«Θεριό» η ψυχή, ανήμερο
θεριό «κατασπαράζει»
και δεν λυπάται ορφανό,
φτωχό ούτε διαβάτη!
Ωσάν λιοντάρι που ορμά
το θύμα του να φάει,
σαν άλογο ανήμερο,
χωρίς το χαλινάρι!
Σαν λάβα από ηφαίστειο
που λύπηση δεν έχει,
πλακώνει εις το διάβα του
φωτιά κι αστροπελέκι.
Χωρίς Θεό και Άγιο
άδεια η ψυχή ανθρώπων,
χωρίς αισθήματα αγνά
η απουσία τρόπων.
Η αναρχία στη ζωή
«ζούγκλα» στην πολιτεία,
Εσύ Θεέ βάζεις το «ΣΤΟΠ»
χαρίζεις ευτυχία!
Πώς άνθρωπο να λυπηθεί,
φτωχό να περιθάλψει,
άρρωστο στο κρεβάτι του
να δει, ν’ αναστενάξει;
Χωρίς Θεό και «υποταγή»,
μα πώς να πει συγνώμη;
μόνο με νόμους κρατικούς,
φύλακες κι αστυνόμοι!
Χωρίς Θεό είναι η ψυχή
«θεριό», κατασπαράζει
και ό,τι βρει στο διάβα της
αλύπητα ρημάζει!
Ένας Θεός κάθε ψυχή
μπορεί να ηρεμήσει
να γαληνέψει τη ζωή,
για να μπορεί να ζήσει.
Ένας Θεός τη σκέψη σου
μπορεί να μαλακώσει,
μόνο τσ’ αγάπης τον καρπό
ν’ αφήσει να ριζώσει.
Με της αγάπης τους καρπούς,
Θεού την ευλογία
με φωτισμένη την ψυχή,
τραβάς στην ευτυχία.
Χωρίς Θεό, μ’ άδεια καρδιά
πού πας και τι γυρεύεις;
Ανούσια είναι η ζωή,
δεν το καταλαβαίνεις;
