Ανήμερα της αργίας των Τριών Ιεραρχών το μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπι στα πλαίσια του σχολικού πρωταθλήματος μεταξύ 2ου λυκείου και Τεχνικού λυκείου!
Προηγείται ο υποχρεωτικός «εκκλησιασμός» και τα ζεστά αρτουλάκια – αλλά όπως αποδείχτηκε δεν βοήθησε πολύ η πρωινή καταφυγή μας στα «θεία»! Από τη Μητρόπολη στη Σοχώρα και από την προσευχή στο ζέσταμα για τον μεγάλο αγώνα ποδοσφαίρου με θεατές το σύνολο περίπου των μαθητών και μαθητριών που επευφημούσαν όλους εμάς που θα αγωνιζόμασταν στο πλαίσιο της ευγενούς άμιλλας – που κι εδώ αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και τόσο «ευγενής»!
Φαβορί εννοείται η ομάδα του Τεχνικού λυκείου, καθώς διέθετε πολλούς εν ενεργεία ποδοσφαιριστές στα τοπικά πρωταθλήματα εν αντιθέσει με τη δική μας ομάδα που διέθετε αθλητές στίβου, κολυμβητές, αρσιβαρίστες, βολεϊμπολίστες, δηλαδή γυμνασμένα παλληκάρια, αλλά όχι «εξειδικευμένους» ποδοσφαιριστές!
Ο αγώνας κυλούσε μάλλον θετικά για εμάς, δεν διατρέχαμε κανέναν σοβαρό κίνδυνο γεγονός που είχε εκνευρίσει την αντίπαλο ομάδα, ώστε σε ανύποπτη φάση ο «γράφων» να δεχθεί βίαιο λάκτισμα στην κνήμη και δυστυχώς για τον ίδιο, αλλά και για την ίδια την έκβαση του αγώνα να το ανταποδώσει! Κι ενώ ο υποφαινόμενος άντεξε τον πόνο, ο αντίπαλος ως ειδήμων και μάλλον, για να εξασφαλίσει την ποινή μου σφάδαζε ασύστολα κυλιόμενος και αλαλάζων στο χώμα του γηπέδου της Σοχώρας!
Από εκεί και ύστερα αρχίζει ένα κανονικό «ανθρωποκυνηγητό» και, αν δεν είχα την σωτήρια όπως αποδείχτηκε, ενασχόληση με τον στίβο και τους δρόμους ταχύτητας κι αν ένας συμμαθητής μου και αδερφικός φίλος δεν επιδείκνυε την αναμφισβήτητη αλληλεγγύη του προς το πρόσωπό μου, ώστε να προστρέξει για την δική μου απαλλαγή, δεν ξέρω αν ήμουν σε θέση τώρα να γράφω τούτο το κείμενο!
Κι ενώ εγώ δρομαίος είχα απομακρυνθεί από το «πεδίο των μαχών» με τη ποδοσφαιρική στολή, ο «σύντροφος» και συμμαθητής μου, που έχει υπερασπισθεί τη χαμένη τιμή μου, υφίσταται άγριο ξυλοδαρμό πυξ-λαξ από τους μαινόμενους αντιπάλους – ποδοσφαιριστές και φιλάθλους – κι έτσι ο αγώνας τελειώνει άδοξα και ατιμωτικά για μένα που εντούτοις παρέμενα ασφαλής στη θαλπωρή του σπιτιού μου, την ίδια ώρα που ο ηρωικός μεν, άτυχος δε, καλός φίλος και συμμαθητής μου υπέφερε μέχρι εσχάτων και ευτυχώς δηλαδή που ήταν εξαιρετικά δυνατό και ανθεκτικό παιδί κι έτσι άντεξε βιαιοπραγίες που εγώ σίγουρα δεν θα άντεχα!
Αν και ιδιωτικά έχω εκφράσει την ευγνωμοσύνη στον καλό φίλο που εδάρη αντί εμού – ευκαιρίας δοθείσης – το κάνω και δημόσια!
