Έχει όμως και πολλά στραβά που κατά διαστήματα βγαίνουν στην επιφάνεια, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα διορθωθούν.
Πριν από λίγο καιρό πέθανε ένας σπουδαίος ρεθεμνιώτης και ένας από τους σημαντικότερους έλληνες μουσικοσυνθέτες, με τεράστιες επιτυχίες στο βιογραφικό του, ο Νίκος Μαμαγκάκης. Σχεδόν ξεχασμένος και με ελάχιστους φίλους για συνοδεία, θάφτηκε εδώ στη γενέτειρα γη. Πριν από δυόμισι χρόνια, ένας άλλος σπουδαίος ρεθεμνιώτης της γενιάς μου, ο εικαστικός Νίκος Αλεξίου που διέπρεπε σε Αθήνα και εξωτερικό, πέθανε στην Αθήνα, και αμφιβάλλω πολύ αν η πόλις των γραμμάτων ήξερε ότι υπάρχει, τι έχει κάνει στη διαδρομή του, με τι ασχολήθηκε και πόσο σπουδαίος ήταν.
Πριν από μερικά χρόνια αν κάποιος στηριζόμενος σε προσωπικές φιλίες χρόνων, δεν έφερνε στο Ρέθυμνο τον ρεθυμνιώτη μουσικοσυνθέτη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 της Αθήνας, που άφησε έκπληκτους 4 δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, τον Γιώργο Κουμεντάκη, για να τον τιμήσει στο Ωδείο της πόλης μας, ελάχιστοι σ’ αυτή την πόλη θα ήξεραν ποιος ήταν και τι ακριβώς κάνει. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο κ. Κουμεντάκης έχει ανακηρυχθεί στο εξωτερικό, που ξέρουν να αναγνωρίζουν πραγματικά τις αξίες, ο καλύτερος μουσικοσυνθέτης του κόσμου για το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα! Πόσοι από τη γενέθλια γη, από την πόλη μας το γνωρίζουν αυτό για τον συντοπίτη τους; και βέβαια σίγουρα υπάρχουν και άλλοι πολλοί που μου διαφεύγουν και δεν έχουν τύχει ανάλογης τιμής από τη γενέτειρά τους.
13 Σεπτεμβρίου βράδυ στη Φορτέτσα. Υγρασία και ζέστη πολλή, που την απαλύνει το ανεπαίσθητο αεράκι που φυσά κατά διαστήματα. Ένας ρεθυμνιώτης που ζει στα Χανιά, ο Αποστόλης Κουγιτάκης, και έχει δημιουργήσει τη δική του θεατρική ομάδα εκεί, (Απο-δραση την ονομάζει), ανεβάζει ένα θεατρικό έργο κωμωδία, το «Ράφτης κυριών». Οι θεατές απολαμβάνουν τις ερμηνείες των ερασιτεχνών ηθοποιών και το έργο, που έχει ωραίες ατάκες και βγάζει αρκετό γέλιο. Το τέλος της παράστασης αφήνει σε όλους μια ευχάριστη αίσθηση, ότι ο χρόνος που διέθεσαν δεν πήγε χαμένος. Σίγουρα όσοι δεν είδαν το συγκεκριμένο θεατρικό έργο έχασαν.
Το ερώτημα όμως που μου γεννήθηκε στην παράσταση και που οπωσδήποτε αφήνει μια πίκρα και φυσικά έχει σχέση με όσα έγραψα παραπάνω, είναι γιατί ο κόσμος, ο ρεθυμνιώτης, δεν αποδίδει τις ανάλογες τιμές και δεν στηρίζει τις προσπάθειες των ίδιων των παιδιών του; Αναρωτιέμαι γιατί πάντα το Ρέθυμνο καταφέρνει και τρώει τις σάρκες του, τα παιδιά του, γιατί ποτέ δεν τα στηρίζει. Ακόμα και αν δεν ήταν καλή η παράσταση και μόνο που αυτός που την έστησε είναι ρεθυμνιώτης και κάνει μια τέτοιου είδους εξαιρετική προσπάθεια σε μια πόλη της επαρχίας, θα έπρεπε να στηριχτεί.
Αλλά είπαμε… Ρέθυμνο είναι αυτό… η πόλις των γραμμάτων, που έχει και τα στραβά της με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή μπορεί και να διορθωθούν!
