Οι εκλογές της 25ης Γενάρη είναι από τις πιο κρίσιμες εκλογές των τελευταίων 40 χρόνων. Πρόκειται για μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία, η οποία θα δείξει εάν η εκλεκτή του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, δηλαδή των εδώ και 40 τουλάχιστον χρόνια αφεντάδων, θα μείνει στην εξουσία. Σε πρώτο χρόνο μία ήττα της κυβέρνησης σημαίνει ότι προς το παρόν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν θα έχουν τους κατάλληλους ανθρώπους να τις υπηρετούν. Βέβαια άνθρωποι να υπηρετούν την εξουσία ακόμη και στις πιο σαδιστικές πλευρές της βρίσκονται πάντα αν χρειαστεί, και η ιστορία είναι μάρτυρας αυτής της αλήθειας.
Αλλά κυρίως αυτό που τρέμουν είναι μήπως από την ήττα τους δημιουργηθεί ένα αίσθημα κοινωνικής αντεπίθεσης που θα αμφισβητήσει τα κεκτημένα τους από το 2010 έως σήμερα. Κεκτημένα που για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μεταφράζονται σε υποβάθμιση της ίδιας τους της ύπαρξης. Η ειρωνεία είναι ότι το δικαίωμα να πλιατσικολογούν τις ζωές μας και τη χώρα, τους το έδωσε η ίδια η κοινωνία μέσω των εκλογών. Αυτής της καρικατούρας δημοκρατικής διαδικασίας που μας θέλει ενεργούς πολίτες μία στις 1.460 μέρες για να επιλέξουμε τους αρχηγούς μας. Άρα οι εκλογές, ενώ μπορεί να υπόσχονται πολλά, ενδεχομένως δε σημαίνουν και τίποτα όταν βρισκόμενοι μακριά από την κοινωνική δράση, παρακολουθούμε τα δρώμενα αδρανείς από την μπάντα του θεατή, τηλεοπτικού κατά προτίμηση.
Όπως και να ‘χει λίγο μην το θεωρήσεις, την εποχή σου με θάρρος να τη ζήσεις
Δε χρειάζεται και πολύ επαναστατική διάθεση για να αισθανθεί κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο. Η απειλή ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση πέρα από τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και το πλιάτσικο της χώρας εκτός από φασιστική και ανιστόρητη είναι και τμήμα της προπαγάνδας όσων έχουν συμφέρον να μην διαρρηχτεί τίποτα σε αυτόν τον τόπο, τόσο εκλογικά όσο και κοινωνικά.
Μια νίκη του Σύριζα σε πρώτο χρόνο δεν είναι τόσο νίκη του συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος ή της Αριστεράς όσο η ξεκάθαρη διάθεση και ανάγκη για αλλαγή. Μια μετάβαση που θα μένει πάντα ατελής όσο η κοινωνία δεν αποσκοπεί στην αυτονομία της, αλλά ζητάει απλά την αλλαγή του διαχειριστικού προσωπικού ελπίζοντας για το καλύτερο. Ουσιαστικά η δυνατότητα να ανοίξει ένας νέος γύρος ταξικών συγκρούσεων με πιο ευνοϊκούς όρους είναι αυτό που ακόμα και υποσυνείδητα κάνει τον Σύριζα ελκυστικό και όχι καμιά αυταπάτη για ριζική αλλαγή.
Η πραγματική αλλαγή θα ξεκινήσει μόνο μέσα από τη συλλογική συνείδηση ότι μπορεί να οργανωθεί με άλλο τρόπο η οικονομία, η πολιτική και η κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν θα πιστεύει ότι τα συμφέροντα μιας ελίτ είναι το γενικό καλό, ότι η ανάπτυξη είναι το παν, ότι ο ανταγωνισμός είναι ο κινητήριος μοχλός των κοινωνικών σχέσεων, ότι δημοκρατία σημαίνει να ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια.
