Από τα παιδικά μου χρόνια, πολύ συχνά διαβάζω την Αγία Γραφή. Έτσι, προ ημερών, (ξανα)έψαχνα σε εδάφιά της χρήσιμες συμβουλές σχετικά με τα «εφόδια» των ανθρώπων απέναντι στις καθημερινές δυσκολίες και τη γεμάτη παραδείγματα -δυστυχώς!- προς αποφυγή και όχι προς μίμηση ζωή μας…
Καθώς, λοιπόν, οι μέρες της επίγειας ζωής του ανθρώπου μοιάζουν με διαρκείς αμάχες για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά του, εκείνος, εάν θέλει να λειτουργεί ως πρότυπο για μίμηση από τους άλλους και να έρχεται κοντά τους ολόψυχα στον αγώνα για το κοινό καλό, πρέπει να μη δειλιάζει και να μην υποχωρεί με την πρώτη αναποδιά, αλλά να είναι εξοπλισμένος πάντα με μεγάλη υπομονή και θάρρος. «Ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Κύριος και οικτίρμων» (Επιστολή Ιακώβου, κεφ. Ε, 11).
Επίσης, οι άνθρωποι, τόσο ως μεμονωμένα άτομα όσο ως μέλη ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου, οφείλουν να μην αφήνουν κάθε δόλο και κακία να φωλιάζουν μέσα τους, αλλά αγάπη και καλοσύνη να έχουν στην καρδιά τους για τους συνανθρώπους τους, γιατί μόνον έτσι θα έρχονται κοντά και θα συνενώνουν τις δυνάμεις τους. Γράφει σχετικά ο απόστολος Πέτρος στην 1η επιστολή του (κεφ. Β, 1-2): «Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα […]».
Και τελειώνοντας για σήμερα, ας επαναλάβω κάτι που έχω επισημάνει και αλλαχού. Παιδιόθεν, χάρη στις ορμήνιες των γονιών μου, θεωρώ πολύ σημαντικό εφόδιο και χάρισμα στην ανθρώπινη ζωή την έμπρακτη «υποστήριξη» όλων όσα λέμε εάν σκοπός του βίου μας, των λόγων και των έργων μας είναι να στεκόμαστε ως θετικά πρότυπα στη νέα γενιά. Ίσως επειδή οι γονείς μου είχαν στο νου τους τα αναγραφόμενα στην 1η Επιστολή του Ιωάννη (κεφ. Γ, 18): «Μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν».
Και έχοντας όλα τα παραπάνω στο νου μου, εκείνο το πρωινό, βγαίνω έξω από το σπίτι. Και άρχισα να ξαναψάχνω να βρω κάποιον συνάνθρωπό μας, σαν τον αρχαίο σοφό Σωκράτη ή τους θεόπνευστους μαθητές του Χριστού έστω, που θα μπορούσε, σε αντίθεση με όλους όσοι μας περιβάλλουν κάθε στιγμή, να σταθεί, με τα «πολεμοφόδια», τις αρχές και τις αξίες του, ακλόνητο θετικό πρότυπο στη νέα γενιά της κλυδωνιζόμενης σαν καρυδότσουφλο σε φουρτουνιασμένα μεσοπέλαγα εποχής μας…
Θεέ μου, βοήθα μας, λοιπόν, να βρούμε γρήγορα ή το γιο του Σωφρονίσκου ή κάποιον από τους δε! Σήμερα, ει δυνατόν, γιατί αργότερα θα ‘ναι… αργά…!
* O Γεώργιος Η. Ορφανός είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ.
