Πότε-πότε την Κυριακή

Όταν, το 2008, αποφασίστηκε η επέκταση του ωραρίου στο μετρό την Παρασκευή και το Σάββατο, οι αντιδράσεις δεν ήταν ήπιες. Σύμφωνα με τα επιχειρήματα των συνδικαλιστών, η επέκταση του ωραρίου θα εξόντωνε βιολογικά τους εργαζόμενους, ενώ το όφελος για την κοινωνία θα ήταν ανύπαρκτο. Κάποιοι είπαν ότι το μετρό είναι για να μεταφέρει εργαζόμενους στη δουλειά τους, όχι ξενύχτηδες που, αν μη τι άλλο, για να είναι έξω, μπορούν να πληρώσουν ταξί. Εννοείται ότι ούτε και οι ταξιτζήδες υποδέχθηκαν θετικά το νέο ωράριο -στους ταξιτζήδες δεν άρεσε ούτε η μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα, ούτε η πρόσβαση εκεί με μέσα σταθερής τροχιάς, γενικώς είναι πολλά που δεν αρέσουν σε πολλούς. Όμως το μετρό δεν υπάρχει για να εξυπηρετούνται οι εργαζόμενοι σε αυτό, ούτε λειτουργεί συμπληρωματικά των ταξί. Το μετρό υπάρχει για να εξυπηρετεί την κοινωνία. Και η κοινωνία λάτρεψε το ωράριο της Παρασκευής και του Σαββάτου. Θα ήταν δε εξαιρετικά χρήσιμο κάποιος να κάνει μία μελέτη και να μας πει πόσα τροχαία δυστυχήματα αποφεύχθηκαν επειδή το μετρό είναι διαθέσιμο τα βράδια της διασκέδασης – ξέρω ότι ακούγεται προκλητικό, αλλά, ναι, Παρασκευή και Σάββατο στο κέντρο ο κόσμος διασκεδάζει σε γεμάτα μαγαζιά.

 

Στην πλατεία των Βριλησσίων υπάρχει ένα μεγάλο φαρμακείο, το οποίο λειτουργεί κάθε μέρα ως τις 23:00. Μαζεύει και κόσμο από όμορους δήμους, ιδιαίτερα τις ώρες που τα φαρμακεία είναι κλειστά. Οι άλλοι φαρμακοποιοί τους μισούν. «Θα πρέπει να τους διαγράψει ο φαρμακευτικός σύλλογος» μου λέει φαρμακοποιός του Χαλανδρίου, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα στην ανάπαυση. Του είπα ότι έχουμε πάρα πολλά φαρμακεία για να μένουν ελάχιστα ανοιχτά «εκτός ωραρίου». Θα μπορούσαν, ίσως, με κάποιον τρόπο να τα βρουν μεταξύ τους και έτσι εμείς να μη χρειάζεται να καβαλάμε αυτοκίνητα για να βρούμε φαρμακείο Τετάρτη απόγευμα. «Τόσα χρόνια το σύστημα λειτουργούσε μια χαρά, τώρα τι σας έπιασε;» με ρώτησε. Είναι εμφανές ότι πολλά δεν πήγαιναν καλά στο σύστημα. «Και φταίνε τα φαρμακεία;». Σωστό. Τα φαρμακεία δεν φταίνε ποτέ. Κανένας δεν φταίει ποτέ.

 

Χθες ήταν μία από τις επτά Κυριακές του χρόνου με ανοιχτά εμπορικά καταστήματα, μήπως και κινηθεί κάπως ο τζίρος. Η αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης αποτυπώθηκε στις κινητοποιήσεις εμπορικών συλλόγων, στην προκήρυξη απεργίας και στα «ψόφος σε όσους κρατάνε σακούλες» που διάβαζα στο twitter. Η βασική αντίθεση προς το μέτρο εκπορεύεται από την ανησυχία για ισοπέδωση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων. Εδώ είναι που ρωτάς αμήχανα τι είναι αυτό που κάνουν στις είκοσι ευρωπαϊκές χώρες που υιοθετούν το μέτρο και δεν μπορούμε να το κάνουμε και εδώ. Και απορείς γιατί κανένας δεν ανησυχεί για χιλιάδες επιχειρήσεις και εργαζόμενους που παραδοσιακά λειτουργούν τις Κυριακές. Πιθανότατα επειδή εκεί δεν υπάρχει συμπαγής συνδικαλιστική εκπροσώπηση που να καθιστά ελκυστική την κομματική υποστήριξη.

 

Συμπληρωματικά προστίθεται ότι στη χώρα με 1,5 εκατ. ανέργους, δεν υπάρχουν άνθρωποι για να ψωνίσουν την Κυριακή. Είναι όμως αλήθεια αυτό; Η κίνηση στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης το διαψεύδει. Συζητώντας με εμπόρους στο Χαλάνδρι, μου είπαν ότι η κίνηση ήταν σαν «μία καλή καθημερινή». Μένει να δουν στο τέλος του μήνα αν αυτή η Κυριακή πήρε τον τζίρο από άλλες μέρες. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, το πιθανότερο είναι να μην ξανανοίξουν και το μέτρο να θεωρηθεί άχρηστο, βλακώδες, περιττό. Αυτό, όμως, θα το κρίνουν οι ίδιοι, όχι τρίτοι.