Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως πιστοποιήθηκε από δω και πέρα το διπολικό σύστημα (προοδευτικό-συντηρητικό) για τη διακυβέρνηση της χώρας, καταλαμβάνοντας τη θέση του παλαιού δικομματικού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), αναθέτοντας στον εαυτό του, πρωταγωνιστικό ρόλο στον προοδευτικό χώρο. Αυτό που απομένει στο παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι μια αξιοπρεπή «κηδεία» και στις κεντροαριστερές κινήσεις, προγραμματικές θέσεις συνεργασίας.
Η Ένωση Κεντρώων θα συνεχίσει να παίζει τον πατριωτικό μπαλαντέρ του πολιτικού συστήματος μέχρι να υπάρχει ο κ. Λεβέντης, και οι ΑΝ.ΕΛ. την προοδευτική πατριωτική δεξιά (ορθοδοξία-πατρίδα-οικογένεια) μέχρι να υπάρχει ο «σύντροφος» Πάνος Καμμένος.
Από την άλλη μεριά το στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι να καταστήσει την Ελλαδική Δεξιά που είναι κατά βάση Λαϊκή και Ρεπουμπλικανική, Φιλελεύθερη Δεξιά που σήμερα μάλλον, μειοψηφεί.
Είναι απόλυτα σεβαστή η κυρίαρχη ιδεολογία του κάθε πόλου (προοδευτικού-συντηρητικού), η οποία και αποτελεί την πυξίδα της πολιτικής του αλλά ο εκάστοτε συσχετισμός δυνάμεων στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον απαιτεί ευελιξία στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής.
Αν και έχω ασκήσει επανειλημμένα κριτική στην άσκηση πολιτικής, της πρώτης φοράς Αριστεράς, δεν μπορώ να μην της πιστώσω την προσπάθεια της για ευελιξία με τίμημα τη φυγοκέντριση αρχικών συνιστωσών της και τη συνεχή λοιδορία του άλλου πόλου.
Θα ‘θελα εδώ να υπενθυμίσω στον κυρίαρχο πόλο του συντηρητικό χώρου, τη ΝΔ, το τι ανέφερε το 1936 ο Θεοτοκάς για τον Ελευθέριο Βενιζέλο «τον οραματιστή, τον ανθρωπομέτρη, τον ανοιχτόμυαλο, τον ευπροσάρμοστο, τον οξύνουν και επίμονο» που χρειάστηκε πολλές φορές να αλλάξει πολιτική: «υπήρξε βασιλικός ως το 1926 και κατόπιν δημοκρατικός, καθαρευουσιάνος στα 1910 και δημοτικιστής στα 1920, φιλελεύθερος πατριώτης στα 1912, ιμπεριαλιστής στα 1920, μετά τον πόλεμο θερμός ειρηνιστής και διεθνιστής, κατά καιρούς οπαδός της λαϊκής κυριαρχίας και αυταρχικός, συντηρητικός και ριζοσπάστης, δεξιός και αριστερός».
Κατά τα άλλα θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε βραχυ-μεσοπρόθεσμα στον αστερισμό των μνημονίων, παίζοντας με τις «μεταρρυθμίσεις». Μόνο που το παιγνίδι δεν είναι και τόσο αθώο γιατί αυτές μπορούν να αποτελέσουν και τον μοχλό ανάπτυξης της στάσιμης οικονομίας μας αλλά και την εργατική δουλεία των εργαζομένων, εάν υιοθετηθούν άκριτα.
Διαβάζοντας από τη μια τις θέσεις του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος και τις αναγκαίες συνοδευτικές μεταρρυθμίσεις (εργασιακού-ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού περιεχομένου) και από την άλλη τις θέσεις Σόιμπλε, μου ‘ρχεται στο μυαλό η λαϊκή παροιμία «όλα του γάμου δύσκολα και η νύφη γκαστρωμένη», κι ας σήκωσε φωνή ο Τσίπρας στους εταίρους να μην παίξουν καθυστέρηση στις υποχρεώσεις τους.
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός
