Είναι γνωστό το άλυτο πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου, για το οποίο έχουν «χυθεί τόνοι μελάνης», έχουν «ξοδευτεί αιώνες» συζητήσεων, έχουν «αναλωθεί» τόνοι φαιάς ουσίας πολλών επιστημόνων, και έχουν απασχοληθεί εκατομμύρια ανθρώπων με ετούτο το θέμα.
Είναι ένα «συνηθισμένο φαινόμενο», στην πολιτική, (υπό την οποιαδήποτε μορφή έκφρασής της), να ασχολούνται άνθρωποι με ατέρμονες συζητήσεις, να «σπουδαιολογούν» και να (προσπαθούν να) εντυπωσιάζουν με βαθυστόχαστες και πολυενδιαφέρουσες παραμέτρους και θέματα, να μιλούνε «ατελείωτα», χωρίς, ποτέ, να προκύπτει ένα «μετρήσιμο» αποτέλεσμα.
Πολλές φορές, όλοι μας, έχουμε γίνει «μάρτυρες», (μεταφορικά και… κυριολεκτικά!), πολύωρων αναλύσεων και προσπαθειών τεκμηρίωσης επί διαφόρων θεμάτων, από «ειδήμονες», και προσπαθώντας μετά να βρούμε το «αλγεβρικό άθροισμα» της όλης ανάπτυξής τους, δηλαδή εκείνο το ουσιαστικοφόρο «δια ταύτα», να το βρίσκουμε μηδενικό μέσα από ένα «χορό» ήξεων και αφίξεων επιχειρημάτων και επικλήσεων.
Πρέπει να επισημάνουμε, ότι το ιδιαίτερο στοιχείο της όλης αυτής «σκληρής» πραγματικότητας είναι, πως ετούτη η περίπτωση έχει μετεξελιχθεί σε ολόκληρη επιστήμη, την επικοινωνιολογία, όπου διδάσκονται, και εφαρμόζονται στην πράξη, ακόμη και το πώς θα κινεί τα χέρια του ο ομιλητής, για να πείσει! Δηλαδή δεν αξιολογείται με καμιά «βαρύτητα» το περιεχόμενο της ομιλίας, της παρουσίασης, και της σπουδαιότητας του αντικειμένου, που θα δοθεί στον ακροατή ή θεατή κ.λπ., αλλά υπερτιμάται, ( και, δυστυχώς, φαίνεται πως μόνο αυτό «πουλάει»!), η συσκευασία και η ελκυστικότητα με την οποία μπαίνει στην «βιτρίνα» το θέμα.
Ετσι, φυσιολογικά, παίζει μεγάλο ρόλο η «φάτσα» που «κερδίζει», η θεατρική εμφάνιση που «κερδίζει», η ρητορία και γλυκύτητα του λόγου που «κερδίζουν», το ντύσιμο και η «γραβάτα» που «γυαλίζουν», και μια σειρά από τέτοιες χτυπητές «επικοινωνιακές» παραμέτρους, που «απορροφούν» τον ακροατή-θεατή, και, από ‘κει και πέρα, ολίγη σημασία έχει το τι λέγεται και τι παρουσιάζεται δηλαδή το περιεχόμενο και η ουσία των παρουσιαζομένων απόψεων.
Αν προστεθούν και μερικές «πινελιές» λαϊκισμού, (κάτι που, συνήθως, δεν λείπει από την «σαλάτα»), τότε οι γηπεδικής χροιάς ιαχές και τα κερδισμένα δυνατά χειροκροτήματα επισκιάζουν και καταθάβουν οποιαδήποτε έννοια και δυνατότητα ουσίας και «περιεχομένου».
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα!
Αυτή, που σαν «αδελφοδιώχτισα», αποθαρρύνει και στέλνει «εκτός κάδρου» πολλούς «σοβαρούς» και «υπεύθυνους», που δεν μπορούν «να αναπνεύσουν» σε τέτοιους χώρους, σε τέτοιες «ατμόσφαιρες».
Κάποιοι οι οποίοι αποκοτούν, και, «κρατώντας την αναπνοή τους» επιχειρούν να μπούνε «στο κάδρο», γρήγορα «μπαίνουν στην θέση τους», και αποβάλλονται διότι «δεν κάνουν» για «εκεί»!
Πριν λίγες μέρες διάβασα κάπου για ένα θεατρικό έργο με τίτλο «ο κυκλισμός του τετράγωνου»! Η σκέψη μου, αυτονόητα, πήγε στον γνωστό «τετραγωνισμό του κύκλου» και αυθόρμητα «τρόμαξα» στην πιθανότητα, (καθόλου … απίθανη!), κάποιοι (που αναζητούν « ελκυστικές καινοτομίες» δημοσιότητας), να βρούνε πεδίον δόξης λαμπρό για νέες βαθυστόχαστες «αιώνιες» συζητήσεις για τον κυκλισμό του τετραγώνου, αφήνοντας «πίσω» τον «γεννήτορα» της τετραγωνισμό του κύκλου, που πλέον «δεν πουλάει» μετά από τόσους αιώνες «συζήτησης» του.
Αλλωστε βρισκόμαστε σε «προεκλογική περίοδο» και οι «ανάγκες» για «βάθρα» δημοσιότητας είναι μεγάλες.
Η «ιστορία» διδάσκει, την βιωσιμότητα του «σε λόγια να βρισκόμαστε», και το «ποιος ενδιαφέρεται» για ουσίες και πνεύματα!
Όμως κάθε «ιστορία» έχει, στο τέλος της, και το «ηθικό δίδαγμα», που σε «όσους μείνουνε» για να το ακούσουν, (αν μπορέσουν να «το ακούσουν» μέσα στην «φασαρία» που γίνεται), «κάτι» θα τους λέει για το «γι’ αυτό φτάσαμε εκεί που φτάσαμε»!
Σε λόγια να βρισκόμαστε! Αλλά όπως το οξυγόνο, έτσι χρειάζεται να μας βρίσκεται και κάποια ουσία, και κάποιο μετρήσιμο αποτέλεσμα!
Αν συνεχίσουμε να αρκούμαστε στα λόγια, τότε θα έχουμε, μόνον, και τις αντίστοιχες οδυνηρές συνέπειες!
Δεν αφορίζουμε την «αξία» των λόγων, όταν αυτά γίνονται καρποφόρα μετά από την επικονίαση του εποικοδομητικού διαλόγου και της σοβαρής και ώριμης τεκμηρίωσης απόψεων και προτάσεων.
Αφορίζουμε τα άγονα λόγια, που πνίγουν την εύρεση κάθε δυνατότητας καρποφορίας.
Σε λόγια να βρισκόμαστε, λοιπόν, αλλά όχι «στα μπαλκόνια» και με τα «ατσαλάκωτα κουστούμια», αλλά σε χώρους ώριμου και υπεύθυνου διαλόγου, σε χώρους ιερότητας της δημοκρατίας, με «ανασκουμπωμένα μανίκια» και με «ρούχα δουλειάς»!
*O Νίκος Νίνος είναι δημοτικός σύμβουλος Ρεθύμνου