Όποιος και αν είναι ο νικητής των εκλογών εμείς οφείλουμε να οργανωθούμε, γιατί τίποτα δε θα μας χαριστεί. Ακόμη και αν μία κυβέρνηση αριστεράς ανεβάσει τον κατώτατο μισθό στα 750 ευρώ, δε θα σου πει κανένα αφεντικό να περάσεις από το λογιστήριο στο τέλος του μήνα για την αύξηση. Ακόμα και στο πιο αισιόδοξο σενάριο ο Σύριζα να συγκρουστεί πραγματικά με τις ελίτ, αυτές δε θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια παρατηρώντας δημοκρατικά να θίγονται τα συμφέροντά τους. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν θα ηττηθεί απλά από μία κάλπη. Το κεφάλαιο διαθέτει ιδιωτικούς στρατούς από αστυνομία, χουλιγκάνια, νεοναζί και πληρωμένους γκάνγκστερ έτοιμους να το υπηρετήσουν.
Οι ισχυρές αγορές που προβάλουν τα κοράκια του νεοφιλελευθερισμού αλλά και το ισχυρό προοδευτικό κράτος που προβάλει η αριστερά δεν μπορούν να οργανώσουν την αποδεκατισμένη ελληνική πραγματικότητα του 2015. Μόνο μέσα από διαδικασίες πραγματικού κοινωνικού ελέγχου όλων των αποφάσεων και ρήξη με το οικονομικό σύστημα μπορούμε να έχουμε κάποια ελπίδα.
Μιλάμε για δύσκολες εποχές, αλλά πάντα έτσι δεν ήταν; Φοβόμαστε να τολμήσουμε γιατί τρομάζουμε για το χειρότερο που όμως συνεχώς έρχεται και το συνηθίζουμε.
Η αγανάκτηση, η οργή, η απογοήτευση να συλλογικοποιηθούν, να αποκτήσουν όραμα και δύναμη ώστε να λειτουργήσουν απελευθερωτικά, μακριά από τις λογικές του καναπέ και της μετάθεσης ευθυνών σε άλλους. Kατ’ αρχήν ας αρχίσουμε εξασφαλίζοντας τα αυτονόητα και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα· τροφή, στέγη, σχολείο, δουλειά, υγειονομική περίθαλψη για όλους. Κανένας άστεγος, κανένας νηστικός, κανένας μέσα στο κρύο. Η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια μιας κοινωνίας δε μετριέται με οικονομικούς δείκτες.
Όσοι ξεχάσαμε πώς είναι να ζούμε απλά, να το ξαναθυμηθούμε, από συνειδητή επιλογή και όχι από καταναγκασμό. Συνδικάτα, συνεταιρισμοί, σωματεία, κοινότητες με οριζόντιες διαδικασίες και με γνώμονα το συμφέρον των εργαζομένων να βγουν μπροστά υπερασπίζοντας τα δικαιώματα των συλλογικοτήτων τους. Αποκεντρωμένες και τοπικές δημοκρατίες με συμμετοχή όλων στα κοινά. Τεχνολογία και επιστήμη για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι για τα κέρδη των επιχειρηματιών και την επιτήρηση της κοινωνίας.
Όμως μην περιμένεις μόνο για τη στιγμή που θα ψηφίσεις
Η δημιουργία δομών από τα κάτω και η περιφρούρηση των κοινωνικών αγώνων θα οδηγήσουν προς μια γενικευμένη κοινωνική αυτοδιαχείριση. Δεν έχουμε αυταπάτες. Η διεκδίκηση με αγώνες συλλογικά και μαζικά αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα εδώ, τώρα και πάντα και, όχι ποιος θα είναι επόμενη κυβέρνηση.
Στο ερώτημα πού θα βρεθούν οι πόροι για να γίνουν όλες οι αλλαγές που χρειάζονται, η απάντηση είναι απλή. Πλούτος υπάρχει αλλά βρίσκεται κρυμμένος σε δύο σημεία που είναι δύσκολα προσεγγίσιμα. Πρώτον μέσα στις τσέπες της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και δεύτερον μέσα στον καθένα και καθεμία από μας και τους αγώνες που θα πρέπει να δώσουμε, όχι για να πλουτίσουμε με οικονομικούς όρους αλλά για μια ζωή με απλότητα, αξιοπρέπεια, αληθινές σχέσεις και ελευθερία.
* Αντιφασιστική Δράση Ρεθύμνου
