Σουρεαλισμός

Επιστήμονες και μη, αγρότες και μη, συνταξιούχοι και μη, δανειολήπτες και μη, έχετε υπομονή και υγεία και όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Κάναμε πάλι το ίδιο λάθος. Είναι μόνιμο το κουσούρι του Έλληνα να συγχέει το επιθυμητό-προσδοκώμενο με την πραγματικότητα.

 

Δυστυχώς αυτά τα δυο, (το επιθυμητό-προσδοκώμενο και η πραγματικότητα) δεν συμπίπτουν πάντα, και δυστυχώς το σύμπαν αυτή τη φορά δεν δείχνει – δυστυχώς – να συνωμοτεί υπέρ της Ελλάδας, ή για να ακριβολογώ μάλλον υπέρ άλλων συνωμοτεί. Το αποτέλεσμα είναι η κατάρρευση του (σαθρού άλλωστε) οικοδομήματος των ελπίδων και των προσδοκιών και την εξίσωση (στον πάτο του επιπέδου διαβίωσης) αγροτών και επιστημόνων, συνταξιούχων και μη, υπερχρεωμένων και μη (διότι ακόμη και οι μη υπερχρεωμένοι θα καταστούν συντομότατα υπερχρεωμένοι λόγω της βαρύτατης φορολογίας).

 

Δυστυχώς, απλοί καταναλωτές ελπίδων έχομε καταντήσει. Δεν καταναλώνουμε πραγματική ζωή, μόνο ελπίδες. Άλλο όμως ελπίδες και άλλο πραγματική ζωή. Άλλο «την υγειά μας να χουμε» και άλλο την υγειά μας έχουμε.

Έτσι, και αυτή η απλοϊκή μου ανάλυση εισέρχεται αναγκαστικά στη σουρεαλιστική σφαίρα και στο θέατρο του παράλογου, χωρίς να έχω πλέον άλλη δυνατότητα έκφρασης και επικοινωνίας στην γλώσσα των προγόνων μου.

– Ευτυχώς πάντως (τι τυχεροί που είμαστε) που εξακολουθούμε να παραμένομε εντός του ευρώ! Όλοι οι έλληνες αυτό μονολογούν καθημερινά και βάσει αυτού πορεύονται τη μέρα στη ζωή και τη νύχτα στα όνειρά τους.

 

Ευτυχώς που έχομε μια κυβέρνηση που μοχθεί νυχθημερόν (που το θυμήθηκα αυτό το επίρρημα) να τηρεί τα συμφωνηθέντα και να φροντίζει για την παραμονή μας στο πολύτιμο νόμισμα! Ευτυχώς που μοχθεί για να συγκεράσει (τι εκφραστικό ρήμα) τις ατελείωτες απαιτήσεις των δανειστών με την μικρότερη δυνατή εξαθλίωση των ελλήνων πολιτών. Η προσπάθειες των υπουργών είναι συγκινητικές, έστω κι εάν η εξαθλίωση των ελλήνων είναι ορατή και δεδομένη. Με λόγια συμπόνιας αγωνίζονται να μας παρηγορούν και να χρυσώνουν το χάπι, το οποίο εμείς βέβαια οφείλουμε τελικά να καταπίνουμε.

 

-«Τι να τα κάνεις τα ευρώ, ακούω μια φωνή, τι να το κάνεις το επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης; Μήπως θα τα πάρεις μαζί σου»;

-«Όχι βέβαια», ακούω μια άλλη φωνή να μου απαντά.

-«Σε ποιον μιλάς»;

-«Ακούω φωνές, μου επαναλαμβάνουν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

-«Αν ακούς φωνές έχεις πρόβλημα και πρέπει να πας σε ψυχίατρο, έτσι έχω διαβάσει», είπε χαμηλόφωνα ο Θωμάς. «Αν θες, ξέρω κάποιον καλό να σου συστήσω».

-«Φοβούμαι πως ναι, μάλλον χρειάζομαι ψυχίατρο του απάντησα χαμηλόφωνα, μη μας ακούσει κανένας».

-Επιστήμονες και μη, αγρότες και μη, συνταξιούχοι και μη, γιορτάστε και αλαλάξτε! Κραυγές χαράς και παιάνες ευφροσύνης ας υψωθούν σ’ αυτή τη χώρα και σουρεαλισμός ας πλημμυρίσει τις καρδιές μας.

Φυσά βοριάς, έρχεται χιόνι. Η Ελένη, η Ρωξάνη, η Αμαλία, η Μαρία φοβούνται να προχωρήσουν, αναρωτιούνται που πάμε.

-Ελένη, Ρωξάνη, Αμαλία, Μαρία, ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος. Πέσαμε στη φωτιά, δουλέψαμε νυχθημερόν, συγκρουστήκαμε με όλες μας τις δυνάμεις για μια αλλαγή πορείας αλλά γευτήκαμε την απογοήτευση. Εκατομμύρια συμπολίτες νέοι γέροι και παιδιά συνεχίζουν να πεινούν, να στερούνται ακόμη και το γάλα. Τη ζωή σκληρή να βλέπομε να κυλά γύρω μας, αυτό μας επιφύλαξε η μοίρα.

– Τα χρόνια θα περάσουν και τα παιδιά θα μεγαλώσουν, τα πιο πολλά θα φύγουν στην ξενιτειά, ούτε καν θα γνωρίσουν τον ελληνικό πολιτισμό, ούτε καν θα μάθουν πως αυτή η χώρα γέννησε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ελάχιστοι θα μείνουν μέσα στη χώρα και ακόμη λιγότεροι θα ζήσουν με τον πόθο να ξαναφτιάξουν το μύθο της χώρας τους, για να ζωντανέψουν την τιμή και την αξιοπρέπειά της.

-Παρ’ όλα αυτά μη σκιάζεσαι, μην υποχωρείς, μην υποκύπτεις. Έλα εδώ, όλοι ελάτε. Ηθοποιοί, παραγωγοί, σκηνοθέτες, κοινό, σας καλώ όλους κοντά μου σε μια ομαδική παράσταση θεάτρου παραλόγου. Για τους πολίτες θα πονάμε – αλλά συγχρόνως θα τους βαράμε! Κι αν εσείς δεν καταλαβαίνετε τι συμβαίνει, καταλαβαίνω εγώ και κάποια στιγμή θα σας τα εξηγήσω όλα χαρτί και καλαμάρι. Θα σας τα εξηγήσω όλα στον καθένα ξεχωριστά.

Προς το παρόν, ελάτε εδώ όλοι: Η παράσταση του θεάτρου παραλόγου μόλις άρχισε.