Σε λίγες μέρες ξεκινά η νέα σχολική χρονιά. Ο υπουργός και οι επίσημοι ως είθισται, θα διαλέξουν το πιο καλό σχολικό κτήριο σε κάθε πόλη και αφού το κάνουν να λάμψει από καθαριότητα, θα γίνει ο καθιερωμένος αγιασμός με τις κλασικές δηλώσεις στις κάμερες και στα ΜΜΕ. Αυτά τα τετριμμένα που ακούμε όλοι μας τα τελευταία 40 χρόνια, ότι θα έχει κάθε μαθητής τον υπολογιστή του, (προφανώς εννοούν σε φωτογραφία!) τα βιβλία του, το χώρο του, οι καθηγητές θα αντιμετωπιστούν επιτέλους σοβαρά και τελικά όχι υπολογιστή και βιβλία δεν έχει ο μαθητής, αλλά ούτε καν χώρο για να αναπνεύσει… για τον καθηγητή ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.
Τελικά είναι φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο, έως απίθανο, να βγει κάποιος υπεύθυνος να διαλέξει το χειρότερο σχολείο, το πιο βρώμικο, ένα ερείπιο και να κάνει δηλώσεις που θα πιάσουν τόπο, όπως: του χρόνου υπόσχομαι ότι το σχολείο αυτό θα το έχουμε κάνει καινούριο εκ βάθρων, με την τελευταία λέξη της σύγχρονης εκπαιδευτικής.
Ονειρεύομαι… ξεχνώ ότι ζω στην Ελλάδα. Τη χώρα που δεν χάνει ευκαιρία να τρώει τα παιδιά της, τους πολίτες της, να διαλύει ότι καλό έχει γίνει τα προηγούμενα χρόνια και να ξεκινά από το τέλος! Ναι από το τέλος, από το απόλυτο τίποτα! Γιατί αν ξεκινούσε από την αρχή κάτι θα γινόταν, θα υπήρχε ελπίδα για κάτι καλύτερο. Αλλά ξεκινά πάντα από το τέλος… από το τίποτα!
Κοσμογονικές «υποτίθεται» αλλαγές εξαγγέλθηκαν για το νέο εκπαιδευτικό σύστημα τους τελευταίους μήνες και την εισαγωγή των μαθητών στα πανεπιστήμια με νέα μορφή από το νέο έτος. Από το 1980 και μετά άπειρες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας εξαγγέλθηκαν και πραγματοποιήθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Πάντα υποτίθεται σαν καταλύτες της μόρφωσης και της εκπαιδευτικής εξέλιξης. Απέτυχαν παταγωδώς όμως η μια μετά την άλλη, πιστοποιώντας απλά και μόνο την ανικανότητα εκείνων που τις λανσάρισαν και τις ψήφισαν με ανυπέρβλητο πάθος, καταφέρνοντας να διαλύσουν, στην κυριολεξία, ότι καλό είχε απομείνει από την περίφημη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Παπανούτσου το 1964.
Βρισκόμαστε λίγο πριν ακουστεί το πρώτο χτύπημα από το καμπανάκι του σχολείου, για την έναρξη των φετινών μαθημάτων, και κανένας δεν ξέρει με σιγουριά μέχρι σήμερα, παρ’ όλες τις εξαγγελίες, τι ακριβώς έχει αποφασίσει το υπουργείο Παιδείας, για την τύχη του εκπαιδευτικού συστήματος, των μαθητών, των καθηγητών και όλων όσων εμπλέκονται γενικότερα με τη δημόσια εκπαίδευση.
Το πιθανότερο είναι ότι όπως πριν από δυο χρόνια έδιναν τα βιβλία σε φωτοτυπίες και cd στους μαθητές, κάτι παρόμοιο να γίνει και φέτος, με τη διαφορά ότι μετά από όλες αυτές τις βαρύγδουπες υπουργικές εξαγγελίες, για νέο σχολείο και νέα εκπαίδευση, τις μετατάξεις και τη διαθεσιμότητα, προβλέπεται ότι σε φωτοτυπίες και cd θα δοθούν πλέον οι καθηγητές! Γιατί;
Μα για τον πολύ απλό λόγο ότι τη φετινή χρονιά οι μαθητές θα μπουν στις αίθουσες, αν μπουν εννοείται, με 16 χιλιάδες λιγότερους καθηγητές από πέρυσι!
Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι με τα νέα προγράμματα επανέρχονται στην τάξη, μαθήματα που διαρροές ήθελαν, τουλάχιστον στο γυμνάσιο, να καταργούνται από τη διδασκαλία. Συγκεκριμένα, η Βιολογία επιστρέφει στην Α’ Γυμνασίου, η Μουσική και το μάθημα των Καλλιτεχνικών θα διδάσκονται σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου -και όχι μόνο στην πρώτη- και η Τεχνολογία θα κατέχει μία διδακτική ώρα σε κάθε τάξη του Γυμνασίου. Τα Θρησκευτικά, επίσης, παραμένουν δίωρο μάθημα σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου, προφανώς για να εμπεδωθεί όσο γίνεται καλύτερα η θρησκεία μας στους μαθητές.
