Πότε άραγε γνωρίζεις έναν ποιητή; Από την αποστήθιση μερικών στίχων του, από το βιογραφικό του, από όσα γράφτηκαν γι’ αυτόν;
Ενώ με είχε συνεπάρει για μια ακόμα φορά η ποίηση των Νίκου Καβαδία και Άλκη Αλκαίου, όπως την αναδείκνυε χαρισματικά το φωνητικό σύνολο Αλma Libre, το βράδυ του π. Σαββάτου στο θέατρο «Ερωφίλη», δεν μπόρεσα να μην κάνω αυτές τις σκέψεις. Μπορεί να έφταιγε και η μάσκα που πρόδιδε το λαχάνιασμα της αναπνοής μου από τη συναισθηματική φόρτιση. Κι όταν σε συγκινεί κάτι τόσο πολύ νοιώθεις την ανάγκη να το αναλύσεις. Ήταν δίκαιη όμως η αντίδρασή μου, γιατί σαν να γνώριζα πρώτη φορά το μεγάλο ποιητή της θάλασσας και τον άλλο το βασανισμένο ποιητή του ονείρου.
Κι επαινούσα μέσα μου τη σκηνοθετική δεινότητα της Ελένης Δάγκα, που μου άνοιγε ένα άλλο παράθυρο να κοιτάξω στην ψυχή των δυο μεγάλων ποιητών.
Ναι ήταν μεγάλοι κι ας μην πήραν τα μεγάλα βραβεία που κι αυτά αμφισβητούνται στον καιρό μας. Μπορεί άραγε να βραβευτεί στίχος που αποτελεί έκφραση ψυχής σαν ένα οποιοδήποτε αντικείμενο; Αυτό που πηγάζει από το συναίσθημα έχει μια αγιότητα που πρέπει να προσέχεις πως το προσεγγίζεις γιατί αφορά τα ιερά και τα όσια ενός ανθρώπου.
Η Ελένη Δάγκα με ένα αριστουργηματικό τρόπο και οι Αντώνης Παλιεράκης και Μιχάλης Βόλακας με τη συγκλονιστική τους ερμηνεία μας γνώρισαν τους δυο μεγάλους ποιητές όπως δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τους φανταστούμε. Μας τους παρουσίασαν σε όλη τους τη μεγαλοσύνη, βάζοντάς τους στα πλαίσια ανθρώπων της διπλανής πόρτας.
Δύσκολο το εγχείρημα. Όταν όμως έχεις το θείο χάρισμα της δημιουργίας όλα γίνονται. Και η Ελένη Δάγκα το διαθέτει σε μεγάλο βαθμό.
Σε προηγούμενο σημείωμα από άλλη συναυλία με το ίδιο θέμα «Παράθυρα στον κόσμο» είχα φαίνεται… «ξεφύγει» από τον ενθουσιασμό μου που ομολογώ με καταλαμβάνει όταν αυτό που βλέπω είναι τέχνη κι όχι κάτι που μετά βίας αγγίζει το υποφερτό. Τότε δεν γράφω και καθόλου. Είχα προσκρούσει μάλιστα και στη σεμνότητα των συντελεστών που με «γλυκομάλωσαν» για τις «υπερβολές» μου. Έτσι είπα αυτή τη φορά να είμαι πιο αυστηρή και σε όλη τη διάρκεια της παράστασης έψαχνα να βρω σημεία που να μετριάζουν τις εντυπώσεις της πρώτης φοράς. Αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο.
Οι δημιουργοί της υπέροχης αυτής παραγωγής αποδίδουν το θρίαμβο που γνώρισε η δουλειά τους στις ατέλειωτες πρόβες. Είναι γεγονός ότι σπάνια θα συναντήσεις σε φωνητικό σύνολο τόσο πάθος για την τελειότητα. Από τη Μαριέλλα Βιτώρου όμως δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο. Ο Γιάννης Κιαγιαδάκης υποστήριξε τη δική του πλευρά με ό,τι καλύτερο μπορούσε να δώσει. Και το απολαύσαμε στο έπακρον.
Ο Μιχάλης Βόλακας και από πλευράς υποκριτικής και από ερμηνεία των τραγουδιών έδειξε πόσο άνετα μπορεί να σταθεί και σε μεγάλη μουσική σκηνή.
