Όμορφα όντως στολισμένη η μικρή μας πολιτεία, με τα Χριστουγεννιάτικα δένδρα και τα λαμπιόνια της ν’ αστράφτουν, αναδύοντας πράγματι ένα γιορτινό, λαμπερό και χαρμόσυνο χρώμα.
Όμως, ετούτα τα Χριστούγεννα, δεν μοιάζουνε αλήθεια μ’ όλα τ’ άλλα! Ο κόσμος που συνάντησα σ’ όλη αυτή τη διαδρομή, δεν είχε στα χείλη το χαμόγελο και τη λάμψη στα μάτια του, που είχε άλλα παλιότερα χρόνια. Μελαγχολικό, σφιγμένο, προβληματισμένο τον έβλεπα, ακόμα κι’ όταν ανταλλάσσαμε τις ευχές μας. Λες κι’ ένα αόρατο βαρύ σύννεφο, μια… κρυμμένη πανσέληνος, κάτι αρνητικό κι’ ανησυχητικό πλανιόταν σ’ όλη την ατμόσφαιρα. Και το ίδιο αυτό βαρύ και μελαγχολικό κλίμα, υπήρχε σχεδόν παντού, γνώρισμα των καιρών μας, αποκύημα της σημερινής σκληρής πραγματικότητας που βιώνει ο τόπος μας, η χώρα μας, ο κόσμος μας ολόκληρος.
Προσπάθησα στ’ αλήθεια να βρω ένα θέμα χαρμόσυνο για να μου φτιάξει τη διάθεση, να μου δώσει ελπίδα για κάτι το νέο, το ευχάριστο, το αισιόδοξο. Όσο όμως κι’ αν έψαξα δεν βρήκα, παρά μόνο μέσα απ’ το παιγνίδι των μικρών παιδιών που ξεφώνιζαν κι έτρεχαν ανέμελα στη μεγάλη μας πλατεία.
Μόνο στα χαρούμενα αυτά παιδικά μάτια, διέκρινα την ελπίδα για το αύριο, το δικό μας και το δικό τους. Όμως δυστυχώς, εμείς οι μεγάλοι ξέρουμε ότι το αύριο αυτό, δεν θα ‘ναι ότι το καλύτερο, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για όλες τις χώρες του πλανήτη. Θες οι πόλεμοι που δεν σταμάτησαν ποτέ, και τώρα μαίνονται και στη… γειτονιά μας, θες η φτώχεια και η ανέχεια στις τρίτες και όχι μόνο χώρες, θες η οικονομική κρίση που χτύπησε κι’ εμάς και την παγκόσμια οικονομία, θες και τι δε θες να πρωτοσκεφθείς και να πρωτοαναστενάξεις!
Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά, ας δούμε τον τόπο το δικό μας, το Ρεθυμνάκι μας, που απόμεινε έρμο και παντέρμο, χειρότερο κι απ’ τη δεκαετία του ‘50, χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση, χωρίς επικοινωνία με την πρωτεύουσα, χωρίς ασφαλές οδικό δίκτυο και χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι στο νομό μας, κυρίως νέοι και νέες, χωρίς ένα σύγχρονο Νοσοκομείο, με το φάσμα της ανεργίας και της ανέχειας να ‘χει απλωθεί στο νομό μας, με την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο συναγερμό εδώ και χρόνια!
Κι’ εμείς τι κάνουμε; Πως αποδεχόμαστε μοιρολατρικά αυτή την κατάσταση και δεν αντιδράμε; Πως ανεχόμαστε να είμαστε βυθισμένοι σ’ αυτό το λήθαργο της αδράνειας, της ανοχής, της απραξίας; Που είναι οι χαρισματικοί αυτοί «μπροστάρηδες» που θα ποδηγετήσουν με όραμα και πρόγραμμα, τις τύχες του νομού μας; Που θα δώσουν μάχες και προοπτική στον αγώνα για την ανάπτυξη και την προκοπή του τόπου μας; Βλέπουμε τους γειτονικούς μας νομούς, που πραγματικά σε λίγα χρόνια άλλαξαν την όψη τους, έκαναν έργα, αναστηλώσεις, δρόμους, αναπλάσεις, έκτισαν κτίρια μικρά και μεγάλα, έδωσαν έναν αέρα ανανέωσης και δημιουργίας στις πόλεις τους και τους νομούς τους. Εμείς εδώ, παρ’ όλες τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειες, βουλιάζουμε στην απομόνωσή μας, στην απραξία και την ατολμία μας. Και ευτυχώς που έχουμε και το Πανεπιστήμιό μας, δεν ξέρω για πόσο καιρό αλήθεια ακόμα και υπάρχει ακόμα ζωή και κίνηση σ’ αυτή την πόλη.
Μέρες που είναι βέβαια, δεν είναι πρέπον να γκρινιάζουμε. Η κατάσταση όμως αυτή είναι πέρα για πέρα αρρωστημένη και δεν μπορεί άλλο να συνεχιστεί. Έχουμε ανάγκη από νέες ελπίδες και νέο όραμα για να βαδίσουμε μπροστά. Με στόχο πάντοτε την ανάπτυξη και την ευημερία του νομού μας. Που είναι ο πιο αδικημένος σε επίπεδο Κρήτης, κι’ από τους πιο αδικημένους σ’ ολόκληρη την Ελλάδα! Κι ελπίζουμε όλοι τα επόμενα ή τα μεθεπόμενα Χριστούγεννα, να ‘μαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε κάνει έστω και κάποια μικρά, αλλά σταθερά βήματα προς τα εμπρός, με ελπίδα και αισιοδοξία για το αύριο!
Το δικό μας και των παιδιών μας. Καλά μας κι ευλογημένα Χριστούγεννα, κι έχει ο Θεός! Δυστυχώς, εμείς δεν έχουμε!…
