π. Ιωάννης Πίτερης: Ένας άξιος λευίτης

Ο εγκαινιασμός μνημείου τιμής και μνήμης στον μακαριστό πρωτοπρεσβύτερο – στον περίβολο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στις 18 8^ου 2019, προκάλεσε αγαθά αισθήματα οφειλόμενης ευγνωμοσύνης. Με τη συμμετοχή των αρχών, μεγάλου πλήθους ενοριτών και μη, η εκδήλωση σημείωσε πλήρη επιτυχία. Τον εορταστικό τόνο έδωσαν προπάντων οι παλαιοί τρόφιμοι της ενοριακής στέγης, ένα έργο πνοής και μόχθων του τιμωμένου.

Μεταξύ των ομιλητών ο υποφαινόμενος απηύθυνε μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:

Σεβασμιώτατε, κύριε υφυπουργέ, φίλες και φίλοι,

Η γόνιμη δεκαετία, 1962-972, για την Ενορία Αγίου Νικολάου, σήμερα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης μας βρήκε να υπηρετούμε στην Κίσσαμο και στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης. Στο διάστημα αυτό η φήμη της διακονίας του μακαριστού πατρός – και εξαιτίας της παιδικής στέγης εκτοξεύεται! Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να περιγράψεις τις συνθήκες ή τις ανάγκες του μεγαλόπνοου έργου στέγασης και φροντίδας νέων και νεανίδων σχολικής ηλικίας. Ενός έργου στοργής – πίστεως αλλά και απίστευτης καρποφορίας.

Σε αντίθεση με την παρακμή των ημερών, την υποανάπτυξη, τη μιζέρια, τη φτώχεια, η Εκκλησία καταγράφει περίοδο εντυπωσιακής προόδου. Έργα όπως το ίδρυμα Καλυβιανής με τον μακαριστό Τιμόθεο, οι αναπτυξιακές πρωτοβουλίες του μεγάλου Ειρηναίου (Γαλανάκη) – για να μείνω σε δύο παραδείγματα – μόνο τότε δημιουργούνται αναβαθμίζοντας ποιοτικά το κοινωνικό επίπεδο.

Θεώρησα ευλογημένη συγκυρία την εγκατάστασή μας τότε στο αγαπημένο Ρέθυμνο και για το λόγο ότι γνωρίσαμε τον πατέρα Ιωάννη και ως ενορίτες. Εφημέριος των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης όπου πράγματι, αναλώθηκε, όπως και ο συνεφημέριος π. Εμμανουήλ Παπαδάκης, αποτέλεσε υπόδειγμα χαρισματικού ποιμένα. Τα αισθήματα αμοιβαίας αγάπης και φιλίας με τον ίδιο και την ιερατική οικογένεια οικοδομήθηκαν στο πνεύμα σεβασμού και αναγνώρισης του ενοριακού, ποιμαντικού, φιλανθρωπικού και πνευματικού έργου του.

Ο αείμνηστος πρωτοπρεσβύτερος υπήρξε ένας λόγιος, βαθιά ριζωμένος στη βιωματική Ορθοδοξία και την εμπειρική παράδοσή της. Καλλιέργησε πολλά είδη του λόγου ως και την ποίηση. Εξέδωσε βιβλία εκκλησιαστικά, φυλλάδια ψυχωφελή και επιμορφωτικά. Νέος σφυρηλατήθηκε στη ζωή της υπαίθρου και κατόρθωσε βασιζόμενος στις παραπάνω αξίες να αναδειχθεί σε εκκλησιαστική προσωπικότητα. Πατέρας μεγάλης οικογένειας, που διαπρέπει σήμερα και πολυάριθμων «υιών και θυγατέρων», ως πνευματικός πατέρας ηγήθηκε θα λέγαμε δυναστείας. Πρόκειται για παιδιά που «σφράγισε» στο όνομα της Αγίας Τριάδος και κατήχησε και έθρεψε ώστε να φέρουν και τη δική του, ανεξίτηλη σφραγίδα. Δείγμα του γεγονότος αυτού και η μεγαλειώδης αυτή σύναξη με τους «πάλαι ποτέ» ευεργετηθέντες τρόφιμους της «μαθητικής στέγης», στην πρωτοπορία!

Θεωρώ λίαν ανεπαρκή τον εαυτό μου να αναπτύξει, έστω με κάθε δυνατή συντομία, το ποιμαντικό, φιλανθρωπικό – κοινωνικό έργο του πατρός Ιωάννη. Περιορίζομαι γι’ αυτό στην κατεχόμενη εμπειρία αντί της θεωρίας. Όσα ειπώθηκαν από τους άξιους προλαλήσαντες φίλους και συνεργάτες εκείνου μας συγκίνησαν και έχουν καλύψει, νομίζω, όλη την ουσία και όλους μας.

Την εμπειρία μου ως ενορίτη στο Ναό των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης απεκόμισα κατά την άσκηση, εκ μέρους του, της θείας λατρείας, των λοιπών Μυστηρίων και τελετών, στο επίκεντρο του κοινωνικού και φιλανθρωπικού έργου.

Βαθύς γνώστης της έννοιας των τελουμένων, των τύπων και των συμβόλων, ο πατήρ Ιωάννης υπήρξε αυθεντικός στη θεωρία και τη λειτουργική πράξη. Δεινός χειριστής του λόγου αντλούσε επιχειρήματα και εκτός της περικοπής του Ευαγγελίου. Εικόνες και παραδείγματα από τη ζωή της υπαίθρου και τη βιούμενη λαϊκή παράδοση, διερμήνευε και προσάρμοζε στο σήμερα με απλό και κατανοητό τρόπο. Η ποιμαντική διακονία του ανελισσόταν σε πολλά επίπεδα εντός και εκτός του ναού και των παρεκκλησίων της Ενορίας.

Από την πνευματική Διακονία του μακαριστού π. Ιωάννη στην Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης μνημονεύω ένα μόνο σημείο. Γνωρίζουμε πως είχε την ευλογία να «διαχειρίζεται», η λέξη σε εισαγωγικά, ένα πανίσχυρο όπλο, το «όπλο» του Τιμίου Σταυρού, εγκατεστημένο στο υψηλότερο, γεωγραφικά, σημείο της Ενορίας. Από το ομώνυμο παρεκκλήσι, ως ένα είδος Στρατηγείου, ο έμπειρος πνευματικός με τη δύναμη του ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ, καλλιεργούσε ψυχές. Εκτός δηλ. των προσκυνητών, που συνέρρεαν την περίοδο του Σταυρού και τις Κυριακές, ο πατήρ Ιωάννης, «εὐκαίρως ἀκαίρως» υποδεχόταν και εξομολογούσε τους πιστούς. Απλές γυναίκες αλλά και άνδρες και παιδιά εύρισκαν στοργή, ανακούφιση και παρηγορία κάτω από το πετραχήλι του!

Ας είναι το μνημόσυνό του αιώνιο και η θέση του ως Λειτουργού στο «Ἄνω» θυσιαστήριο Αμήν.