«Κουβέντα που θα έπρεπε κάθε γονιός να πει στο παιδί του: Γι’ αυτό πρέπει να διαβάσεις, να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς, να γλεντήσεις και να πενθήσεις, να δουλέψεις, να κρατήσεις γερά το τιμόνι της ζωής σου και να μην έχεις κανέναν ανάγκη παρά μονάχα εκείνους που αγαπάς… Για να μην καταλήξεις να χειροκροτάς σε κομματικές γιορτές», έγραψε στο Facebook ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης.
Τα είπε «όλα» με πενήντα πέντε λέξεις! Εύστοχα και λακωνικά… Χωρίς ωραιοποιήσεις!
Ποιος είναι όμως ο άλλος ρόλος τον οποίο ο συγγραφέας αφήνει πίσω του; Το βέβαιο είναι ότι δεν μας καλεί να αδιαφορήσουμε για τα κοινά… Δεν μας προτρέπει να στρογγυλοκαθίσουμε στον καναπέ… Δεν μας θέλει αδιάφορους και ασυγκίνητους με όσα συμβαίνουν γύρω μας και που σε μεγάλο βαθμό ανάγονται στην πολιτική και κοινωνική δράση – πρακτική και πραγματικότητα.
Είναι ξεκάθαρος ο Χρήστος Χωμενίδης. Εκφράζει τον κίνδυνο να καταλήξει κάποιος (εμείς θα λέγαμε να καταντήσει) σε ρόλο «Γκρούεζα»! Αφού πρώτα θα έχει «αδειάσει», θα έχει αφήσει πίσω τα όνειρα του προκειμένου να αφιερωθεί σε ίντριγκες- κομματικά παρασκήνια – κομματικές εκλογικές λίστες με ευκαιριακές συμμαχίες. Με την ελπίδα ότι οι κομματικές αυτές «λυκοφιλίες» και «περγαμηνές» θα τον βοηθήσουν να ανελιχθεί στον κομματικό μηχανισμό. Έτσι, όταν το κόμμα του «έρθει στα πράματα», αν δεν είναι ήδη, θα μπορέσει κι αυτός να διοριστεί στο δημόσιο σε μια θέση αντίστοιχη της κομματικής του αφοσίωσης ή προσφοράς! Να «εξαργυρώσει» προς όφελος του το ατομικό του «κομματικό γραμμάτιο»!
Έμμεσα ή άμεσα ο Χρήστος Χωμενίδης -στη συμβουλή του- επισημαίνει και το κόστος μιας διαδρομής «τύπου Γκρούεζα». Ο κομματικός χειροκροτητής -μας λέει- θα έχει χάσει πολλά… Θα έχει χάσει την υπέροχη διαδρομή της ζωής μέσα στον χρόνο! Το «Καβαφικό ταξίδι!»… Εγκλωβισμένος στα κομματικά παρασκήνια (ίσως από τότε που θα είναι φοιτητής ή «φοιτητοπατέρας») δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί τη ζωή του να περνάει, χωρίς ο ίδιος να μπορέσει να απολαύσει ό,τι αυτή προσφέρει και υπόσχεται… Δεν θα βιώσει με την ίδια ένταση τις συγκινήσεις της δικής του ζωής, αφού θα έχει αφιερωθεί στην αναζήτηση μιας πλασματικής αναγνώρισης με ημερομηνία λήξεως. Όσο, δηλαδή, θα αντέχουν κάθε φορά οι εφήμερες κομματικές συμμαχίες… Με άλλα λόγια ένα μεγάλο έλλειμμα θα έχει στον απολογισμό του…
Κι αν κάποιοι ελπίζουν σε μια «χρυσή τομή», σε κάτι ενδιάμεσο η αίσθησή μας είναι ότι πολύ δύσκολα μπορεί κάτι τέτοιο να κρατήσει για πολύ… Λίγοι καταφέρνουν μια τέτοια ισορροπία… Για να μην δώσουμε προσωπικό τόνο στο σημερινό σημείωμα, ας πούμε μόνο αυτό: στη μικρή ενασχόληση του με την κομματική πολιτική ο συντάκτης του κειμένου αυτού ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν κατάφεραν να βρουν τη «χρυσή τομή». Ευτυχώς γρήγορα άλλαξε πορεία… Μπόρεσε έτσι να κερδίσει αρκετό από το χαμένο έδαφος της ζωής, χωρίς την ίδια στιγμή να παραμείνει αδιάφορος στον καναπέ του, χωρίς να έχει πάρει αποστάσεις από κοινωνικά ζητήματα, χωρίς να έχει σταματήσει να διατυπώνει δημοσίως ιδέες και θέσεις για σημαντικά προβλήματα της εποχής μας.
Ταυτόχρονα όμως απαλλαγμένος και απελευθερωμένος από όσα απαιτεί ο κομματισμός μπόρεσε να απολαύσει μικρές και μεγαλύτερες χαρές της ζωής και να βιώσει συγκινήσεις και αισθήματα, που σε προηγούμενη περίοδο απλά περνούσαν από μπροστά του με ένα τυπικό τρόπο…
Μπορούμε, λοιπόν, κρατώντας γερά το τιμόνι της ζωής μας-έχοντας δίπλα μας εκείνους που αγαπάμε και μας αγαπούν και βιώνοντας όλες τις συγκινήσεις και τις χαρές που μας φέρνει η ζωή να μην απουσιάζουμε- να μην αδιαφορούμε- να μην παίρνουμε αποστάσεις από τα δύσκολα- να μην είμαστε ωχαδελφιστές- να μην αρνούμαστε την προσφορά και την αλληλεγγύη μας… Είναι κι αυτό μια μορφή ενασχόλησης με τα κοινά…
Είμαστε σίγουροι πως έτσι μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερα από ότι συμμετέχοντας στα παρασκήνια του οποιουδήποτε κομματικού συνεδρίου…
E-Mail: pgianmoulakis@yahoo.gr
Twitter: @pgiannoulakis
