Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΖΑΝΑΚΗ*
Άντε να επιβιώσει το αρσενικό την εποχή εκείνη με αμείλικτους «ανταγωνιστές» τον … Σταμάτη Γαρδέλη και τον Πάνο Μιχαλόπουλο! Οι συμμαθήτριες όλες ξετρελαμένες και οι χωρίστρες στην μέση και οι «χαίτες» πήγαιναν στράφι. Το πράγμα βέβαια άλλαζε, αν το αρσενικό διέθετε «παπάκι», αυτά τα θρυλικά της HONDA, χρώματος μπλε ή κόκκινο. Τότε είχες κάποιες «ελπίδες» να κεντρίσεις το ενδιαφέρον των νεανίδων .
Βέβαια το «ενδιαφέρον» αυτό εκδηλωνόταν και εκφραζόταν συνήθως έμμεσα στις σελίδες των «λευκωμάτων» που έδιναν κι έπαιρναν και μόνο, αν είχαμε την τύχη να αποκρυπτογραφήσουμε κάποιες αναφορές κάναμε το «πρώτο» βήμα!
Οι κινηματογραφικές αίθουσες της πόλης, ο «Παντελής», η «Αύρα», τα «Αστέρια», το «Καρτάλειο» γνώριζαν μεγάλες δόξες τότε, πρωτίστως Παρασκευές και Σάββατα, ειδικά όταν το χαρτζιλίκι αρκούσε όχι μόνο για το εισιτήριο, αλλά και για το σουβλάκι με τις πατάτες, ειδικά στον «Παντελή»! και μια και είπαμε για σουβλάκι, άντε να μιλάς για Ρέθυμνο της δεκαετίας του 1980 και να παρακάμψεις το σουβλάκι του «Αντρέα» στην Αρκαδίου! Τα τελευταία 35 χρόνια αναζητώ μάταια κάτι αντίστοιχο, αλλά μάλλον θα μείνουμε με την ανάμνηση εκείνης της γεύσης…
Και βέβαια τα στέκια της εποχής! Παραλιακά μαγαζιά, σφαιριστήρια – πολύ της μόδας η «Ίδη» κι ένα μικρότερο στην πλατεία πίσω από την Μητρόπολη, ατέρμονες συζητήσεις στην αμμουδιά στον «Λαβύρινθο», απίστευτες μουσικές στον «Ρούλη» κι ας έλεγαν ότι το μαγαζί είναι «μυστήριο»! βέβαια ποιος θα ξεχάσει τις …παρελάσεις!!!
Διασχίζοντας την οδό Κουντουριώτου με το απαραίτητο εθνικό φρόνημα, αλλά κυρίως με διάθεση άμιλλας ποιο σχολείο θα συγκεντρώσει τα περισσότερα χειροκροτήματα, αλλά και τα περισσότερα …ψιλά κέρματα ως μπιζάρισμα και προσπάθεια απόσπασης της προσοχής μας από τον τελικό προορισμό κάπου στον κήπο, περιμέναμε μετά ξαμολυθούμε στο λούνα-παρκ αρχικά και στις ντισκοτέκ αργότερα, όπου περνούσαμε μερικές ώρες ως τυφλοπόντικες βγαίνοντας πια νύχτα για να κάνουμε τον τελικό απολογισμό της … «εθνικής επετείου»!
(Συνεχίζεται)
