που, όσο και να ψάξουμε, δεν διδάσκονται σε κανένα πανεπιστήμιο της γης.
Τον θυμάμαι συχνά, γιατί μεθυσμένοι από τα δημαγωγικά συνθήματα, απολαμβάναμε όλοι μας μέχρι πρόσφατα, τον ξαφνικό πλούτο από το πουθενά, που μας σέρβιραν οι κάθε λογής πολιτικάντηδες και συνδικαλιστές, μη ξέροντας τι μας περίμενε αργότερα, σήμερα..
Κλασικό παράδειγμα υπέρτατης συνδικαλιστικής δράσης και ηλίθιου σερβιρίσματος απόψεων, ήταν όταν ο υπουργός Γιαννίτσης θέλησε να βάλει μια τάξη στο ασφαλιστικό. Πέσαμε τότε όλοι να τον φάμε για τα κεκτημένα δικαιώματα μας και απεργούσαν οι πάντες. Δηλαδή απεργούσαμε εναντίον του εαυτού μας! αφού όλους εμάς τους ασφαλισμένους αφορούσε το θέμα και ήταν μαθηματικώς βέβαιον, ότι το σύστημα δεν θα άντεχε για πολύ ακόμη και θα βρίσκαμε το πρόβλημα μπροστά μας. Όπερ και εγένετο. Τώρα απλά «απολαμβάνουμε τους κόπους και τις απεργιακές κινητοποιήσεις» εκείνης της εποχής, με τα χάρτινα κεκτημένα δικαιώματα που είχαμε δημιουργήσει. Με τις υγείες μας!
Ο παππούς, μου είχε πει και για τους αφισοκολλητές τύπου Γρούεζα (βλέπε κλασικό έργο της Φίνος φίλμ Μαυρογιαλούρος!), που θα πρέπει να βολευτούν με κάποιο τρόπο από τους βουλευτές.. Εμ πως; τζάμπα «αγωνίζονταν» τόσα χρόνια για το κόμμα;
Ας δούμε ένα κλασικό παράδειγμα πολιτικής, από τους τίμιους και αδέκαστους πολιτικούς μας, που πάντα θέλουν μόνο «το καλό των πολιτών και της χώρας», προφανώς αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ διόριζαν κλητήρες στα δικαστήρια, επειδή η πρόσληψη γραμματέων απαιτούσε εξετάσεις και χαλούσε το ρουσφέτι, φυσικά με την αντίδραση πάντα της αντιπολίτευσης, που μιλούσε για σκάνδαλα κτλ. κτλ.. Οι κλητήρες μονιμοποιήθηκαν ως γραμματείς, από την Φάνη Πάλη Πετραλιά και με νόμο τους έδωσε επίδομα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, χωρίς προσέξτε, ποτέ να έχουν περάσει από πανεπιστήμιο! Έρχεται όμως η σημερινή κυβέρνηση, που τότε φώναζε για τις ανομίες των άλλων κομμάτων, παίρνει τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομίας και επειδή περισσεύουν, τις διορίζει γραμματείς στα δικαστήρια, προσφέροντάς τους το επίδομα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ΠΕ0 (ΠΕ μηδέν), εφαρμόζοντας τέλεια τον νόμο της ΝΔ. Δηλαδή επίδομα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με μηδέν χρόνια!
Το γεγονός λοιπόν ότι στη χώρα μας ως δια μαγείας βολεύονται πάντα άριστα από τον κρατισμό, οι δύο κυρίαρχες τάσεις του, δεξιά κι αριστερά, όπως φαίνεται από τα παραπάνω, αλλά το αρνούνται οι πάντες, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας ή μήπως όχι;
Εκείνο που με βασανίζει πάντα, γιατί σ’ αυτό ο παππούλης δεν μου είχε δώσει απάντηση, είναι το μεγάλο ερώτημα: μετά από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, που έχουμε ζήσει στη διακυβέρνηση της χώρας για δεκαετίες, με αποδέκτη και θύμα δυστυχώς πάντα τον λαό, τι μας περιμένει ακριβώς; ΤΙ;
Το περίεργο πάντα ήταν πως και οι 300 στη βουλή κάθε φορά ορκίζονται ότι θα κάνουν τα πάντα για να μας σώσουν.. Τώρα πως γίνεται όλοι να σώζουν τη χώρα, αλλά τελικά να τη βυθίζουν στον πάτο του πηγαδιού ολοένα και περισσότερο, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που ίσως μόνο εκείνοι μπορούν να εξηγήσουν. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά τους. Να τάζουν λαγούς και πετραχήλια και στη συνέχεια να σου δικαιολογούν γιατί δεν τα έκαναν!
Πήγα κι εγώ ο άμοιρος, να δείξω λέει στον παππούλη τα αμπελοχώραφα του! Που πας ωρέ Καραμήτροοοοοο!!!
Αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
