Σε μια σύγχρονη (με ποιοτικά και όχι μόνο ποσοτικά-αριθμητικά χαρακτηριστικά) δημοκρατία οι πολιτικοί σχηματισμοί και η κυβέρνηση οφείλουν να έχουν εξωστρέφεια και να μην συμπεριφέρονται όπως «ο σκύλος που κυνηγά την ουρά του»… Το πολιτικό προσωπικό θα έπρεπε να πολιτεύεται με όραμα και με το βλέμμα στραμμένο στη σταθερότητα και τον σχεδιασμό μιας ουσιαστικής ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, αντί να ξοδεύει «πολιτική φαιά ουσία» για εσωκομματικές ισορροπίες, επικοινωνισμούς και με λαϊκίστικες κορώνες να επιδιώκει να μετατρέπει κάθε φορά «πολιτικούς και οικονομικούς μύθους» και φαντασιώσεις σε μια δήθεν πολιτική, που όμως κρατάνε τη χώρα κολλημένη σε νοοτροπίες και πρακτικές χωρίς καμία προοπτική ουσιαστικής εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση.
Το αντιμνημονιακό ρεύμα μετατράπηκε γρήγορα σε ένα (καλυμμένο ή μη) ευρωσκεπτικισμό και σε κάποιες περιπτώσεις και «αντιευρωπαϊσμό» που βρήκε μάλιστα -έστω και μεμονωμένα- πολιτική έκφραση σε κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις δημιουργώντας εσωτερικές-εσωκομματικές συγκρούσεις.
Προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες αξιοποιώντας την πολιτική-οικονομική συγκυρία προβάλλουν ιδεολογήματα, λαϊκισμούς, απαρχαιωμένες πρακτικές, ιδεοληψίες, ταμπού, μια κρατικιστική και συντεχνιακή αντίληψη της οικονομίας (που εχθρεύεται ή απωθεί) την ιδιωτική οικονομία και την επιχειρηματικότητα σε μια προσπάθεια η χώρα να παραμείνει περίκλειστη και μακριά από ένα ουσιαστικό ευρωπαϊκό τρόπο οργάνωσης.
Φτάνουμε έτσι να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η πολιτική και η κυβερνητική σταθερότητα από τις εσωκομματικές ισορροπίες και συγκρούσεις… Και φυσικά σε ένα πολιτικό σουρεαλισμό, όπου βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζουν τα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι στηρίζουν την κυβέρνηση!
Κι αν οι ευρωσκεπτικιστικές (ή αντιευρωπαϊκές) απόψεις κυριαρχούσαν σε εσωκομματικό επίπεδο τότε η ρήξη με την Ευρώπη θα ήταν αναπόφευκτη και η πορεία της χώρας θα έκανε στροφή 180 μοιρών με ότι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει για το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, τη θέση της χώρας διεθνώς και φυσικά την ασφάλεια και τις κοινωνικές εντάσεις στο εσωτερικό που θα ήταν πολύ δύσκολο να ελεγχθούν…
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μετατρέπεται από την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ σε «πολιτικό όχημα» προβολής των απόψεων εκείνων που οραματίζονται μια άλλη πορεία της χώρας εκτός ευρωζώνης…
Στην κυβέρνηση υπάρχουν σκέψεις για εκλογές τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο μόνο και μόνο για να ξεκαθαρίσει το εσωτερικό κομματικό τοπίο μιας και η πολιτική και κυβερνητική ρευστότητα καθώς και ο «πολιτικός σουρεαλισμός» στον οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ ακόμα… Έτσι το εσωκομματικό πρόβλημα μετατρέπεται σε πρόβλημα για τη διακυβέρνηση της χώρας και για την πολιτική σταθερότητα…
Από την άλλη μεριά η ΝΔ, το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε πολιτική αμηχανία και αδυνατούν να αποφασίσουν ποια στάση θα κρατήσουν και κυρίως μέχρι ποιου σημείου θα παρέχουν στήριξη στην κυβέρνηση ψηφίζοντας όσα η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει.
Θα αφήσουν την κυβέρνηση να φθαρεί πολιτικά ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας το τρίτο μνημόνιο; Θα αντιμετωπίσουν ως ενιαίο πολιτικό μέτωπο τον ΣΥΡΙΖΑ στις διαφαινόμενες πρόωρες εκλογές;
Η αξιωματική αντιπολίτευση σκοπεύει να ανασυνταχθεί και να ανασυγκροτηθεί σε ένα σύγχρονο κεντροδεξιό πολιτικό φορέα ή θα επιλέξει μόνο νέα ηγεσία;
Είναι σίγουρο ότι οι πιθανές πρόωρες κάλπες θα ξεκαθαρίσουν τόσο το εσωκομματικό τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε μεγάλο βαθμό το ευρύτερο πολιτικό-κομματικό τοπίο…
Από τη μία το δημοψήφισμα και από την άλλη οι πρόωρες εκλογές αποτελούν το «πολιτικό όχημα» προκειμένου να ξεκαθαρίσει το πολιτικό και εσωκομματικό πολιτικό σκηνικό…
Δυστυχώς όμως -όπως αναφέραμε στην αρχή του σημειώματος- κυριαρχούν τα αριθμητικά χαρακτηριστικά…
Το πολιτικό μας προσωπικό λοιπόν αναζητά για άλλη μία φορά ένα «πολιτικό όχημα» για να αποφύγει την αντιμετώπιση της πραγματικότητας…
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
