Τα ανήσυχα νιάτα της πόλης ζούσαν για τη μεγάλη στιγμή που δεν ήταν άλλη απ’ την πενθήμερη σχολική εκδρομή! Βέβαια, για να φτάσουμε σ’ αυτήν την τρομερή στιγμή που θα ζούσαμε πέντε μέρες «ελευθερίας» προετοιμαζόταν καιρό πριν. Σημείο αναφοράς πάντα οι σχολικές χοροεσπερίδες, οι οποίες αποτελούσαν και την κύρια πηγή χρηματοδότησης του φιλόδοξου εγχειρήματός μας!
Στην περίπτωσή μας για τις ανάγκες αυτές, το κλειστό γυμναστήριο του 2ου Λυκείου με την αγαστή συνεργασία των εξήντα τεσσάρων συμμαθητριών και συμμαθητών μετατράπηκε την Παρασκευή 18-10-1985 σε απολύτως λειτουργικό κλαμπ για να φιλοξενήσει την νεολαία της πόλης! Φωτορυθμικά, η απαραίτητη κάβα, εγκατάσταση ήχου, ντι-τζέι, βάρδιες «εργαζομένων» σε «πόρτα» σε μπαρ, σε ταξιθέτες, όλα στην εντέλεια. Μια μέρα που οι συν-Έλληνες συζητούσαν την … δεύτερη σε τρία χρόνια υποτίμηση της δραχμής εκείνη ακριβώς την μέρα (!!!) εμείς ζούσαμε την υπερτίμηση της ενηλικίωσής μας!
Τα έσοδα υπό τη «φωτισμένη» καθοδήγηση του Προέδρου του Δεκαπενταμελούς μας ήταν υπεραρκετά για να καλύψουν το κόστος της εκδρομής κι αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο «κέρδος» μας. Η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η αίσθηση του «μια παρέα είμαστε» σμίλεψε περαιτέρω τα αισθήματα αγάπης όλων προς όλους!
Κι έτσι, Απρίλης του 1986, Σάββατο μεσημέρι αναχωρεί ένα καραβάνι ταξί από το Ρέθυμνο για το αεροδρόμιο Ηρακλείου για την απογευματινή πτήση προς το νησί των Ιπποτών! Και κάπως έτσι βρισκόμαστε «ελεύθεροι» πια στην καρδιά της πόλης υπό την επίβλεψη των τριών συνοδών καθηγητών μας που αναλάμβαναν το ύψιστο χρέος της επιτήρησής μας. Η αγωγή και το ήθος όλων μας βέβαια συγκρουόταν με τον εφηβικό παρορμητισμό και την έφεσή μας σε ζαβολιές και φάρσες που έθεταν σε δοκιμασία την εύρυθμη λειτουργία του ξενοδοχείου και εξέθεταν μερικώς τα καθήκοντα των συνοδών καθηγητών μας. Ειδικά του παπά-Προκόπη, καθώς ρασοφόρος και συνοδευόμενος από την σύζυγό του, ήταν εξαιρετικά δυσχερής η θέση του να επιπλήττει διαρκώς τους ατίθασους Ρεθεμνιώτες εφήβους!
Τα βράδια μας ήταν ονειρικά μέσα στις μεγάλες ντισκοτέκ της πόλης! «La scala» και «Hiway», όπου οι επαρχιώτες μαθητές και μαθήτριες χάζευαν τη φαντασμαγορική έναρξη του προγράμματος και λικνίζονταν υπό τους ήχους του Τζορτζ Μάικλ, του Ροντ Στιούαρτ και της Μπόνι Τάιλερ. Εκεί δοκιμάζαμε και τα πολύχρωμα κοκτέιλ για να εντυπωσιάσουμε καταρχάς τους εαυτούς μας για τη γρήγορη ανέλιξή μας στην ενηλικίωση!
Οι μέρες μας – σε αντίθεση με τα βράδια μας – ήταν άτονες και βασανιστικές από την συνεχή αϋπνία και μάταια οι συνοδοί – καθηγητές μας, από μικροφώνου προσπαθούσαν να μας υπενθυμίσουν τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα της εκδρομής μας και την ανάγκη να αποκομίσουμε στοιχειώδεις γνώσεις από την περιοχή της Λίνδου, της κοιλάδας των Πεταλούδων και της μεσαιωνικής πόλης!
Εμείς βλέπαμε τις δικές μας «πεταλούδες» και απεγνωσμένα προσπαθούσαμε να πάρουμε έναν σύντομο ύπνο για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα βραδινά μουσικοχορευτικά μας καθήκοντα! Η μοναδική μέρα που μάλλον η πλειοψηφία των συμμαθητών και συμμαθητριών βρισκόταν σε πλήρη αφύπνιση ήταν η μέρα επίσκεψης στο ενυδρείο της πόλης που για μας ήταν θέαμα κυριολεκτικά και μεταφορικά «ψαρωτικό»!
Ήταν τόσο πλήρες το «πρόγραμμά» μας στο νησί που μέχρι και ποδοσφαιρικό αγώνα προλάβαμε να δούμε! Διαγόρας-Παναιτωλικός παρακαλώ στο ποδοσφαιρικό γήπεδο με την ποδηλατική πίστα αντί γα στίβο! Περισσότερο χαζεύαμε την επικλινή πίστα παρά τον αγώνα!
Ημέρα Τετάρτη αναχωρούμε περίλυποι για το τέλος της πενθήμερης ελευθερίας. Με πιασμένα στομάχια από τα γέλια, με σφιγμένες καρδιές από αισθήματα, με μισόκλειστα μάτια από την νύστα! Πέντε μέρες που σφυρηλάτησαν δεσμούς ισόβιους και μας έμαθαν πως οι φιλίες χτίζονται νωρίς και είναι άδολες!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος – συγγραφέας
