Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για το σταδιακό τερματισμό της καραντίνας και μέχρι να κυκλοφορήσουν τα φάρμακα που θα μηδενίζουν τη θνησιμότητα στους νοσούντες, σκέφτομαι τις δυσκολίες προσαρμογής στην καθημερινότητά μας.
Είναι άραγε εύκολο να κοπεί η άμεση χειραψία ειδικά των αντρών στην Κρήτη;
Και μην μου πείτε ότι αυτή θα γίνεται μέσω γαντιών μιας χρήσης, συνοδευόμενη από τη συνηθισμένη έκφραση «γεια σου ρε κουμπάρε!».
«Ο Θεός να μη το κάμει»… γιατί εδώ και αιώνες η δυνατή ΑΜΕΣΗ χειραψία είναι αγωγός σύνδεσης συγκοινωνούντων δοχείων αισθημάτων αμοιβαίας εκτίμησης… που δεν θέλει πλαστικούς μεσάζοντες.
Είναι άραγε εύκολο να κοπεί ο εναγκαλισμός παππούδων και γιαγιάδων με εγγόνια και παιδιά; ή πρόσφατα ερωτευμένων;
Λέτε όλοι οι Μεσόγειοι λαοί με το ξεχωριστό ταπεραμέντο να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη Ανατολίτες (Ιάπωνες, Ινδοί…) στο χαιρετισμό;
«Θα ‘ναι τα ύστερα του κόσμου, κοπέλι μου» θα μονολογούν οι πιο ηλικιωμένοι, με τους νεότερους να ρέπουν στην παραβατικότητα… εκ του ασφαλούς (;).
Ίδωμεν!
Υ.Γ.
Είναι σίγουρο ότι έχουμε δει φως στην άκρη του τούνελ αλλά το ίδιο σίγουρο είναι ότι δεν ξέρουμε το μήκος του τούνελ.
