Βλέπω ορίζοντα θολό συχνά να σκοτεινιάζει,
κάθε στιγμή, κάθε λεπτό με τρώει το μαράζι.
Παίρνω λαγκάδια και βουνά σε κάμπο να πατήσω,
λίγη αγάπη για να βρω να κρατηθώ να ζήσω.
Κοιτάζω τα αστέρια του ουρανού αν είναι χτυπημένα,
αν τα χτυπά η μοίρα του όπως χτυπά εμένα.
Συχνά με φέρνει ο λογισμός σε αυτό το μεγαλείο,
σε ένα παγκάκι ένα παιδί στη ζέστη και το κρύο.
Μήπως του δίνει το όνειρο χαρά και ευτυχία,
το βοηθάει να περνά αυτή την αδικία.
Να το ξυπνήσω μα θα ‘ρθει ο φόβος στον λογισμό του,
ή να τ’ αφήσω που έχει βρει εκεί τον λυτρωμό του.
Φόβος και μίσος το παιδί έχει στο πέρασμά του,
γιατί αγάπη και στοργή δεν βρίσκεται κοντά του.
Μανόλης Εμμ. Πίτερης