Με βάση τις ανακοινώσεις, ακόμη, προστίθεται νέο μάθημα στο επιστημονικό πεδίο της Φυσικής στην Α’ Γυμνασίου για το οποίο όμως, στην Ελλάδα βρισκόμαστε μην το ξεχνάμε, δεν υπάρχει βιβλίο διδασκαλίας!
Κάποιοι συνάδελφοι έχουν τεθεί ήδη σε διαθεσιμότητα, και κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν αν θα συνεχίσουν να έχουν δουλειά στην εκπαίδευση… θα έπαιρνε πολύ χώρο στην εφημερίδα αν γινόταν μια ανάλυση για το νέο εκπαιδευτικό σύστημα, άλλωστε δεν είμαι ο ειδικός, γι’ αυτό θα το αποφύγω. Στο μεταξύ βέβαια ο κάθε καθηγητής, ο κάθε δάσκαλος στη νέα σχολική χρονιά, όπως άλλωστε κάθε χρόνο, γνωρίζει ότι ανεξάρτητα από τις σκέψεις και τις όποιες εφαρμογές στην πράξη του υπουργείου Παιδείας, και παρά τη δραματική μείωση των αποδοχών του και την αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας του, θα είναι ταυτόχρονα με την ιδιότητα του δάσκαλου στο σχολείο, για μια ακόμα φορά και γιατρός ή νοσοκόμος, προσπαθώντας να ανακουφίσει το κάθε παιδί όταν δεν νιώθει καλά.
Αστυνόμος, αφού θα πρέπει να γνωρίζει τους νόμους, να αντιλαμβάνεται την πιθανότητα εξαπάτησης και να επιβάλλει την τάξη.
Ειρηνοποιός γιατί θα προσπαθεί να μειώσει τις όποιες εντάσεις και να βρίσκει λύσεις σε κάθε είδους παρεξηγήσεις.
Ειδικός σύμβουλος, αλλά και ψυχολόγος για την κάθε περίπτωση που το οποιοδήποτε παιδί, η ακόμα και γονέας του εμπιστεύεται ένα πρόβλημα του.
Μέντιουμ, αφού θα πρέπει σε κάθε πιθανή και απίθανη περίπτωση, να γνωρίζει όσα οι άλλοι απλά μαντεύουν.
Διασκεδαστής, γιατί κάποιες φορές θα πρέπει να κάνει την τάξη να ξεκαρδίζεται στα γέλια και να αποφορτίζει τα παιδιά από το άγχος των μαθημάτων.
Φύλακας, αφού οι σχολικοί φύλακες θεωρήθηκαν περιττοί και απολύθηκαν!
Χτίστης, μπετατζής και ελαιοχρωματιστής, για τις ανάγκες του σχολείου, που ο κάθε εκπαιδευτικός το θεώρει δεύτερο σπίτι του, ή μήπως πρώτο;
Αλλά και Ιεροκήρυκας, όταν κάποιο παιδί ξεφεύγει για διάφορους λόγους από τις κοινές και κοινωνικά αποδεκτές αξίες και αρχές.
Όπως ίσως αντιλαμβάνεται ο καθένας, ότι και να λένε για τον κάθε δάσκαλο και καθηγητή, τις περισσότερες φορές κατηγορώντας τον άδικα, θα πρέπει πέρα από την ειδικότητα της δουλειάς του, όσο κι αν δεν το θέλουν κάποιοι, να ασχολείται και εννοείται να εφαρμόζει με εξαιρετική υπευθυνότητα και ακρίβεια, τις δουλειές και ειδικότητες τόσων άλλων ανθρώπων, που δεν θα βρίσκονται τις συγκεκριμένες κρίσιμες στιγμές στο σχολείο.
Η ειρωνεία είναι ότι για όλη του αυτή την προσφορά τις περισσότερες φορές «τ’ ακούει» κιόλας από άτομα που ουδεμία απολύτως σχέση έχουν με την εκπαίδευση.
Σε κάθε περίπτωση πάντως ο κάθε καθηγητής ή δάσκαλος, πρέπει να νιώθει πολύ περήφανος, γιατί έτσι μπορεί χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες, να βεβαιώνει, να πιστοποιεί και να απολαμβάνει αυτή τη μοναδική λέξη, που έρχεται από τα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας, με μοναδικά απίστευτη τιμή και φορτίο και να ονομάζεται ΔΑΣΚΑΛΟΣ!
Καλή σχολική χρονιά, σε όλους όσους εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο με την παιδεία, στο βαθμό βέβαια που και ο πιο αισιόδοξος, μετά από όλα τα παραπάνω μπορεί να ελπίζει για κάτι τέτοιο!
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