Ο Αντώνης Παλιεράκης, ανήκει στους ηθοποιούς που κάθε τους ερμηνεία σε συνοδεύει, καθώς μένει στη μνήμη σου. Ποτέ δεν μου έδωσε την αίσθηση ηθοποιού που ενσαρκώνει ένα ρόλο. Ένα χαρακτήρα μου παρουσίαζε πάντα, που με γέμιζε συναισθήματα και με κέρδιζε αμέσως. Μπορώ να ξεχάσω τα θεατρικά του ντουέτα με τη Μαρία Καντιφέ;
Κι έτσι -ευτυχώς- συνεχίζει να πορεύεται ο Αντώνης καλλιτεχνικά. Έτσι κατάφερε να μου γνωρίσει το Νίκο Καββαδία όπως δεν μπορούσα να φανταστώ.
Ο Σάκης Σακελλαρίδης που κάποια στιγμή θα πρέπει να τον παρουσιάσουμε και σαν δημιουργό, αφού έχει κάνει σοβαρά βήματα και στη σύνθεση, μας ταξίδεψε ονειρικά με τη βελούδινη φωνή του.
Η Αλεξάνδρα Βεργαδή κι αυτή τη φορά μου προκάλεσε έντονη συγκίνηση με τη φωνή της, που μου θυμίζει δαντελένιο ακρογιάλι της αλησμόνητης πατρίδας μου.
Ο Σπύρος Ξενιτόπουλος, άκουσε και από κοντά τις εντυπώσεις μου, γιατί ομολογώ ότι τραγουδώντας το «Ελλάδα – Ελλάδα μου» μου θύμισε τον εαυτό μου όταν συμμετείχα πάλαι ποτέ, σε συναυλίες που ξεσήκωναν τη νεολαία. Είχε τόση δυναμική αλήθεια η ερμηνεία του.
Η Μαρία Δασκαλάκη επίσης έδειξε κάτι τόσο διαφορετικό στην εμφάνιση του Σαββάτου. Ήταν εξαιρετική αλήθεια.
Για το Ευάκι μου, την Εύα Πολιτάκη, δεν μπορώ να πω τίποτα. Εκείνη τα λέει όλα με την ερμηνεία της. Αυτό που με ικανοποιεί σ’ αυτή είναι ότι λειτουργεί με το πάθος αυτού που θέλει να υπηρετήσει την τέχνη και όχι να επωφεληθεί από αυτή.
Η Μαριέλλα Βιτώρου και αυτή τη φορά ήταν άξια της φήμης της αν και η αίσθηση της επιτυχίας που της μετέδιδε η μέθεξη του κοινού την οδηγούσε σε ψηλότερες κορφές ερμηνείας. Αυτό απεκόμισα από το μαγικό άκουσμα κι αυτής της βραδιάς.
Έτσι πέρασε στην ιστορία με πολλά θαυμαστικά και αυτή η εμφάνιση των Aλma libre σε συνεργασία με το «Garage» που μας παρουσίασαν «Στα παράθυρα του κόσμου… Άλκης Αλκαίος και Νίκος Καββαδίας. Δύο ποιητές ταξιδεύουν».
Για τη δημιουργία αυτή τα καθήκοντά είχαν επιμεριστεί ως εξής:
Φωνητική προετοιμασία: Μαριέλλα Βιτώρου
Ενορχήστρωση: Aλma λibre
Κείμενα: Δημήτρης Κουμπής και Ελένη Δάγκα
Σκηνοθεσία: Ελένη Δάγκα
Ερμηνεία: Αντώνης Παλιεράκης και Μιχάλης Βόλακας
Τραγουδι: Μαριέλλα Βιτώρου, Αλεξάνδρα Βεργαδή, Μαρία Δασκαλάκη, Εύα Πολιτάκη, Μιχάλης Βόλακας, Σπύρος Ξενιτόπουλος, Γιάννης Κιαγιαδάκης και Σάκης Σακελλαρίδης
Body Percussion και κρουστά Orff: Βασιλική Μάρκου
Έπαιξαν οι μουσικοί: Γιάννης Κιαγιαδάκης (πιάνο), Σάκης Σακελλαρίδης (μπουζούκι – λαούτο), Σπύρος Ξενιτόπουλος (ακορντεόν), Αρτέμης Κυρτάσογλου (κιθάρα ηλεκτρική, ακουστική), Άρης Συσκάκης (βιολί – φλάουτο), Γιώργος Μαθιανάκης (μπάσο), Μάνος Ναζλής (ντραμς).
Video – Αφίσα: Γιάννης Ανδρίτσιος
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα αυτή για την καλλιτεχνική πανδαισία που μας πρόσφερε. Ανυπομονούμε τώρα για την επόμενη.