Στην Ελλάδα του 2016 μ.Χ….

Στη χώρα μας το πολιτικό προσωπικό -σε μεγάλο βαθμό- πολιτεύεται κυρίως με επικοινωνισμούς, ανεδαφικές υποσχέσεις, λαϊκισμό, μισές αλήθειες που παραποιούν την πραγματική διάσταση των προβλημάτων.

 

Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει εθιστεί και γαλουχηθεί, ώστε να «καταναλώνει» -αν όχι να επιζητεί- μια εικονική πραγματικότητα στηριγμένη πολλές φορές σε συνωμοσιολογίες και κατασκευασμένους εχθρούς. Αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο περιτύλιγμα, εκείνο που τον τοποθετεί στη θέση του «θύματος» όχι λόγω αδυναμίας αλλά μιας ιδιότυπης υπεροχής την οποία ζηλεύουν και επιβουλεύονται οι «θύτες»…

 

Ένα εξίσου σημαντικό τμήμα του πολιτικού συστήματος αξιοποιεί, καλλιεργεί την παραπάνω κατάσταση προκειμένου να φανεί αρεστό στην κοινωνία και να αντλήσει πολιτικά οφέλη από μια «σχέση» που αδιαφορεί για το κοινό – συλλογικό συμφέρον, αφού κυριαρχεί για τους μεν πολίτες -που αποδέχονται την ιδιότυπη αυτή σχέση- το ατομικό όφελος και η τόνωση του θυμικού, ενώ για τους πολιτικούς, που στηρίζουν την πολιτική τους ύπαρξη και επιβίωση στα σαθρά θεμέλια μιας εικονικής σχέσης, κυριαρχεί -ως αυτοσκοπός- η κατάκτηση της εξουσίας ή η διατήρηση της.

 

Κι έτσι τρέφεται και καλλιεργείται ένας φαύλος κύκλος, που δήθεν σε κανέναν δεν αρέσει αλλά στο βάθος -και σιωπηρά- μεγάλα τμήματα τόσο του πολιτικού προσωπικού όσο και της κοινωνίας τον αποδέχονται…

 

Έτσι περνάει ο καιρός στην Ελλάδα ανεξάρτητα αν διανύουμε περίοδο «παχιών ή ισχνών αγελάδων», αρκεί να μην μας αγγίζει η όποια αλλαγή, αρκεί να βολευτούμε εμείς και ας τους άλλους στην «τύχη» τους… Τα «δικά μας παιδιά» κάθε φορά να βολευτούν μιας και ήταν «στην απέξω»!

 

Οι πολιτικοί ταυτίζουν το κόμμα με το κράτος, δηλαδή τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με κομματικά στελέχη ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ικανά ή ικανότερα στελέχη μπορούν να εντοπιστούν και πέρα από τα κομματικά τους γραφεία. Η αξιοκρατία στη χώρα μας χρόνια τώρα είναι μια άγνωστη λέξη ή πιο σωστά έχει χάσει το πραγματικό της νόημα…

 

Σ’ αυτή τη χώρα είμαστε «και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα!»… Θέλουμε «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο!». Την ίδια στιγμή λ.χ. κάποιος φοροδιαφεύγει και ταυτόχρονα διαμαρτύρεται για το ανάλγητο κράτος που κόβει τη σύνταξη των γονιών του! Την ώρα που χρησιμοποιεί το υπηρεσιακό αυτοκίνητο ως ΙΧ (φεσώνοντας καύσιμα, φθορές κ.α. στους φορολογούμενους πολίτες) διαμαρτύρεται για το κόστος συντήρησης και χρήσης ενός ΙΧ! Κι αν κάποιος άλλος του επισημάνει την αντίφαση εκείνος -σαν έτοιμος από καιρό- και με περίσσιο θράσος θα προσπαθήσει να βγει κι από πάνω…

 

Είναι όλα τούτα φαύλες νοοτροπίες που δυστυχώς ακόμα και σε περίοδο πολύπλευρης κρίσης (οικονομικής, θεσμικής, αξιακής, πολιτικής, εκπαιδευτικής, κοινωνικής… στο βάθος πολιτισμικής) εξακολουθούν να «διαβρώνουν» μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αντί να έχουν γίνει προς πολλού μια κακή ανάμνηση…

 

Στην Ελλάδα του 2016 μ.Χ. δεν αρκεί η έξοδος από την οικονομική κρίση.

 

Αν πολιτικό προσωπικό και πολίτες δεν ξεκινήσουμε από μια γενναία αυτοκριτική με απόλυτη αυτογνωσία δεν θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε ποτέ από το φαύλο μας εαυτό… Μπορεί προσωρινά να πάρουμε -κάποια στιγμή- μια οικονομική ανάσα αλλά ο «κακός μας εαυτός» θα καραδοκεί να μας γυρίσει πίσω… Και τότε τα πράγματα θα είναι, δυστυχώς, πολύ χειρότερα…!