Αφύλαχτες χαραμάδες βρήκαν οι θύμησες και ξεπήδησαν το βράδυ της 22ης Αυγούστου στη συνάντηση τω αποφοίτων του 1979 των Λυκείων της πόλης μας. Κανείς δεν περίμενε ότι σαράντα χρόνια μετά θα μοσχοβόλαγε για τα «παιδιά» της γενιάς του 60 η μυρωδιά της νιότης.
Δεν είναι παράξενο που όλες αυτές τις ημέρες που έχουν περάσει όσες φορές προσπάθησα να αποτυπώσω τα συναισθήματα της υπέροχης βραδιάς τα μάτια με πρόδιδαν… όχι λόγω πρεσβυωπίας -όπως είναι φυσικό- αλλά επειδή γέμιζαν δάκρυα χαράς και δεν είναι υπερβολή αυτό.
Όλα ξεκίνησαν από την ιδέα που είχαν μια παρέα φίλων. Πιστεύω πως ούτε εκείνοι δεν περίμεναν αυτή την εξέλιξη και την επιτυχία.
Μ’ ένα σωστό συντονισμό -αυτό το οφείλουμε- σε εσένα Γιώργο- με καλούς «ταλαντούχους» -και γεμάτους όρεξη συνεργάτες- για σένα η αναφορά Βαγγέλη- και με μια ομάδα γεμάτη ενθουσιασμό, η οποία ξεκίνησε δραστηριότητα μέσα από μια απογευματινή συνάντηση για καφέ… Πατέρα Φιλόθεε, Ανδρέα, Ελευθερία, Αθηνούλα, Μαρία, Ντίνα… συγγνώμη αν κάποιος μου διέφυγε… εσείς και τόσοι άλλοι κάνατε την αρχή…
Έτσι λοιπόν οι πέντε έγιναν δέκα και μετά είκοσι-σαράντα… ογδόντα και έπειτα 100 και κάτι… Φαινόταν απίστευτο και όμως το βράδυ εκείνο στην ταβέρνα «Κορφή» έγινε πραγματικότητα…
Μια αναδρομή μέσα από οπτικό υλικό φωτογραφίες και βίντεο, που ετοίμασε ο πολυπράγμων Βαγγέλης Μαμαγκάκης, μας ταξίδεψε σ’ ένα όμορφο μακρινό χθες και ξύπνησε ατέλειωτες μαθητικές αναμνήσεις και όχι μόνο.
Όσο και όπως να τα περιγράψω δεν θα αποδώσω την μοναδική αυτή συνάντηση. Πιστεύω ότι ο καθένας μας το έζησε ξεχωριστά και ιδιαίτερα και οι λέξεις δεν επαρκούν… και δεν υπάρχει και λόγος να τις ψάχνουμε.. οι στιγμές είχαν και έχουν την αξία!!!
Ακολούθησε πλούσιο φαγοπότι και φυσικά ατέλειωτος χορός, κέφι και τραγούδι μέχρι τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες. Σημαντική η παρουσία σ’ όλα αυτά των κ.κ. Καθηγητών μας, οι οποίοι είχαν προσκληθεί από κάθε Λύκειο και με χαρά ανταποκρίθηκαν και με τον ερχομό τους μας τίμησαν. Υπήρχε διάχυτος ενθουσιασμός στην ατμόσφαιρα που στ’ αλήθεια ξάφνιαζε. Όλοι αισθανθήκαμε ότι αυτή η νύχτα είχε να μας δώσει επιτυχία σε ότι είχαμε οραματισθεί. Αλλά κυρίως ήταν συνάντηση καρδιάς και όχι κοινωνική και δήθεν…
Σάββατο 24 Αυγούστου… Ιερά Μονή Σωτήρος Χριστού στον Κουμπέ. Συνεχίζουμε αυτό που είχαμε ξεκινήσει… Μια προσευχή για όσους έχουν φύγει. Καθηγητές και συμμαθητές μας. Δεν ξεχνάμε… δεν πρέπει να ξεχνάμε. Έτσι και βάλαμε στην παρέα μας και εκείνους τους εκλιπόντες μέσα από τη Θεία Λειτουργία και το μνημόσυνό τους. Ακολούθησε καφές στο Αρχονταρίκι της Μονής και γι’ αυτό οφείλουμε πολλές ευχαριστίες στην Γερόντισσα και τις μοναχές του Μοναστηριού, αλλά και στα ζαχαροπλαστεία Κανακάκη και Σκαρτσιλάκη (Χρυσουλα και Μαρίνα σας ευχαριστούμε) που πρόσφεραν διάφορα γλυκίσματα για τον καφέ όπως και τον Στέλιο Μενιουδάκη που έφερε το τυρί. Η αναγνώριση και οι ευχαριστίες είναι τρόπος ζωής… και το να εκτιμούμε αυτό που απλόχερα προσφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καθήκον μας. Ο συμμαθητής μας Γιώργος Πολιουδάκης μάλιστα είχε την ευαισθησία να φέρει αρκετά μπουκέτα τριαντάφυλλα τα οποία προσφέρθηκαν στις κυρίες στη συνάντηση της Πέμπτης. Μόνο άνθρωποι με ευγενικά συναισθήματα και γενναιόδωροι κάνουν τέτοιες ευγενικές χειρονομίες.
Κάνοντας απολογισμό και βγάζοντας συμπεράσματα μετά από όλα αυτά, προχθές το πρωί στο καφέ «Πέτρα» στα πεταλάδικα, καταλήξαμε στο ότι είχαμε απόλυτη επιτυχία στην επίτευξη των στόχων μας. Βρεθήκαμε έπειτα από σαράντα χρόνια και δέσαμε μια όμορφη παρέα που έχει στόχους, όνειρα προγράμματα και κοινωφελείς σκοπούς. Το κυριότερο συνειδητοποιήσαμε ότι πρώτα ο Θεός έχουμε πολλά να προφέρουμε ακόμη!!
Ζαχαρούλα Λελεδάκη
