Μια χώρα, μια κοινωνία, ένα πολιτικό σύστημα όλοι πατούν σε δύο βάρκες… Η εσωστρέφεια και η ανάγκη για αναζήτηση του δρόμου που θα οδηγήσει στη «μεγάλη έξοδο» συγκρούονται τόσο στα καθημερινά όσο και στα μεγάλα ζητήματα, εκείνα δηλαδή που διαμορφώνουν πέρα από την εικόνα κυρίως την ουσία των γεγονότων.
Ένας παρατηρητής λοιπόν της ευρύτερης ελληνικής πραγματικότητας θα αισθανόταν απολύτως μπερδεμένος και δύσκολα θα μπορούσε να διακρίνει αν η χώρα αγωνίζεται και είναι εφικτό να «ξεφύγει μπροστά» σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πορεία ή αν οι δυνάμεις που αντιδρούν έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν την εσωστρέφεια και την οπισθοδρόμηση.
Στην Ελλάδα του 2015 ο μητροπολίτης Αμβρόσιος υποστηρίζει ότι οι ομοφυλόφιλοι «είναι αποβράσματα, περιθωριακοί άνθρωποι, ελαττωματίες, εξευτελισμένοι, άνθρωποι του σκότους» σε ένα διχαστικό λόγο, ένα ομοφοβικό κρεσέντο, που κάνει πολλούς να αναρωτιούνται αν θα επιθυμούσε να αναβιώσει ένας «σύγχρονος Μεσαίωνας», μια «ιερά εξέταση»…
Η εκκλησία υποστηρίζει ότι το σύμφωνο συμβίωσης αλλοιώνει την ίδια την οικογένεια, θεσπίζοντας την «εξώγαμη» οικογένεια. Πόσο μάλλον όταν αυτό αφορά ομόφυλα ζευγάρια… Η απάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης στην επιστολή του αρχιεπισκόπου είναι χαρακτηριστική. «Η Πολιτεία οφείλει να σέβεται την επιλογή των ανθρώπων, πιστών ή όχι, να διαμορφώνουν και άλλες μορφές σχέσεων, αγάπης και συνύπαρξης, πέραν του γάμου».
Όμως στην επικαιρότητα ήρθε ξανά και το ζήτημα της καύσης των νεκρών (αποτέφρωση) παρόλο που υπάρχει σχετική νομοθεσία που όμως (γιατί άραγε;) δεν έχει βρει ακόμα εφαρμογή στην πράξη; Αποτελεί ή όχι αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη η επιλογή του για ταφή ή αποτέφρωση;
Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει σοβαρά ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι «ασθενείς-ελαττωματίες-εξευτελισμένοι και πρέπει να τεθούν στο περιθώριο;».
Τα ζευγάρια των πολιτών (ομόφυλα ή όχι) διατηρούν το δικαίωμα επιλογής του τρόπου συμβίωσης τους προκειμένου να διασφαλίσουν δικαιώματα-υποχρεώσεις που απορρέουν από την απόφαση τους να πορευθούν από κοινού στη ζωή. Πού εντοπίζεται όλη αυτή η ανησυχία της εκκλησίας;
Κι όμως τις δύο βάρκες που πατάμε ως πολιτικό σύστημα, κοινωνία, θεσμοί δεν τις συναντάμε μόνο στις θέσεις που εκφράζουν κάποιοι ιεράρχες ή η εκκλησία σε ότι αφορά ζητήματα που σχετίζονται με το δικαίωμα ατομικής επιλογής στον τρόπο συμβίωσης, ταφής ή τις ομοφοβικές κραυγές.
Στις περισσότερες εκφάνσεις και δράσεις είναι ολοφάνερη μια «σύγκρουση» και μια «διαχρονική σύγχυση» για το τι είναι «προοδευτικό» ή «συντηρητικό». Είναι αυτή η «μάχη» και ο διάλογος χωρίς τέλος, που έχει βέβαια ως αποτέλεσμα στην καλύτερη περίπτωση τη στασιμότητα και στη χειρότερη την επιστροφή σε φαύλες νοοτροπίες με τα γνωστά ήδη αποτελέσματα.
Είναι λ.χ. η ίδρυση μη κρατικών (ιδιωτικών) πανεπιστημιακών σχολών μια κίνηση προοδευτική ή οδηγεί σε οπισθοδρόμηση;
Η αξιολόγηση λ.χ. δομών-υπηρεσιών-προσωπικού συμβάλλει στη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών ή αποτελεί «απειλή» και αν ναι για ποιους;
Η εφαρμογή λ.χ. ενός περιουσιολογίου (με αξιόπιστο και αποτελεσματικό τρόπο) σε συνδυασμό με την ευρύτατη (γιατί όχι υποχρεωτική με κάποια κίνητρα ίσως) χρήση χρεωστικών καρτών σε όλες τις συναλλαγές αποτελεί σίγουρα ένα σοβαρό όπλο κατά της φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής… Θα έχει άραγε τη στήριξη του πολιτικού προσωπικού;
Στη χώρα αυτή λοιπόν θα πρέπει κάποια στιγμή (σύντομα, πολύ σύντομα!) να αποφασίσουμε προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να πορευτούμε… Στη συνέχεια να αναζητήσουμε το ευρύτερο πλαίσιο που θα μας οδηγήσει στη «μεγάλη έξοδο» και φυσικά το ανθρώπινο δυναμικό και το πολιτικό προσωπικό με το οποίο θα συμπορευτούμε σε ένα «ταξίδι» ελευθερίας επιλογών, εξωστρέφειας, αλλαγής νοοτροπίας, σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων- αξιοπρέπειας και επομένως ένα «ταξίδι» ελπίδας…!
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter:@pgiannoulakis
